Πολιτικό άνοιγμα στεκιού
Τετάρτη 9 Ιουνίου στις 17:00, έξω από τα πράσινα αμφιθέατρα, βρισκόμαστε, γνωριζόμαστε και συζητάμε.
*στον χώρο του στεκιού θα υπάρχει δανειστική βιβλιοθήκη
Σε κλειστές σχολές, να ανοιχτούμε εμείς..
Αναρχικό στέκι Γεωπονικού
Ό,τι σπέρνετε, θα θερίσετε
Η κοινωνία βρίσκεται στη μέγγενη της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης και μετράει εκατόμβες νεκρών ως αποτέλεσμα της θανατοπολιτικής διαχείρισης της πανδημίας από το κράτος. Η μάσκα της υποτιθέμενης ατομικής ευθύνης έπεσε και φάνηκε η γύμνια του καθεστώτος που είναι βουτηγμένο στο αίμα και την υποκρισία. Για το κράτος η στρατηγική για την διαχείριση της πανδημίας δεν είναι η ενίσχυση του συστήματος υγείας, αλλά των σωμάτων ασφαλείας. Δεν πρόκειται για παραλογισμό, πρόκειται για την εγκληματική αδιαφορία για τις ζωές της κοινωνικής βάσης και κυρίως των πιο αδύναμων και ευάλωτων τμημάτων της. Ισχυρίζεται ότι δεν έχει τους πόρους να ενισχύσει τις μονάδες εντατικής θεραπείας και να αγοράσει θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν ασθενείς να ζήσουν, λέγοντας ότι το κόστος είναι πολύ υψηλό. Ταυτόχρονα, όμως, δαπανά εκατομμύρια για τον υπερτροφισμό της αστυνομίας και για στρατιωτικό εξοπλισμό.
Η διαχείριση της πανδημίας από το καθεστώς είναι ταξική και εγκληματική, δεν εστιάζει στην αντιμετώπιση της, αλλά την βλέπει σαν ευκαιρία για να επιβάλλει την κυριαρχία του. Να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου στη κοινωνία ενόψει του νέου κύκλου της καπιταλιστικής κρίσης. Να διοχετεύσει κλίμα ήττας, ματαιότητας και εν τέλει υποταγής στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές φτώχειας που θα μετακυλήσουν το βάρος της κρίσης στα εργατικά και φτωχά κοινωνικά στρώματα. Θωρακίζεται για την αποτροπή ενός εξεγερτικού ξεσηκωμού και μιας επαναστατικής απόπειρας εν τη γενέσει τους. Σε αυτό το πλαίσιο σκληρής πίεσης της κοινωνίας δεν θα μπορούσαν να μην έχουν τη τιμητική τους θέση οι φοιτητές και η νεολαία, που ιστορικά έχουν υπάρξει τα πιο μαχητικά κομμάτια της.
Η παιδεία και τα πανεπιστήμια βρίσκονται ξανά στο στόχαστρο του κράτους, το οποίο βλέπει ως ευκαιρία το lockdown, για να περάσει την ατζέντα υποβάθμισης και καταστολής στις σχολές. Επιχειρεί το βάθεμα των φραγμών για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, τη συρρίκνωση και την απαξίωση τους με στρατηγική κατεύθυνση την ιδιωτικοποίησης της παιδείας. Επίσης, αναβράζει ο χουντικός πόθος για εισβολή και μόνιμη εγκαθίδρυση ένστολων καθεστωτικών φρουρών μέσα στις σχολές, με γελοία επιχειρήματα, όπως την φύλαξη τεχνολογικών εξοπλισμών και τη πάταξη της βίας. Γνωρίζουμε όμως, ότι τα παρηκμασμένα και υποχρηματοδοτούμενα πανεπιστήμια δεν διαθέτουν καν το περιβόητο τεχνολογικό εξοπλισμό. Αντί να παριστάνει το σερίφη της τεχνολογίας το κράτος, καλά θα κάνει να βάλει πρώτα το χέρι στη τσέπη και να την αγοράσει. Όσον αφορά τη βία, είναι κοινωνικά πασίγνωστο πως για τα ροπαλοφόρα ένστολα ανεγκέφαλα ανθρωποειδή η βία είναι η γλώσσα τους. Θέλουν να έχουν το μονοπώλιο στη βία για να βρίσκεται η κοινωνία αιώνια κάτω από το ζυγό του κράτους και του κεφαλαίου. Δεν θα τους κάνουμε όμως τη χάρη, όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.
Το σχέδιο για παρουσία αστυνομίας στις σχολές, μαρτυρά ότι το κράτος αντιμετωπίζει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες σαν εχθρούς, που πρέπει να ελέγχονται, να καταγράφονται, να καταστέλλονται. Επιθυμεί να μπλοκάρει την θέληση τους για πολιτική δράση, να ερημώσει τις σχολές από επαναστατικά ερεθίσματα και να σπείρει το τρόμο. Εν τέλει όμως το μόνο που θα σπείρει είναι το μίσος. Σε περίπτωση υλοποίησης του σχεδίου της, προτείνουμε στην κυβέρνηση μαζί με τους μπάτσους να φέρει και ασθενοφόρα για να τους παραλάβει. Αν θέλει να κάνει τις σχολές αρένα μαχών να είναι έτοιμη να αναλάβει το πολιτικό κόστος του διασυρμού των φρουρών της.
Ως ζωντανά φοιτητικά κομμάτια και ενεργά πολιτικά υποκείμενα δεν πρόκειται να αφήσουμε σερίφηδες να αλωνίζουν στα πανεπιστήμια μας. Ο αγώνας για την καταστροφή του καθεστώτος, ο αγώνας για την ελευθερία και την ισότητα, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ.
Το κράτος δεν μπορεί να έχει καμία ηθική, το μόνο που μπορεί να έχει είναι αστυνομία
Το κράτος δεν μπορεί, ούτε θέλει να καλύψει της ανάγκες μας. Εμείς μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε
Οργάνωση και αγώνας, ώρα να τους τσακίσουμε
Αναρχικό στέκι Γεωπονικού
Email: stekigewponikou@espiv.net
Αφίσα αλληλεγγύης στον αγώνα των εστιακών φοιτητών/ριών
Ανάρτηση πανό για την εξέγερση στην Μόρια
Παρεμβάσεις σε σχολεία για την στήριξη του αγώνα των μαθητών
Στα πλαίσια στήριξης του αγώνα των μαθητών πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με μοίρασμα κειμένων σε σχολεία της Αθήνας. Μοιράσαμε στο 7ο Λύκειο Αθηνών, στο 2ο Λύκειο Καισαριανής και στο ΕΠΑΛ Καισαριανής. Παράλληλα αναρτήθηκε πανό αλληλεγγύης στους μαθητικούς αγώνες στη Γεωπονική Σχολή. Οι παρεμβάσεις και η στήριξη στο δίκαιο αγώνα των μαθητών συνεχίζονται.
ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ
Ήρθε η στιγμή που χιλιάδες μαθητές πανελλαδικά σήκωσαν το κεφάλι και αντιδρούν στην αδιαφορία του κράτους.
Το κράτος έδειξε χωρίς καμία ντροπή το πόσο πραγματικά νοιάζεται για τη νεολαία και την παιδεία.
· Μηδενικές προσλήψεις εκπαιδευτικών προκειμένου να σπάσουν τα τμήματα στα δυο και να αποφευχθεί ο συνωστισμός.
· Λάθος μεγέθους στις μάσκες, οι οποίες κόστισαν 6 εκατομμύρια ευρώ που πήρε γνωστός ιδιώτης της κυβέρνησης.
· Υποστελεχωμενα σχολεία από προσωπικό καθαριότητας, σε μια περίοδο υγειονομικής κρίσης.
· Την ίδια στιγμή το κράτος πετάει εκατομμύρια σε ιδιώτες για ‘‘πιλοτικά’’ σχέδια (βλέπε το αστείο του Μεγάλου Περιπάτου στο κέντρο της Αθήνας) και αγοράζει πολεμικό εξοπλισμό δισεκατομμυρίων.
Η ίδια η νεολαία που αμφιταλαντεύεται μεταξύ οικονομικής και υγειονομικής κρίσης που έζησε και μεγάλωσε στις μέρες των μνημονίων είναι η ίδια νεολαία που αυτές τις μέρες βγαίνει πρώτη μπροστά και αντιμετωπίζει τις κυβερνητικές εντολές, για να εξασφαλίσει τα άκρως απαραίτητα και αυτονόητα, υγεία και παιδεία.
Το κράτος με πιστό του βοηθό τα ΜΜΕ το μόνο που έχει να πει σε όλα τα παραπάνω είναι ότι οι καταλήψεις πάνε πίσω την εκπαιδευτική διαδικασία και ότι είναι παράνομές. Είχαν το θράσος να λασπολογούν τους μαθητές ταυτίζοντας τους με διάφορους ακροδεξιούς ψεκασμένους, αρνητές της πανδημίας. Απέφυγαν να απαντήσουν στο τι θα γίνει αν τα σχολεία λειτουργήσουν κανονικά και αναπόφευκτα θα έκλειναν ξανά λόγω κορωνοϊου. Τότε ποιος θα πηγαίνει πίσω την εκπαιδευτική διαδικασία και ποιος θα ρισκάρει και θα παίζει τζόγο ανθρώπινες ζωές, οι μαθητές ή το κράτος;
Ένας μήνας κλείνει από την έναρξη των μαθητικών καταλήψεων και η μόνη απάντηση μέχρι στιγμής από την κυβέρνηση και συγκεκριμένα από το υπουργείο ήταν η τιμωρία των μαθητών με απουσίες και η πραγματοποίηση της τηλεκπαίδευσης. Τέτοιου είδους απαντήσεις το μόνο που καταφέρνουν, είναι να αναδεικνύουν την προκλητική αδιαφορία του κράτους για τα δίκαια αιτήματα των μαθητών. Μέσα από τις απειλές και την τρομοκρατία, αυτό που θέλουν να πετύχουν είναι να κάμψουν τον αγώνα των μαθητών, για να κρύψουν τις ευθύνες και τα λάθη τους. Δεν ενδιαφέρονται για την μόρφωση των μαθητών, αλλά για το πώς θα βγει τυπικά πάση θυσία η σχολική χρονιά. Αγνοούν και υπονομεύουν με αυτό τον τρόπο τους ίδιους τους μαθητές και την παιδεία.
Στηρίζουμε τον μαθητικό αγώνα με κάθε μέσο, μέχρι την υλοποίηση όλων των αιτημάτων
Μαθητές, Φοιτητές, Εργαζόμενοι κοινός αγώνας ενάντια στο κράτος, τους πλούσιους και όσους ευτελίζουν την ανθρώπινη ζωή
Η παιδεία και η μόρφωση δεν είναι εργαλεία κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων και αυτό πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Email: stekigewponikou@espiv.net
Blog: stekigewponikou.espivblogs.net
Να ανοίξουμε δρόμους αγώνα στα αδιέξοδα του συστήματος
Στο παρακμάζων παγκοσμιοποιημένο σύστημα που ζούμε δεν διακινούνται ελεύθερα μόνο τα κεφάλαια, οι μετοχές και τα εμπορεύματα. Παθογόνοι ιοί και μεταλλάξεις αυτών εξαπλώνονται από τη καπιταλιστική περιφέρεια αναπόφευκτα προς το κέντρο και δοκιμάζουν τα ισχυρά κράτη, τα ανεπαρκή συστήματα υγείας που διαθέτουν και τις κοινωνίες που μέτρησαν θύματα και καλούνται να σηκώσουν το βάρος της νέας μεγάλης κρίσης που είναι προ των πυλών.
Παρατηρήσαμε την γελοιότητα αρχηγών μεγάλων κρατών όπως οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία που αυτοαναιρούνταν κάθε λίγες μέρες πασχίζοντας να κρατήσουν άθικτη την κερδοφορία του κεφαλαίου αποφεύγοντας το lock down, το οποίο εν τέλει εφαρμόστηκε αφού ο covid είχε ήδη εγκατασταθεί στη χώρα. Ο απολογισμός των νεκρών στις ΗΠΑ πήρε τεράστιες διαστάσεις και καθόλου τυχαίο δεν είναι που η πλειονότητα των νεκρών είναι άνθρωποι των κατώτερων τάξεων με τους περισσότερους να είναι αφροαμερικανοί. Οι φτωχοί είναι αυτοί που βάλλονται πιο πολύ, καθώς η υγεία τους δεν είναι εξασφαλισμένη σε καμία περίπτωση και οι συνθήκες διαβίωσης και η χρόνια αδυναμία πρόσβασης στις δομές υγείας και περίθαλψης τους καθιστά υποψήφιους στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Η μοίρα αυτών που νοσούν βαριά είναι να αργοπεθαίνουν στους στοιβαγμένους διαδρόμους κάποιου νοσοκομείου. Το ίδιο είδαμε να συμβαίνει και στην Ιταλία όπου τα περισσότερα θύματα βρίσκονται στους βιομηχανικούς εργάτες του βορρά και στους φτωχούς ηλικιωμένους που αντιμετωπίζονται σαν τα άχρηστα και γερασμένα γρανάζια του συστήματος.
Στην Ελλάδα μπορεί να μην είχαμε τα τραγικά αποτελέσματα άλλων χωρών μιας και το κράτος άκουσε νωρίτερα τις εισηγήσεις των επιστημόνων. Όμως φυσικά αυτό δεν το έκανε επειδή βάζει την υγεία πάνω απ’ την οικονομία όπως ψευδώς καυχιούνται οι κρατικοί λακέδες. Μέλημα του ήταν να αποφύγει την ευθύνη και το μεγάλο πολιτικό κόστος που θα σηματοδοτούσαν οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί και η δολοφονική πολιτική του triage, όπου αποφασίζεται ποιος θα μπει στις λίγες ΜΕΘ που υπάρχουν και έχει ελπίδα να ζήσει και ποιος θα παραμείνει στο διάδρομο του νοσοκομείου και θα πεθάνει. Μια πολιτική που μοιάζει αναπόφευκτη δεδομένου του παρακμασμένου συστήματος δημόσιας υγείας, το οποίο ουδέποτε θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες περίθαλψης στις ΜΕΘ αν υπήρχε έξαρση της πανδημίας στη χώρα. Η υγειονομική κρίση ανέδειξε και τον χαρακτήρα της ιδιωτικοποιημένης υγείας, η οποία αρκέστηκε στο να έχει το ρόλο του ξενοδόχου που μισθώνει παρασιτικά τις κλίνες του, ενώ ενόψει πανδημίας έπρεπε απλά να επιταχθούν για να καλύψουν τις ανάγκες για νοσηλεία χωρίς καμία επιβάρυνση.
Το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, έβαλε τα κέρδη των επιχειρήσεων πάνω απτήν υγεία των εργαζομένων, όπου πολλοί αναγκάστηκαν να δουλεύουν με ελλιπή έως ανύπαρκτα μέτρα προστασίας. Με πιο εντατικούς ρυθμούς και σε πολλές περιπτώσεις η εργοδοσία να κρύβει κρούσματα για να μη σταματήσει η ροή της επιχείρησης. Επίσης το ίδιο κράτος που θέσπιζε την υγεία και την δημόσια ζωή ως ύψιστη αξία, προνοεί επιλεκτικά και αδιαφορεί πλήρως για τους αόρατους ανθρώπους που βρίσκονται στοιβαγμένοι σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η αντιμετώπιση αυτή πυροδότησε αγώνες σε φυλακές με αποκορύφωμα την εξέγερση στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Η απάντησης του κράτους που κομπάζει ότι ενδιαφέρεται για την δημόσια υγεία ήταν να τιμωρήσει τον αγώνα των κρατουμένων για μέτρα προστασίας και αποσυμφόρησης των φυλακών, μοιράζοντας πειθαρχικά.
Ωστόσο σημασία έχει ο τρόπος που η κυβέρνηση εφάρμοσε τα υγειονομικά μέτρα. Επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά πως το κράτος αντιμετωπίζει την κοινωνία με το τρίπτυχο Επιβολή – Επιτήρηση – Καταστολή. Αυτή άλλωστε είναι η μόνη γλώσσα που ξέρει να μιλάει. Παρουσίασε το λαό σαν ένα ανεύθυνο μωρό που θέλει την προστασία και την επιτήρηση του κηδεμόνα – κράτους. Εξαπέλυσε το φόβο και την εξατομίκευση μέσα από το δόγμα της περιβόητης ατομικής ευθύνης. Κρύβοντας έτσι τη δική του ευθύνη, αλλά και υπονομεύοντας το συλλογικό πνεύμα της αλληλοβοήθειας που αναπτύσσεται πέρα απτά διατάγματα των κυβερνώντων. Αυτό το πνεύμα αλληλεγγύης και κοινωνικής ενσυναίσθησης ως προς τις πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για τη μείωση της διασποράς του κορωνοϊού. Αυτή η διάθεση εκφράστηκε και πολιτικά με την δημιουργία ομάδων αλληλοβοήθειας από τα κάτω που παρείχαν τροφή, γάντια, μάσκες, αντισηπτικά και λοιπά αναλώσιμα σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αποκτήσουν.
Επίσης το κράτος λειτούργησε καιροσκοπικά (πράγμα που το έχει στο dna του για την επιβίωσή του) και εκμεταλλεύτηκε την υγειονομική κρίση για να κάνει επίδειξη ισχύος με τα στρατιωτικοποιημένα αστυνομικά σώματα. Φάνηκε πως προτεραιότητα του δεν είναι η μόνιμη ενίσχυση των δομών υγείας αλλά η διόγκωση των σωμάτων ασφαλείας. Επιθυμεί να χτίσει την ψευδαίσθηση ότι είναι παντοδύναμο, ότι μπορεί να ελέγξει κάθε δημόσιο χώρο και να επιβάλλει την τάξη ακόμα και εκεί που δεν χρειάζεται. Δε θα πρέπει να ξεχνάει όμως πως η αλαζονεία της εξουσίας πολλές φορές της γυρνάει μπούμερανγκ, όπως συνέβη πρόσφατα στις ΗΠΑ.
Η πανδημία και το lock down της αγοράς που τη συνόδεψε λειτούργησαν καταλυτικά στο να ξεσπάσει ένας νέος κύκλος οικονομικής κρίσης που αργά ή γρήγορα θα έσκαγε. Ωστόσο θα είναι πιο σκληρός και καταστροφικός για την κοινωνική βάση από τον προηγούμενο. Η ανεργία αναμένεται να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, οι μισθοί θα δεχθούν παραπέρα μειώσεις και θα κυριαρχήσουν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με εδραίωση του καθεστώτος ημιαπασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας. Ειδικά στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας που βασίζεται στον τουρισμό και την εστίαση –τομείς που επλήγησαν συντριπτικά– η ύφεση και το δημόσιο χρέος θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο το σύστημα. Τα δήθεν μέτρα ανάκαμψης της οικονομίας είναι απλά δάνεια που αναβάλλουν το κραχ για μικρό χρονικό διάστημα. Στο οποίο το σύστημα προετοιμάζεται για την διάσωσή του με τον μόνο τρόπο που μπορεί να επιβιώσει, δηλαδή την αφαίμαξη των φτωχών. Η αφαίμαξη αυτή θα πλαισιωθεί με αφηγήσεις εθνικής ενότητας και «όλοι μαζί μπορούμε» για να καταφέρει το κεφάλαιο ανεμπόδιστα να μοιράσει τα βάρη προς τα κάτω, στην κοινωνική βάση.
Οι προηγούμενοι μήνες δεν μας άφησαν αλώβητους, τόσο η αποστασιοποίηση, αλλά και η πολιτική πειθάρχησης που υποστήκαμε ακρωτηρίασαν τους κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο η εσωστρέφεια και η περισυλλογή δεν θα μείνουν ανεκμετάλλευτες. Σε αυτήν την ιστορικά κρίσιμη περίοδο που θα προκύψουν πολιτικές αναδιατάξεις και κοινωνικοί αγώνες, είναι αναγκαίο να υψώσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να χαράξουμε την επαναστατική προοπτική. Να μη δώσουμε χώρο στην ανάθεση να αποδυναμώσει ξανά τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά να προωθήσουμε την οργάνωση και την πίστη στις δυνάμεις μας. Έτσι μόνο θα ανατρέψουμε το νοσηρό καπιταλιστικό οικοδόμημα και τότε καμία καταστολή δεν θα είναι αρκετή για να μας φιμώσει.
Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΟΧΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
stekigewponikou@espiv.net
Ανάρτηση πανό στην Ιερά Οδό ενάντια στο αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο
[Αρχείο Μαρτίου] Για τα ματωμένα σύνορα και την δαιμονοποίηση των μεταναστών
Τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε αντιμέτωποι με συνεχείς πολέμους μεταξύ κρατών τα οποία έχουν σκοπό την ανακατανομή του κόσμου. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα —όπως έχει ξανασυμβεί— για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση που το ίδιο δημιούργησε, δεν διστάζει να εξαπολύσει πολέμους για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων σε λιγότερα χέρια, αδιαφορώντας πλήρως για τους αμέτρητους θανάτους και ξεριζωμούς ανθρώπων. Λόγω της συνθήκης αυτής δημιουργούνται ροές προσφύγων με σκοπό την αναζήτηση καταφυγίου. Πέρα από τις χώρες που πλήττονται από τον πόλεμο, υπάρχουν και άλλες όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι τόσο αντίξοες και απάνθρωπες, που αναγκάζουν τους ανθρώπους να τις εγκαταλείπουν για ένα καλύτερο μέλλον.
Χάρη στην γεωγραφική της θέση, η Ελλάδα καλείται να παίξει τον ρόλο του τροχονόμου για την ΕΕ, πράττοντας κατα τα συμφωνηθέντα. Ένα απ’ αυτά είναι και η Συνθήκη του Δουβλίνου, η οποία προβλέπει την επιστροφή των μεταναστών στην χώρα εισόδου τους στην ΕΕ, δηλαδή κατα κύριο λόγο στην Ελλάδα. Κράτος, ΜΚΟ και ΕΕ στήνουν το παιχνίδι τους, φυλακίζοντας πρόσφυγες και μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για την εξυπηρέτηση των σχεδίων του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Από την μία το εγχώριο κεφάλαιο πλουτίζει στις πλάτες μεταναστών, προσφέροντας τους δουλειά με αντίτιμο πενιχρά ποσά, ενώ συχνά δεν λαμβάνουν τα δεδουλευμένα τους ή δέχονται ακόμη και απειλές εάν τα διεκδικήσουν. Από την άλλη το ξένο κεφάλαιο επωφελείται με την διαλογή ειδικευμένων μεταναστών, προορίζοντας τους για εργάτες σε εργοστάσια ανεπτυγμένων χωρών (π.χ. Γερμανία).
Το τουρκικό κράτος παίζει το επικοινωνιακό του παιχνίδι, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ανοίγοντας τα σύνορα προς την Ευρώπη και δίνοντας φρούδες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η μαζική προσέλευση προσφύγων και μεταναστών στα ελληνικά σύνορα. Το ελληνικό κρατος δεν δίστασε να επιτεθεί με χημικά και πραγματικά πυρά, που κόστισαν ανθρώπινες ψυχές (Μοχάμεντ Αλ Άραμπ, ηλικία 22 ετών και καταγωγή από τη Συρία και Μουχάμαντ Γκουλζάρ καταγωγή από το Πακιστάν) αλλά και πολλούς τραυματίες. Την ίδια στιγμή στην Λέσβο προσφυγικές ροές καταφτάνουν σε λέμβους οι οποίες δέχονται επιθέσεις από λιμενόμπατσους που περνούν δίπλα τους με σκάφη και με ιλιγγιώδη ταχύτητα, απειλώντας την σωματική τους ακεραιότητα.
Τα γεγονότα αυτά προσέφεραν γόνιμο έδαφος για την έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών παραληρημάτων τόσο από τους κρατικούς διαχειριστές όσο και από τους πολίτες τις κοινωνίας. Το κράτος ως μόνη λύση προτείνει πλωτά φράγματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης σε ξερονήσια, πρακτικές που παραπέμπουν σε αυταρχικά καθεστώτα και μονάχα την απομόνωση και την εξαθλίωση θα επιφέρουν.Τον ρόλο τους δεν έλειψαν να εξυπηρετήσουν και τα Μ.Μ.Ε. τα οποία νομιμοποιούν την θανατοπολιτική του κράτους και σπείρουν τον φόβο τροφοδοτώντας με το δηλητήριο του ρατσισμού και της τρομολαγνείας την κοινωνία.Η νοσηρότητα της κατάστασης και ο εκφασισμός της κοινωνίας έγιναν έκδηλα με την αντιμετώπιση μίας μερίδας ντόπιων στην Λέσβο, οι οποίοι εμπόδισαν, προπυλάκισαν και έβρισαν τους κατατρεγμένους, επιβάλλοντας την εξουσία με όπλο την εθνική τους ταυτότητα και υπερηφάνεια. Μάλιστα ρατσιστικά απόβλητα προέβησαν στο κάψιμο δομών αλληλεγγύης και ενός σχολείου μεταναστών. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρήθηκαν και στον Έβρο όπου εθνικόφρονες οπλισμένοι επιδίωξαν να προστατεύσουν τα σύνορα σε ρόλο μπάτσου και στρατού. Για ακόμη μία φορά διαπιστώνουμε ότι ο μέσος νοικοκυραίος με την πρώτη αφορμή δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό ενός ανθρώπου φοβισμένου που μπορεί να επιβληθεί μόνο στον πιο άτυχο απ’ αυτόν και ταξικά κατώτερο του.
Στον πόλεμο μεταξύ των αφεντικών και των καταπιεσμένων στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε μετανάστες και πρόσφυγες, αναγνωρίζοντας την θέληση, το θάρρος και την έμφυτη ανάγκη των ανθρώπων αυτών για μία ζωή με αξιοπρέπεια και για ένα αύριο δίχως αφέντες και καταπιεστές.Απαίτηση μας η ελεύθερη μετακίνηση κάθε ανθρώπου όπου επιθυμεί και η δημιουργία ενός κόσμου δίχως σύνορα, κράτη, στρατούς, καπιταλισμό, ανισότητα και θάνατο.
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ
ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ, ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού 
Blog: stekigewponikou.espivblogs.net
Mail: stekigewponikou@espiv.net
Επίθεση σε παράρτημα του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων
Την Τρίτη 21 Ιανουαρίου επιτεθήκαμε σε παράρτημα του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων, συγκεκριμένα στο κτήριο της ειδικής γραμματείας κοινοτικών πόρων και υποδομών. Με αυτή την ενέργεια θέλουμε να στοχοποιήσουμε το υπουργείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση για το ρόλο που έχουν στην αγροτική πολιτική και την καταστοφική δράση τους στο αγροτικό και διατροφικό ζήτημα.
Πριν την ανάπτυξη του καπιταλισμού η ύπαιθρος αποτελούσε τον βασικό τομέα ενασχόλησης και εργασίας για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Με την άνοδο της βιομηχανίας και την παράλληλη υποτίμηση της αγροτικής παραγωγής οι άνθρωποι συσσωρεύτηκαν στα αστικά κέντρα για την αναζήτηση εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης ήταν να δημιουργηθεί η εργατική τάξη, όπου με τους φτωχούς αγρότες αποτέλεσαν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Σταδιακά η ζωή στην ύπαιθρο υποβαθμίστηκε και οι άνθρωποι που παρέμειναν εκεί θεωρούνταν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και απομεινάρι του παλιού κόσμου. Έτσι ξεχάστηκαν και θάφτηκαν οι προαιώνιες σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που βασίζονταν οι αγροτικές κοινότητες.
Με την πάροδο των χρόνων αναδιαρθρώθηκε η ύπαιθρος, αλλά τα προβλήματα των αγροτών και το αγροτικό ζήτημα δεν επιλύθηκαν. Μπορεί οι χωρικοί να απαλλάχτηκαν από το ζυγό της δουλοπαροικίας και της φεουδαρχίας, αλλά δε βρήκαν στον καπιταλισμό κάποια όαση που τους είχαν υποσχεθεί. Παρόλο που οι φτωχοί αγρότες είναι κάτοχοι ενός μικρού τμήματος γης, δεν τους εξασφαλίζει τα αναγκαία για την επιβίωση. Τα αγροτικά προϊόντα βρίσκονται σε χαμηλή τιμή διάθεσης από τους παραγωγούς και μεγάλη τιμή πώλησης από τους μεσάζοντες, οι οποίοι καρπώνονται το μεγαλύτερο κέρδος της παραγωγής. Συγχρόνως οι μεγαλοαγρότες, οι οποίοι είναι συγκριτικά λιγότεροι, διαθέτουν τεράστιες εκτάσεις γης και εκμεταλλεύονται τους εργάτες γης, που δουλεύουν στα χωράφια τους. Επωφελούνται από τις επιδοτήσεις , αφού το 80% αυτών πηγαίνει στους μεγαλοαγρότες και σε αγροεπιχειρήσεις σε βάρος των φτωχών αγροτών που αποκλείονται από τα κριτήρια. Συχνά μάλιστα τους στερείται η αγροτική ιδιότητα μιας και είναι πολυαπασχολούμενοι και αναγκάζονται να κάνουν κι άλλες μη αγροτικές εργασίες , καθώς διαθέτουν μικρά κτήματα που δεν τους εξασφαλίζουν τα αναγκαία.
Η κατάσταση αυτή διογκώνεται και προωθείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής . Στόχος αυτής είναι η συγκεντροποίηση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και μεγάλων αγροτικών επιχειρήσεων. Έτσι ενισχύεται η καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής οικονομίας με την είσοδο αγροβιομηχανικών μονάδων και πολυεθνικών, οι οποίες αρπάζουν την γη των φτωχών αγροτών που τους εξωθούν στην εγκατάλειψη της. Παράλληλα οι τιμες των αγροτικών προϊόντων καθορίζονται από το μεγάλο κεφάλαιο (π.χ. Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) σε πολύ χαμηλά επίπεδα προς όφελος του εμποροαγροτικού τομέα και των βιομηχανιών μεταποίησης.
Ενδεικτικά ελάχιστες πολυεθνικές ελέγχουν το μεγαλύτερο ποσοστό του διεθνούς εμπορίου, όπου τα κοράκια του χρηματιστηριακού κεφαλαίου τζογάρουν στις τιμές των προϊόντων αδιαφορώντας για το αν οι άνθρωποι θα έχουν πρόσβαση στη τροφή. Απόρροια αυτής της κατάστασης είναι το παγκόσμιο πρόβλημα επισιτισμού όπου 30 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε χρόνο. Αυτό δεν οφείλεται στη έλλειψη παραγωγής, αλλά κυρίως λόγω του συστήματος διανομής της τροφής. Τραγική ειρωνεία είναι ότι χώρες που έχουν από τις μεγαλύτερες παραγωγές όπως η Ινδία, μαστίζεται τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού τους από τη πείνα.
Ωστόσο το διατροφικό πρόβλημα δεν έχει να κάνει μόνο με τη τιμή των τροφίμων αλλά και με τη ποιότητα τους. Τα γεωργικά προϊόντα αποτελούν ένα χημικό κοκτέιλ από φυτοφάρμακα, παρασιτοκτόνα, λιπάσματα, ορμόνες και εντομοκτόνα. Εταιρίες πλουτίζουν έχοντας το μονοπώλιο των φυτοπροστατευτικών προϊόντων και των αγροτικών εφοδίων που είναι αναγκαία για να αναπτυχθούν οι ποικιλίες υβρίδια. Είναι γεγονός ότι οι μονοκαλλιέργειες και τα υβρίδια διαβρώνουν το γονιδιακό απόθεμα και διαταράσσουν την βιοποικιλότητα και την ισορροπία των οικοσυστημάτων. Η γη ρυπαίνεται από όλες αυτές τις αθρόες εισροές χημικών ουσιών που μεταφέροντα και διαχέονται μέσα από τον υδροφόρο ορίζοντα χιλιόμετρα μακριά. Οι σπόροι που άνηκαν αιώνες στα χέρια των καλλιεργητών και αποτελούσαν τις παραδοσιακές ποικιλίες, μεταφέρθηκαν στις πολυεθνικές (π.χ. Bayer), οι οποίες τους πατεντάρουν ή τροποποιούν γενετικά και τους θεωρούν ιδιοκτησία τους.
Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι οι αγρότες αποτελούν νεκρό κοινωνικό κομμάτι, οι ίδιοι βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο της ιστορίας . Οι αγροτικές εξεγέρσεις, συνόδευαν την παγκόσμια ιστορία ανά τους αιώνες Στον ελλαδικό χώρο οι αγώνες των αγροτών ήταν απτό τις πιο μαζικές και επικίνδυνες αντιδράσεις. Ενδεικτική είναι η εξέγερση του Κιλελέρ το 1910 από τους αγρότες και ακτήμονες κολίγους ενάντια στους τσιφλικάδες και την κυβέρνηση που τους έδιωξαν απ’ τη γη τους. Είχε προηγηθεί το 1907 η δολοφονία του αγωνιστή Μαρίνου Αντύπα (σοσιαλιστή αναρχικών τάσεων) από τους επιστάτες των τσιφλικάδων στον Πυργετό. Όπως και οι αγώνες των καπνεργατών στο Βόλο. Υπό τον φόβο μίας γενικής εξέγερσης και επανάστασης (μόλις είχε συμβεί και η Οκτωβριανή) ο Ελευθέριος Βενιζέλος ψήφισε την αγροτική μεταρρύθμιση το 1917 για να κατευνάσει τους αγρότες, χωρίς όμως να επιλυθεί πραγματικά το αγροτικό ζήτημα που τροφοδοτείται όσο υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις. Στα Τρίκαλα επίσης το 1925 ο κοινός αγώνας εργατών και αγροτών οδήγησε σε λαϊκή εξέγερση ενάντια στα συμφέροντα των πλουσίων και της εκκλησίας που υφάρπαζαν τη γη και τους εκμεταλλεύονταν.
Οι αγώνες των αγροτών και όλων των καταπιεσμένων παραμένουν αδικαίωτοι και επίκαιροι. Είτε δούλοι, είτε δουλοπάροικοι, είτε μισθωτοί σκλάβοι ποτέ δεν θα δούμε την ελευθερία όσο η κοινωνία κηδεμονεύεται από το κράτος και λίγοι ζουν παρασιτικά και εις βάρος των φτωχών–τόσο στις πόλεις, όσο και στην ύπαιθρο-.Μέσα από τους κοινούς αγώνες των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, αγροτών και εργατών για μία επαναστατική κοινωνική αλλαγή μπορεί να σχεδιαστεί η παραγωγή για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι για το κέρδος. Με την απαλλοτρίωση όλων των μεγάλων ιδιοκτησιών γης και την μεταφορά στα χέρια των κοινοτήτων και των αγροτών που θα τις καλλιεργούν συλλογικά και σε πλαίσια αλληλεγγύης. Με την κατάργηση των μεσαζόντων και κάθε λογής κερδοσκόπων, όπου η τροφή θα διανέμεται απευθείας σε όλους τους ανθρώπους και θα ναι απαλλαγμένη από όλες τις χημικές και καρκινογόνες ουσίες. Σε έναν κόσμο από εμάς για εμάς, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Υ.Γ Όσο για τον υπουργό «κύριο» Βορίδη που καταδίκασε την επίθεση μας, να του υπενθυμίσουμε ότι 12 χιλιάδες δεν βγάζει ετησίως μια ολόκληρη οικογένεια στην σύγχρονη ελλάδα. Στην επομένη παρέμβαση μας θα του φέρουμε εμείς μια βασιλόπιτα να φάει με τα υπόλοιπα λαμόγια.
Πανό για 6/12/19 στην Ιερά οδό
