Οι φοιτητικές εκλογές του 2018 πλησιάζουν και η κινητικότητα των παρατάξεων αυξάνεται. Οι πασπίτες και οι δαπίτες τάζουν ποτά, καφέδες, σημειώσεις και οι αριστεροί ενώ προβάλουν ένα πιο αγωνιστικό χαρακτήρα, λέγοντας ότι ο φοιτητικός σύλλογος είναι κεκτημένο αγώνων και καλώντας σε γενικές συνελεύσεις, ουσιαστικά προσπαθούν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Να εκμαιεύσουν ψήφους. Δεν μας φαίνεται περίεργο βέβαια που η προσπάθεια αυτή βρίσκει έφορο έδαφος και καρποφορεί καθώς η εκλογή αντιπροσώπων είναι μια διαδικασία που από τα πρώτα βήματα ενός ανθρώπου στη κοινωνία -το σχολείο- γαλουχείται να είναι αποδεκτή και απαραίτητη. Καλλιεργείται λοιπόν στους από τα κάτω, καθ’ όλη τη διάρκεια του εκπαιδευτικού βίου, η ψευδαίσθηση πως δεν χρειάζεται για να αλλάξουν τα πράγματα ή για να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε κάτι να παίρνουν θέση και να αγωνίζονται παρά μόνο να εκλέγουν τους αφέντες, ηγέτες, εκπροσώπους τους. Αυτή είναι και η πιο επικίνδυνη δύναμη του εκλογικού θεσμού, η ανάθεση της διαχείρισης της ζωής μας σε τρίτους.
Μέσα στη σχολή, και κατ επέκταση έξω στη κοινωνία , αυτοί οι τρίτοι είναι τα κόμματα και τα στελέχη τους που έχουν πάγιες κομματικές γραμμές και ακολουθούν τέτοιες πρακτικές ώστε να μετατρέψουν τους καταπιεσμένους σε πιόνια που ακολουθούν αρχηγούς. Κατά την εκλογική διαδικασία εκμηδενίζεται η ατομική αυτενέργεια καθώς η ψήφος δίνεται σε μια μασίφ κομματική άποψη που δεν εκφράζει απαραιτήτως στο σύνολο της τον ψηφοφόρο. Έτσι, τα άτομα οδηγούνται στη μαζοποίηση η οποία βοηθάει τα κόμματα και τους πολιτικούς μηχανισμούς να επιτύχουν τα συμφέροντά τους τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι συμφέροντα της ευρύτερης από τα κάτω κοινωνίας.
Τέτοια συμφέροντα υπάρχουν και στις σχολές. Έχουμε γίνει πολλές φορές μάρτυρες σε συνεργασίες μεγαλοκαθηγητάδων και πρυτανικών αρχών με κομματικά στελέχη των παρατάξεων. Οι συνεργασίες αυτές συνάπτονται ώστε να γίνουν αποδεκτά συμφέροντα των πρώτων στο σύνολο του φοιτητικού συλλόγου καθώς παρουσιάζοντάς τα οι παρατάξεις ως συμφέροντα όλης της φοιτητικής κοινότητας , χωρίς να εμβαθύνουν στον απώτερο σκοπό, δεν βρίσκουν κάποια ουσιαστική αντίσταση στην υλοποίηση τους. Υπηρετούν λοιπόν κατά γράμμα το ρόλο του πανεπιστημίου ο οποίος είναι να εκπαιδεύσει εξειδικευμένους εργαζόμενους που θα ακολουθούν πάντα εντολές και θα κάνουν πράξη τα συμφέροντα άλλων χωρίς να αντιδρούν. Εργαζόμενους που θα πληρώνονται με ψίχουλα για να κερδίζουν οι μεγάλες εταιρίες από την υπεραξία της εργασίας τους και θα λένε και ευχαριστώ καθώς έχουν περάσει από το στάδιο της απλήρωτης εργασίας μέσα στη σχολή. Εργασία που με τη μάσκα της μάθησης και της εκπαίδευσης γλυτώνει πολλά λεφτά από τα πανεπιστήμια βοηθώντας τα να κερδίζουν κιόλας, σε συνεργασία με εταιρίες που εκμεταλλεύονται τις καινοτομίες της φοιτητικής έρευνας ή και απλά τα εργατικά χέρια των φοιτητών.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τους σκοπούς και τον τρόπο λειτουργίας των παρατάξεων/κομμάτων. Έχοντας κάθετες, ιεραρχικές δομές στηρίζουν εξουσιαστικούς θεσμούς ένας από τους οποίους είναι το Δ.