Ως κομμάτι της κοινωνίας είμαστε αντιμέτωποι τον τελευταίο καιρό με τις αλλαγές που γίνονται στα ΜΜΜ. Καθώς αντιλαμβανόμαστε τα μέσα ως κοινωνικό αγαθό δεν γίνεται να μείνουμε αδιάφοροι/ες και αμέτοχοι/ες στους αποκλεισμούς που το νέο σύστημα επιβάλλει. Αποτελεί κοινωνικό αγαθό γιατί ως φοιτητές/ριες καθημερινά πηγαίνουμε στη σχολή μας, ως εκμεταλλευόμενοι/ες στην εργασία μας και ως καταπιεζόμενοι/ες μετακινούμαστε στην αχανή πόλη της Αθήνας.
Το προηγούμενο διάστημα ένα μεγάλο μέρος του επιβατικού κοινού επέλεγε να χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ χωρίς να πληρώνει εισιτήριο είτε γιατί δεν του περίσσευαν ούτε 60 λεπτά είτε γιατί δεν ήθελε να συμβάλει στην επιβαλλόμενη οικονομική ενίσχυση ενός μέσου που θα έπρεπε να είναι δωρεάν για όλους/ες. Όμως, αφού πλέον έχουν μπει οι μπάρες αυτομάτως αποκλείονται οι οικονομικά ασθενέστεροι/ες και έτσι δημιουργείται άλλος ένας ταξικός διαχωρισμός. Ενώ το κράτος διατυμπανίζει ότι πολλοί/ες θα έχουν βοήθεια με πρόσχημα ότι οι άνεργοι/ες θα χρήζουν ειδικής μεταχείρισης, ξεχνάει να μας πει ότι ένα μεγάλο μέρος των ανέργων δεν έχουν κάρτα ανεργίας, γιατί δεν πληρούν τα εξωπραγματικά απαιτητικά κριτήρια για τη χορήγησή της (τα οποία στοχεύουν στην υποτίμηση των από τα κάτω) και αυτομάτως δεν δικαιούνται δωρεάν μετακίνηση. Επίσης, αποκλείονται οι μετανάστες/ριες είτε γιατί δεν έχουν χαρτιά είτε γιατί δεν τους περισσεύουν χρήματα, οπότε συνειδητά αυξάνονται οι πιθανότητες γκετοποίησής τους στο κέντρο της μητρόπολης ώστε να αποτελούν έναν ευκολότερα ελέγξιμο πληθυσμό. Συνεπώς, όλοι αυτοί οι αποκλεισμοί συμβάλουν στο διαχωρισμό και την απομόνωση περιοχών ανάλογα με το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων καθώς αυτοί/ες που ανήκουν στα κατώτερα στρώματα είναι υποχρεωμένοι/ες να παραμένουν στο τόπο κατοικίας τους και έτσι να παραμένουν αποστειρωμένες οι πιο αναβαθμισμένες περιοχές.
Ένα από τα πιο σημαντικά και πρωτοφανή ζητήματα της καινούριας συνθήκης είναι επίσης η ηλεκτρονική πειθάρχηση που επιβάλλεται, η οποία προσθέτει ακόμα ένα παραθυράκι ελέγχου της ζωής μας αφού με τις προσωποποιημένες κάρτες είναι πιθανόν αν χρειαστεί, να βρουν εύκολα τις διαδρομές που έχει ακολουθήσει το κάθε άτομο. Επιπλέον, με την καταγραφή – το διαχωρισμό – το φακέλωμα – την επιτήρηση, κύριος στόχος είναι να κυριαρχήσει ο φόβος και έτσι να χτυπηθεί η αλληλεγγύη μεταξύ των επιβατών (πχ. η ανταλλαγή χέρι με χέρι του παλιού εισιτηρίου) και η συλλογική αντιμετώπιση ελεγκτών – μπάτσων.
Όλα τα παραπάνω έχουν επιφέρει αρκετές αντιδράσεις. Μια από αυτές είναι του σωματείου εργαζομένων στα ΜΜΜ το οποίο συχνά οδηγείται σε απεργίες ώστε να ενημερώσει το επιβατικό κοινό σε σχέση με τα προβλήματα που υπάρχουν. Τα περισσότερα ΜΜΜ έχουν ελλειπή συντήρηση με συνέπεια να κινδυνεύει όποιος/α τα χρησιμοποιεί. Για παράδειγμα τη Τρίτη 21/11 ένα λεωφορείο του οασα τυλίχτηκε στις φλόγες. Το κράτος λοιπόν έχει δαπανήσει πάρα πολλά λεφτά για τον ηλεκτρονικό έλεγχο και το εισιτήριο αντί να χρηματοδοτούνται έγκαιρα έργα συντήρησης. Παρ’ όλες τις προσπάθειες του σωματίου να αναδείξει αυτά τα προβλήματα, τα ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά και τις εταιρίες τους (που εμπλέκονται στα έργα υποδομής των συστημάτων ελέγχου) τα αποκρύπτουν συνειδητά. Επιπλέον, ένα συνειδητοποιημένο μαχητικό κομμάτι της κοινωνίας έχει επιλέξει το σαμποτάζ και τους αποκλεισμούς ως ένδειξη διαμαρτυρίας και έμπρακτης αντεπίθεσης στα συστήματα ελέγχου και σε όλη την πολιτική που το κράτος επιβάλλει με αυτά.
Τονίζουμε ότι τα ΜΜΜ πρέπει να είναι ελεύθερα για όλους/ες γιατί ήδη όλοι οι πολίτες πληρώνουν αρκετούς φόρους, από τα έσοδα των οποίων το κράτος είναι υποχρεωμένο να καλύπτει τα έξοδα των ΜΜΜ, οπότε και τη βασική ανάγκη των ανθρώπων για μετακίνηση. Επίσης λόγω των μεγάλων αποστάσεων των πόλεων η χρήση τους είναι αναπόφευκτη για αυτούς/ες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να μετακινούνται με αμάξια/ μηχανές όπως και οι περισσότεροι φοιτητές.
Συνεπώς, εμείς από τη θέση μας σαν στέκι γεωπονικού αντιστεκόμαστε στην υποτίμηση των ζωών μας, αναγνωρίζουμε την μετακίνηση ως βασική ανάγκη, δεν συμβιβαζόμαστε με τους περιορισμούς που μας επιβάλλουν, οργανωνόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη και απέναντι στο σύστημα ελέγχου και στους ελεγκτές.
- Όχι στα έξτρα φοιτητικά έξοδα
- Όχι στη συνεχή παρακολούθηση των ζωών μας
- Αντιδρούμε συλλογικά στους αποκλεισμούς
- Σαμποτάρουμε τα συστήματα ελέγχου
- Ελεύθερες μετακινήσεις για όλους/ες
Στέκι Γεωπονικού