Σ.* στο οποίο πολλές φορές παίρνονται αποφάσεις χωρίς καν να συζητιούνται με τον υπόλοιπο φοιτητικό σύλλογο. Ακόμα και οι γενικές συνελεύσεις όμως έχουν εκφυλιστεί καθώς κουμάντο κάνουν πάλι τα κόμματα που πασχίζουν να συντηρήσουν και να αναπαράγουν το ήδη υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα. Μερικοί ισχυρίζονται ότι θα παλέψουν για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο το οποίο για αυτούς είναι ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο με δίδακτρα, με εργολαβίες και εταιρίες. Θέλουν ένα φοιτητή εντατικοποιημένο που πρέπει να ασχολείται μόνο με αυτή του την ιδιότητα και να είναι αποστασιοποιημένος από τους υπόλοιπους κοινωνικο-πολιτικούς του ρόλους. Μερικοί άλλοι προσπαθούν να πείσουν τους φοιτητές πως οι Γενικές Συνελεύσεις είναι αδιαμεσολάβητες και πως είναι σημαντικό να συμμετέχουμε σε αυτές. Εμείς όμως αντιλαμβανόμαστε τον εξουσιαστικό ρόλο που έχει ο καθένας μέσα σε αυτές τις συνελεύσεις και τις ξεκάθαρες πολιτικές τους στοχεύσεις. Ξέρουμε ότι βρίσκονται εκεί για να λειτουργήσουν αφομοιωτικά μπροστά σε οποιαδήποτε επαναστατική άποψη που μπορεί να σημάνει την έναρξη ενός ταξικο- κοινωνικού πολέμου. Αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που οι παρατάξεις τρέχουν να υλοποιήσουν τις συνελεύσεις παίρνοντας προηγουμένως έγκριση από τις πρυτανικές αρχές. Πως μπορεί μια τέτοια νομιμοποιημένη συνέλευση να έχει ανατρεπτικό χαρακτήρα;
Ως Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού τασσόμαστε ενάντια στις φοιτητικές, αλλά και κάθε λογής εκλογές, όχι γιατί δεν θέλουμε τους φοιτητές να δρουν πολιτικά μέσα στη σχολή αλλά γιατί δεν θέλουμε την εκμηδένιση της προσωπικότητας και την απάθεια ενός κοινωνικού συνόλου που εφησυχάζετε σε μια ψήφο. Δεν θεωρούμε την ψήφο πολιτικοποίηση αλλά αναζητούμε την συνεχή πολιτικοποίηση των ατόμων στην καθημερινότητά μας με σκοπό τη δημιουργία ρήξεων με το κρατικό και καπιταλιστικό οικοδόμημα. Η πολιτική δράση δεν έχει καμία σχέση με τις εκλογές καθώς η ιστορία επανειλημμένα έχει δείξει πως τίποτα δεν αλλάζει όταν το ζητάμε από τους καταπιεστές, είτε αυτοί εντάσσονται στη δεξιά είτε στην αριστερά, αλλά μόνο όταν αγωνιζόμαστε. Δεν θα αφήσουμε κανέναν να καταπιέζει τις ζωές μας. Οργανωνόμαστε, προτάσσουμε συνελεύσεις οριζόντιες, αυτοοργανωμένες, αδιαμεσολάβητες. Οριζόντιες γιατί θέλουμε να ανατρέψουμε τις ιεραρχικές δομές οργάνωσης, αυτοοργανωμένες πέρα από κάθε κομματικό συμφέρον και αδιαμεσολάβητες μακριά από κάθε πρωτοπόρα δύναμη.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΏΝ ΜΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
*Το Δ.Σ. αποτελείται από τους εκλεγμένους εκπροσώπους των παρατάξεων και ο ρόλος του κανονικά είναι να διαμεσολαβεί μεταξύ φοιτητών – πρυτάνεων ώστε να υλοποιούνται οι αποφάσεις του ανώτατου οργάνου του φοιτητικού συλλόγου, της Γενικής Συνέλευσης.
Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού