Ετικέτα: Κείμενα

Δημοσιεύτηκε στισ

Φόκο στα Κρατικά Database

Η υπόθεση των 14 συντρόφων της κατάληψης της πρυτανείας του ΕΜΠ δεν αφορά μόνον αυτούς, αλλά όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια εντός κι εκτός των σχολών. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μία αναβάθμιση από μεριάς κράτους, όσον αφορά τους τρόπους μεθόδευσης και καταστολής.

Το κράτος, έχοντας υποχωρήσει στο κόμματι της πανεπιστημιακής αστυνομίας, χρησιμοποιεί τα γνωστά του τεχνάσματα, δηλαδή σκευωρίες και πλαστά κατηγορητήρια. Μέσω αυτών, καλεί τους συντρόφους, με πρόσχημα την υποτιθέμενη εξακρίβωση τους, σε υποχρεωτική παράδοση του DNA τους. Με αυτή τη πρακτική προστίθενται στα κρατικά database, θέτοντας τους σε ένα καθεστώς έμμεσης ομηρίας και τρομοκρατίας, καθώς πλέον το DNA τους θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μελλοντικές στημένες υποθέσεις. Η κίνηση αυτή, μέσω του φόβου και του παραδειγματισμού, αποσκοπεί στην αδρανοποίηση των αγωνιζόμενων ατόμων και στην ποινικοποίηση των μέσων, που ανέκαθεν υπήρχαν στη φαρέτρα μας.

Από μεριάς μας, δηλώνουμε αλληλέγγυοι και ‘’συνένοχοι’’ με τους συντρόφους μας και στεκόμαστε απέναντι σε κάθε τι που απειλεί την αυτοδιάθεση, την ύπαρξη και την ελευθερία μας.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΜΑΣ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΜΑΣ

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Παρεμβάσεις σε σχολεία για την στήριξη του αγώνα των μαθητών

 

 

 

 

 

 

 

Στα  πλαίσια στήριξης του αγώνα των μαθητών πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με μοίρασμα κειμένων σε σχολεία της Αθήνας. Μοιράσαμε στο 7ο Λύκειο Αθηνών, στο 2ο Λύκειο Καισαριανής και στο ΕΠΑΛ Καισαριανής. Παράλληλα αναρτήθηκε πανό αλληλεγγύης στους μαθητικούς αγώνες στη Γεωπονική Σχολή. Οι παρεμβάσεις και η στήριξη στο δίκαιο αγώνα των μαθητών συνεχίζονται.

ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Ήρθε η στιγμή που χιλιάδες μαθητές πανελλαδικά σήκωσαν το κεφάλι και αντιδρούν στην αδιαφορία του κράτους.

Το κράτος έδειξε χωρίς καμία ντροπή το πόσο πραγματικά νοιάζεται για τη νεολαία και την παιδεία.

· Μηδενικές προσλήψεις εκπαιδευτικών προκειμένου να σπάσουν τα τμήματα στα δυο και να αποφευχθεί ο συνωστισμός.

· Λάθος μεγέθους στις μάσκες, οι οποίες κόστισαν 6 εκατομμύρια ευρώ που πήρε γνωστός ιδιώτης της κυβέρνησης.

· Υποστελεχωμενα σχολεία από προσωπικό καθαριότητας, σε μια περίοδο υγειονομικής κρίσης.

· Την ίδια στιγμή το κράτος πετάει εκατομμύρια σε ιδιώτες για ‘‘πιλοτικά’’ σχέδια (βλέπε το αστείο του Μεγάλου Περιπάτου στο κέντρο της Αθήνας) και αγοράζει πολεμικό εξοπλισμό δισεκατομμυρίων.

Η ίδια η νεολαία που αμφιταλαντεύεται μεταξύ οικονομικής και υγειονομικής κρίσης που έζησε και μεγάλωσε στις μέρες των μνημονίων είναι η ίδια νεολαία που αυτές τις μέρες βγαίνει πρώτη μπροστά και αντιμετωπίζει τις κυβερνητικές εντολές, για να εξασφαλίσει τα άκρως απαραίτητα και αυτονόητα, υγεία και παιδεία.

Το κράτος με πιστό του βοηθό τα ΜΜΕ το μόνο που έχει να πει σε όλα τα παραπάνω είναι ότι οι καταλήψεις πάνε πίσω την εκπαιδευτική διαδικασία και ότι είναι παράνομές. Είχαν το θράσος να λασπολογούν τους μαθητές ταυτίζοντας τους με διάφορους ακροδεξιούς ψεκασμένους, αρνητές της πανδημίας. Απέφυγαν να απαντήσουν στο τι θα γίνει αν τα σχολεία λειτουργήσουν κανονικά και αναπόφευκτα θα έκλειναν ξανά λόγω κορωνοϊου. Τότε ποιος θα πηγαίνει πίσω την εκπαιδευτική διαδικασία και ποιος θα ρισκάρει και θα παίζει τζόγο ανθρώπινες ζωές, οι μαθητές ή το κράτος;

Ένας μήνας κλείνει από την έναρξη των μαθητικών καταλήψεων και η μόνη απάντηση μέχρι στιγμής από την κυβέρνηση και συγκεκριμένα από το υπουργείο ήταν η τιμωρία των μαθητών με απουσίες και η πραγματοποίηση της τηλεκπαίδευσης. Τέτοιου είδους απαντήσεις το μόνο που καταφέρνουν, είναι να αναδεικνύουν την προκλητική αδιαφορία του κράτους για τα δίκαια αιτήματα των μαθητών. Μέσα από τις απειλές και την τρομοκρατία, αυτό που θέλουν να πετύχουν είναι να κάμψουν τον αγώνα των μαθητών, για να κρύψουν τις ευθύνες και τα λάθη τους. Δεν ενδιαφέρονται για την μόρφωση των μαθητών, αλλά για το πώς θα βγει τυπικά πάση θυσία η σχολική χρονιά. Αγνοούν και υπονομεύουν με αυτό τον τρόπο τους ίδιους τους μαθητές και την παιδεία.

Στηρίζουμε  τον μαθητικό αγώνα με κάθε μέσο, μέχρι την υλοποίηση όλων των αιτημάτων

Μαθητές, Φοιτητές, Εργαζόμενοι κοινός αγώνας ενάντια στο κράτος, τους πλούσιους και όσους ευτελίζουν την ανθρώπινη ζωή

Η παιδεία και η μόρφωση δεν είναι εργαλεία κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων και αυτό πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Email: stekigewponikou@espiv.net

Blog: stekigewponikou.espivblogs.net

Δημοσιεύτηκε στισ

Να ανοίξουμε δρόμους αγώνα στα αδιέξοδα του συστήματος

Στο παρακμάζων παγκοσμιοποιημένο σύστημα που ζούμε δεν διακινούνται ελεύθερα μόνο τα κεφάλαια, οι μετοχές και τα εμπορεύματα. Παθογόνοι ιοί και μεταλλάξεις αυτών εξαπλώνονται από τη καπιταλιστική περιφέρεια αναπόφευκτα προς το κέντρο και δοκιμάζουν τα ισχυρά κράτη, τα ανεπαρκή συστήματα υγείας που διαθέτουν και τις κοινωνίες που μέτρησαν θύματα και καλούνται να σηκώσουν το βάρος της νέας μεγάλης κρίσης που είναι προ των πυλών.

Παρατηρήσαμε την γελοιότητα αρχηγών μεγάλων κρατών όπως οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία που αυτοαναιρούνταν κάθε λίγες μέρες πασχίζοντας να κρατήσουν άθικτη την κερδοφορία του κεφαλαίου αποφεύγοντας το lock down, το οποίο εν τέλει εφαρμόστηκε αφού ο covid είχε ήδη εγκατασταθεί στη χώρα. Ο απολογισμός των νεκρών στις ΗΠΑ πήρε τεράστιες διαστάσεις και καθόλου τυχαίο δεν είναι που η πλειονότητα των νεκρών είναι άνθρωποι των κατώτερων τάξεων με τους περισσότερους να είναι αφροαμερικανοί. Οι φτωχοί είναι αυτοί που βάλλονται πιο πολύ, καθώς η υγεία τους δεν είναι εξασφαλισμένη σε καμία περίπτωση και οι συνθήκες διαβίωσης και η χρόνια αδυναμία πρόσβασης στις δομές υγείας και περίθαλψης τους καθιστά υποψήφιους στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Η μοίρα αυτών που νοσούν βαριά είναι να αργοπεθαίνουν στους στοιβαγμένους διαδρόμους κάποιου νοσοκομείου. Το ίδιο είδαμε να συμβαίνει και στην Ιταλία όπου τα περισσότερα θύματα βρίσκονται στους βιομηχανικούς εργάτες του βορρά και στους φτωχούς ηλικιωμένους που αντιμετωπίζονται σαν τα άχρηστα και γερασμένα γρανάζια του συστήματος.

Στην Ελλάδα μπορεί να μην είχαμε τα τραγικά αποτελέσματα άλλων χωρών μιας και το κράτος άκουσε νωρίτερα τις εισηγήσεις των επιστημόνων. Όμως φυσικά αυτό δεν το έκανε επειδή βάζει την υγεία πάνω απ’ την οικονομία όπως ψευδώς καυχιούνται οι κρατικοί λακέδες. Μέλημα του ήταν να αποφύγει την ευθύνη και το μεγάλο πολιτικό κόστος που θα σηματοδοτούσαν οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί και η δολοφονική πολιτική του triage, όπου αποφασίζεται ποιος θα μπει στις λίγες ΜΕΘ που υπάρχουν και έχει ελπίδα να ζήσει και ποιος θα παραμείνει στο διάδρομο του νοσοκομείου και θα πεθάνει. Μια πολιτική που μοιάζει αναπόφευκτη δεδομένου του παρακμασμένου συστήματος δημόσιας υγείας, το οποίο ουδέποτε θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες περίθαλψης στις ΜΕΘ αν υπήρχε έξαρση της πανδημίας στη χώρα. Η υγειονομική κρίση ανέδειξε και τον χαρακτήρα της ιδιωτικοποιημένης υγείας, η οποία αρκέστηκε στο να έχει το ρόλο του ξενοδόχου που μισθώνει παρασιτικά τις κλίνες του, ενώ ενόψει πανδημίας έπρεπε απλά να επιταχθούν για να καλύψουν τις ανάγκες για νοσηλεία χωρίς καμία επιβάρυνση.

Το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, έβαλε τα κέρδη των επιχειρήσεων πάνω απτήν υγεία των εργαζομένων, όπου πολλοί αναγκάστηκαν να δουλεύουν με ελλιπή έως ανύπαρκτα μέτρα προστασίας. Με πιο εντατικούς ρυθμούς και σε πολλές περιπτώσεις η εργοδοσία να κρύβει κρούσματα για να μη σταματήσει η ροή της επιχείρησης. Επίσης το ίδιο κράτος που θέσπιζε την υγεία και την δημόσια ζωή ως ύψιστη αξία, προνοεί επιλεκτικά και αδιαφορεί πλήρως για τους αόρατους ανθρώπους που βρίσκονται στοιβαγμένοι σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η αντιμετώπιση αυτή πυροδότησε αγώνες σε φυλακές με αποκορύφωμα την εξέγερση στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Η απάντησης του κράτους που κομπάζει ότι ενδιαφέρεται για την δημόσια υγεία ήταν να τιμωρήσει τον αγώνα των κρατουμένων για μέτρα προστασίας και αποσυμφόρησης των φυλακών, μοιράζοντας πειθαρχικά.

Ωστόσο σημασία έχει ο τρόπος που η κυβέρνηση εφάρμοσε τα υγειονομικά μέτρα. Επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά πως το κράτος αντιμετωπίζει την κοινωνία με το τρίπτυχο Επιβολή – Επιτήρηση – Καταστολή. Αυτή άλλωστε είναι η μόνη γλώσσα που ξέρει να μιλάει. Παρουσίασε το λαό σαν ένα ανεύθυνο μωρό που θέλει την προστασία και την επιτήρηση του κηδεμόνα – κράτους. Εξαπέλυσε το φόβο και την εξατομίκευση μέσα από το δόγμα της περιβόητης ατομικής ευθύνης. Κρύβοντας έτσι τη δική του ευθύνη, αλλά και υπονομεύοντας το συλλογικό πνεύμα της αλληλοβοήθειας που αναπτύσσεται πέρα απτά διατάγματα των κυβερνώντων. Αυτό το πνεύμα αλληλεγγύης και κοινωνικής ενσυναίσθησης ως προς τις πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για τη μείωση της διασποράς του κορωνοϊού. Αυτή η διάθεση εκφράστηκε και πολιτικά με την δημιουργία ομάδων αλληλοβοήθειας από τα κάτω που παρείχαν τροφή, γάντια, μάσκες, αντισηπτικά και λοιπά αναλώσιμα σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αποκτήσουν.

Επίσης το κράτος λειτούργησε καιροσκοπικά (πράγμα που το έχει στο dna του για την επιβίωσή του) και εκμεταλλεύτηκε την υγειονομική κρίση για να κάνει επίδειξη ισχύος με τα στρατιωτικοποιημένα αστυνομικά σώματα. Φάνηκε πως προτεραιότητα του δεν είναι η μόνιμη ενίσχυση των δομών υγείας αλλά η διόγκωση των σωμάτων ασφαλείας. Επιθυμεί να χτίσει την ψευδαίσθηση ότι είναι παντοδύναμο, ότι μπορεί να ελέγξει κάθε δημόσιο χώρο και να επιβάλλει την τάξη ακόμα και εκεί που δεν χρειάζεται. Δε θα πρέπει να ξεχνάει όμως πως η αλαζονεία της εξουσίας πολλές φορές της γυρνάει μπούμερανγκ, όπως συνέβη πρόσφατα στις ΗΠΑ.

Η πανδημία και το lock down της αγοράς που τη συνόδεψε λειτούργησαν καταλυτικά στο να ξεσπάσει ένας νέος κύκλος οικονομικής κρίσης που αργά ή γρήγορα θα έσκαγε. Ωστόσο θα είναι πιο σκληρός και καταστροφικός για την κοινωνική βάση από τον προηγούμενο. Η ανεργία αναμένεται να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, οι μισθοί θα δεχθούν παραπέρα μειώσεις και θα κυριαρχήσουν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με εδραίωση του καθεστώτος ημιαπασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας. Ειδικά στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας που βασίζεται στον τουρισμό και την εστίαση –τομείς που επλήγησαν συντριπτικά– η ύφεση και το δημόσιο χρέος θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο το σύστημα. Τα δήθεν μέτρα ανάκαμψης της οικονομίας είναι απλά δάνεια που αναβάλλουν το κραχ για μικρό χρονικό διάστημα. Στο οποίο το σύστημα προετοιμάζεται για την διάσωσή του με τον μόνο τρόπο που μπορεί να επιβιώσει, δηλαδή την αφαίμαξη των φτωχών. Η αφαίμαξη αυτή θα πλαισιωθεί με αφηγήσεις εθνικής ενότητας και «όλοι μαζί μπορούμε» για να καταφέρει το κεφάλαιο ανεμπόδιστα να μοιράσει τα βάρη προς τα κάτω, στην κοινωνική βάση.

Οι προηγούμενοι μήνες δεν μας άφησαν αλώβητους, τόσο η αποστασιοποίηση, αλλά και η πολιτική πειθάρχησης που υποστήκαμε ακρωτηρίασαν τους κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο η εσωστρέφεια και η περισυλλογή δεν θα μείνουν ανεκμετάλλευτες. Σε αυτήν την ιστορικά κρίσιμη περίοδο που θα προκύψουν πολιτικές αναδιατάξεις και κοινωνικοί αγώνες, είναι αναγκαίο να υψώσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να χαράξουμε την επαναστατική προοπτική. Να μη δώσουμε χώρο στην ανάθεση να αποδυναμώσει ξανά τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά να προωθήσουμε την οργάνωση και την πίστη στις δυνάμεις μας. Έτσι μόνο θα ανατρέψουμε το νοσηρό καπιταλιστικό οικοδόμημα και τότε καμία καταστολή δεν θα είναι αρκετή για να μας φιμώσει.

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΟΧΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

stekigewponikou@espiv.net

Δημοσιεύτηκε στισ

[Αρχείο Μαρτίου] Για τα ματωμένα σύνορα και την δαιμονοποίηση των μεταναστών

Τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε αντιμέτωποι με συνεχείς πολέμους μεταξύ κρατών τα οποία έχουν σκοπό την ανακατανομή του κόσμου. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα —όπως έχει ξανασυμβεί— για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση που το ίδιο δημιούργησε, δεν διστάζει να εξαπολύσει πολέμους για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων σε λιγότερα χέρια, αδιαφορώντας πλήρως για τους αμέτρητους θανάτους και ξεριζωμούς ανθρώπων. Λόγω της συνθήκης αυτής δημιουργούνται ροές προσφύγων με σκοπό την αναζήτηση καταφυγίου. Πέρα από τις χώρες που πλήττονται από τον πόλεμο, υπάρχουν και άλλες όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι τόσο αντίξοες και απάνθρωπες, που αναγκάζουν τους ανθρώπους να τις εγκαταλείπουν για ένα καλύτερο μέλλον.

Χάρη στην γεωγραφική της θέση, η Ελλάδα καλείται να παίξει τον ρόλο του τροχονόμου για την ΕΕ, πράττοντας κατα τα συμφωνηθέντα. Ένα απ’ αυτά είναι και η Συνθήκη του Δουβλίνου, η οποία προβλέπει την επιστροφή των μεταναστών στην χώρα εισόδου τους στην ΕΕ, δηλαδή κατα κύριο λόγο στην Ελλάδα. Κράτος, ΜΚΟ και ΕΕ στήνουν το παιχνίδι τους, φυλακίζοντας πρόσφυγες και μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για την εξυπηρέτηση των σχεδίων του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Από την μία το εγχώριο κεφάλαιο πλουτίζει στις πλάτες μεταναστών, προσφέροντας τους δουλειά με αντίτιμο πενιχρά ποσά, ενώ συχνά δεν λαμβάνουν τα δεδουλευμένα τους ή δέχονται ακόμη και απειλές εάν τα διεκδικήσουν. Από την άλλη το ξένο κεφάλαιο επωφελείται με την διαλογή ειδικευμένων μεταναστών, προορίζοντας τους για εργάτες σε εργοστάσια ανεπτυγμένων χωρών (π.χ. Γερμανία).

Το τουρκικό κράτος παίζει το επικοινωνιακό του παιχνίδι, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ανοίγοντας τα σύνορα προς την Ευρώπη και δίνοντας φρούδες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η μαζική προσέλευση προσφύγων και μεταναστών στα ελληνικά σύνορα. Το ελληνικό κρατος δεν δίστασε να επιτεθεί με χημικά και πραγματικά πυρά, που κόστισαν ανθρώπινες ψυχές (Μοχάμεντ Αλ Άραμπ, ηλικία 22 ετών και καταγωγή από τη Συρία και Μουχάμαντ Γκουλζάρ καταγωγή από το Πακιστάν) αλλά και πολλούς τραυματίες. Την ίδια στιγμή στην Λέσβο προσφυγικές ροές καταφτάνουν σε λέμβους οι οποίες δέχονται επιθέσεις από λιμενόμπατσους που περνούν δίπλα τους με σκάφη και με ιλιγγιώδη ταχύτητα, απειλώντας την σωματική τους ακεραιότητα.

Τα γεγονότα αυτά προσέφεραν γόνιμο έδαφος για την έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών παραληρημάτων τόσο από τους κρατικούς διαχειριστές όσο και από τους πολίτες τις κοινωνίας. Το κράτος ως μόνη λύση προτείνει πλωτά φράγματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης σε ξερονήσια, πρακτικές που παραπέμπουν σε αυταρχικά καθεστώτα και μονάχα την απομόνωση και την εξαθλίωση θα επιφέρουν.Τον ρόλο τους δεν έλειψαν να εξυπηρετήσουν και τα Μ.Μ.Ε. τα οποία νομιμοποιούν την θανατοπολιτική του κράτους και σπείρουν τον φόβο τροφοδοτώντας με το δηλητήριο του ρατσισμού και της τρομολαγνείας την κοινωνία.Η νοσηρότητα της κατάστασης και ο εκφασισμός της κοινωνίας έγιναν έκδηλα με την αντιμετώπιση μίας μερίδας ντόπιων στην Λέσβο, οι οποίοι εμπόδισαν, προπυλάκισαν και έβρισαν τους κατατρεγμένους, επιβάλλοντας την εξουσία με όπλο την εθνική τους ταυτότητα και υπερηφάνεια. Μάλιστα ρατσιστικά απόβλητα προέβησαν στο κάψιμο δομών αλληλεγγύης και ενός σχολείου μεταναστών. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρήθηκαν και στον Έβρο όπου εθνικόφρονες οπλισμένοι επιδίωξαν να προστατεύσουν τα σύνορα σε ρόλο μπάτσου και στρατού. Για ακόμη μία φορά διαπιστώνουμε ότι ο μέσος νοικοκυραίος με την πρώτη αφορμή δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό ενός ανθρώπου φοβισμένου που μπορεί να επιβληθεί μόνο στον πιο άτυχο απ’ αυτόν και ταξικά κατώτερο του.

Στον πόλεμο μεταξύ των αφεντικών και των καταπιεσμένων στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε μετανάστες και πρόσφυγες, αναγνωρίζοντας την θέληση, το θάρρος και την έμφυτη ανάγκη των ανθρώπων αυτών για μία ζωή με αξιοπρέπεια και για ένα αύριο δίχως αφέντες και καταπιεστές.Απαίτηση μας η ελεύθερη μετακίνηση κάθε ανθρώπου όπου επιθυμεί και η δημιουργία ενός κόσμου δίχως σύνορα, κράτη, στρατούς, καπιταλισμό, ανισότητα και θάνατο.

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ

ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ, ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Blog: stekigewponikou.espivblogs.net

Mail: stekigewponikou@espiv.net

Δημοσιεύτηκε στισ

Επίθεση σε παράρτημα του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων

Την Τρίτη 21 Ιανουαρίου επιτεθήκαμε σε παράρτημα του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων, συγκεκριμένα στο κτήριο της ειδικής γραμματείας κοινοτικών πόρων και υποδομών. Με αυτή την ενέργεια θέλουμε να στοχοποιήσουμε το υπουργείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση για το ρόλο που έχουν στην αγροτική πολιτική και την καταστοφική δράση τους στο αγροτικό και διατροφικό ζήτημα.

Πριν την ανάπτυξη του καπιταλισμού η ύπαιθρος αποτελούσε τον βασικό τομέα ενασχόλησης και εργασίας για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Με την άνοδο της βιομηχανίας και την παράλληλη υποτίμηση της αγροτικής παραγωγής οι άνθρωποι συσσωρεύτηκαν στα αστικά κέντρα για την αναζήτηση εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης ήταν να δημιουργηθεί η εργατική τάξη, όπου με τους φτωχούς αγρότες αποτέλεσαν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Σταδιακά η ζωή στην ύπαιθρο υποβαθμίστηκε και οι άνθρωποι που παρέμειναν εκεί θεωρούνταν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και απομεινάρι του παλιού κόσμου. Έτσι ξεχάστηκαν και θάφτηκαν οι προαιώνιες σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που βασίζονταν οι αγροτικές κοινότητες.

Με την πάροδο των χρόνων αναδιαρθρώθηκε η ύπαιθρος, αλλά τα προβλήματα των αγροτών και το αγροτικό ζήτημα δεν επιλύθηκαν. Μπορεί οι χωρικοί να απαλλάχτηκαν από το ζυγό της δουλοπαροικίας και της φεουδαρχίας, αλλά δε βρήκαν στον καπιταλισμό κάποια όαση που τους είχαν υποσχεθεί. Παρόλο που οι φτωχοί αγρότες είναι κάτοχοι ενός μικρού τμήματος γης, δεν τους εξασφαλίζει τα αναγκαία για την επιβίωση. Τα αγροτικά προϊόντα βρίσκονται σε χαμηλή τιμή διάθεσης από τους παραγωγούς και μεγάλη τιμή πώλησης από τους μεσάζοντες, οι οποίοι καρπώνονται το μεγαλύτερο κέρδος της παραγωγής. Συγχρόνως οι μεγαλοαγρότες, οι οποίοι είναι συγκριτικά λιγότεροι, διαθέτουν τεράστιες εκτάσεις γης και εκμεταλλεύονται τους εργάτες γης, που δουλεύουν στα χωράφια τους. Επωφελούνται από τις επιδοτήσεις , αφού το 80% αυτών πηγαίνει στους μεγαλοαγρότες και σε αγροεπιχειρήσεις σε βάρος των φτωχών αγροτών που αποκλείονται από τα κριτήρια. Συχνά μάλιστα τους στερείται η αγροτική ιδιότητα μιας και είναι πολυαπασχολούμενοι και αναγκάζονται να κάνουν κι άλλες μη αγροτικές εργασίες , καθώς διαθέτουν μικρά κτήματα που δεν τους εξασφαλίζουν τα αναγκαία.

Η κατάσταση αυτή διογκώνεται και προωθείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής . Στόχος αυτής είναι η συγκεντροποίηση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και μεγάλων αγροτικών επιχειρήσεων. Έτσι ενισχύεται η καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής οικονομίας με την είσοδο αγροβιομηχανικών μονάδων και πολυεθνικών, οι οποίες αρπάζουν την γη των φτωχών αγροτών που τους εξωθούν στην εγκατάλειψη της. Παράλληλα οι τιμες των αγροτικών προϊόντων καθορίζονται από το μεγάλο κεφάλαιο (π.χ. Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) σε πολύ χαμηλά επίπεδα προς όφελος του εμποροαγροτικού τομέα και των βιομηχανιών μεταποίησης.

Ενδεικτικά ελάχιστες πολυεθνικές ελέγχουν το μεγαλύτερο ποσοστό του διεθνούς εμπορίου, όπου τα κοράκια του χρηματιστηριακού κεφαλαίου τζογάρουν στις τιμές των προϊόντων αδιαφορώντας για το αν οι άνθρωποι θα έχουν πρόσβαση στη τροφή. Απόρροια αυτής της κατάστασης είναι το παγκόσμιο πρόβλημα επισιτισμού όπου 30 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε χρόνο. Αυτό δεν οφείλεται στη έλλειψη παραγωγής, αλλά κυρίως λόγω του συστήματος διανομής της τροφής. Τραγική ειρωνεία είναι ότι χώρες που έχουν από τις μεγαλύτερες παραγωγές όπως η Ινδία, μαστίζεται τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού τους από τη πείνα.

Ωστόσο το διατροφικό πρόβλημα δεν έχει να κάνει μόνο με τη τιμή των τροφίμων αλλά και με τη ποιότητα τους. Τα γεωργικά προϊόντα αποτελούν ένα χημικό κοκτέιλ από φυτοφάρμακα, παρασιτοκτόνα, λιπάσματα, ορμόνες και εντομοκτόνα. Εταιρίες πλουτίζουν έχοντας το μονοπώλιο των φυτοπροστατευτικών προϊόντων και των αγροτικών εφοδίων που είναι αναγκαία για να αναπτυχθούν οι ποικιλίες υβρίδια. Είναι γεγονός ότι οι μονοκαλλιέργειες και τα υβρίδια διαβρώνουν το γονιδιακό απόθεμα και διαταράσσουν την βιοποικιλότητα και την ισορροπία των οικοσυστημάτων. Η γη ρυπαίνεται από όλες αυτές τις αθρόες εισροές χημικών ουσιών που μεταφέροντα και διαχέονται μέσα από τον υδροφόρο ορίζοντα χιλιόμετρα μακριά. Οι σπόροι που άνηκαν αιώνες στα χέρια των καλλιεργητών και αποτελούσαν τις παραδοσιακές ποικιλίες, μεταφέρθηκαν στις πολυεθνικές (π.χ. Bayer), οι οποίες τους πατεντάρουν ή τροποποιούν γενετικά και τους θεωρούν ιδιοκτησία τους.

Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι οι αγρότες αποτελούν νεκρό κοινωνικό κομμάτι, οι ίδιοι βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο της ιστορίας . Οι αγροτικές εξεγέρσεις, συνόδευαν την παγκόσμια ιστορία ανά τους αιώνες Στον ελλαδικό χώρο οι αγώνες των αγροτών ήταν απτό τις πιο μαζικές και επικίνδυνες αντιδράσεις. Ενδεικτική είναι η εξέγερση του Κιλελέρ το 1910 από τους αγρότες και ακτήμονες κολίγους ενάντια στους τσιφλικάδες και την κυβέρνηση που τους έδιωξαν απ’ τη γη τους. Είχε προηγηθεί το 1907 η δολοφονία του αγωνιστή Μαρίνου Αντύπα (σοσιαλιστή αναρχικών τάσεων) από τους επιστάτες των τσιφλικάδων στον Πυργετό. Όπως και οι αγώνες των καπνεργατών στο Βόλο. Υπό τον φόβο μίας γενικής εξέγερσης και επανάστασης (μόλις είχε συμβεί και η Οκτωβριανή) ο Ελευθέριος Βενιζέλος ψήφισε την αγροτική μεταρρύθμιση το 1917 για να κατευνάσει τους αγρότες, χωρίς όμως να επιλυθεί πραγματικά το αγροτικό ζήτημα που τροφοδοτείται όσο υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις. Στα Τρίκαλα επίσης το 1925 ο κοινός αγώνας εργατών και αγροτών οδήγησε σε λαϊκή εξέγερση ενάντια στα συμφέροντα των πλουσίων και της εκκλησίας που υφάρπαζαν τη γη και τους εκμεταλλεύονταν.

Οι αγώνες των αγροτών και όλων των καταπιεσμένων παραμένουν αδικαίωτοι και επίκαιροι. Είτε δούλοι, είτε δουλοπάροικοι, είτε μισθωτοί σκλάβοι ποτέ δεν θα δούμε την ελευθερία όσο η κοινωνία κηδεμονεύεται από το κράτος και λίγοι ζουν παρασιτικά και εις βάρος των φτωχών–τόσο στις πόλεις, όσο και στην ύπαιθρο-.Μέσα από τους κοινούς αγώνες των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, αγροτών και εργατών για μία επαναστατική κοινωνική αλλαγή μπορεί να σχεδιαστεί η παραγωγή για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι για το κέρδος. Με την απαλλοτρίωση όλων των μεγάλων ιδιοκτησιών γης και την μεταφορά στα χέρια των κοινοτήτων και των αγροτών που θα τις καλλιεργούν συλλογικά και σε πλαίσια αλληλεγγύης. Με την κατάργηση των μεσαζόντων και κάθε λογής κερδοσκόπων, όπου η τροφή θα διανέμεται απευθείας σε όλους τους ανθρώπους και θα ναι απαλλαγμένη από όλες τις χημικές και καρκινογόνες ουσίες. Σε έναν κόσμο από εμάς για εμάς, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Υ.Γ Όσο για τον υπουργό «κύριο» Βορίδη που καταδίκασε την επίθεση μας, να του υπενθυμίσουμε ότι 12 χιλιάδες δεν βγάζει ετησίως μια ολόκληρη οικογένεια στην σύγχρονη ελλάδα. Στην επομένη παρέμβαση μας θα του φέρουμε εμείς μια βασιλόπιτα να φάει με τα υπόλοιπα λαμόγια.

Δημοσιεύτηκε στισ

Ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό για όλους…

Εδώ και χρόνια παρατηρούμε τη διαδικασία μεταρρύθμισης στο χώρο της εκπαίδευσης με μπαράζ πολυνομοσχεδίων που – παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων – βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση.  Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που είναι εν εξελίξει εδώ και μια δεκαετία πλέον, δεν θα μπορούσαν να άφηναν άθικτο το εκπαιδευτικό. Μεταρρυθμίσεις που έχουν εφαρμόσει τις πιο ακραίες πολιτικές φτώχειας, για να διασωθούν τα προνόμια των πλουσίων εις βάρος της βαλλόμενης κοινωνικής βάσης.

Έτσι οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στο χώρο της παιδείας είναι σε αμείωτη ένταση, καθώς η εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας για το σύστημα αφού αποτελεί προθάλαμο των νέων ανθρώπων για την ομαλή ένταξη τους στην κοινωνία και μετέπειτα στην αγορά εργασίας ως αναγκαίο «καλό». Εκτός από το γνωστικό μας υπόβαθρο που θα εκμεταλλευτούν τα αφεντικά για να βγάλουν κέρδη, εκπαιδευόμαστε στους απαιτητικούς ρυθμούς σπουδών, στη πειθαρχία και τον ανταγωνισμό ώστε να έχουμε τα «εφόδια» και να είμαστε αποδοτικότεροι ως εργαζόμενοι στο μέλλον. Αυτό ακριβώς τον ρόλο έχουν οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις.

Επιχειρούν την εντατικοποίηση των σπουδών μέσα από μέτρα ν+2, όπου απειλούνται με διαγραφή όσοι φοιτητές δεν είναι αποδοτικοί και παραγωγικοί. Αυτομάτως οι φοιτητές που εργάζονται δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς φοίτησης. Τοποθετείται η βάση του 10 ως κριτήριο εισαγωγής, αποκλείοντας αυτούς που εκτιμά το κράτος ότι είναι ανίκανοι και περιττοί για τη σύγχρονη αγορά εργασίας, την οποία υπηρετεί το πανεπιστήμιο. Παράλληλα με την εντατικοποίηση, έρχεται και η υπερεξειδίκευση των σπουδών με διάσπαση τμημάτων και δημιουργία νέων. Αυτό σημαίνει την επιπλέον καρατόμηση του γνωστικού αντικειμένου εις βάρος των δυνατοτήτων του φοιτητή, ώστε να μετατραπεί σε ένα απλό εξάρτημα στην αλυσίδα παραγωγής, προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των αφεντικών. Ταυτόχρονα ο στόχος της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων είναι σε πλήρη ισχύ και αυτό επιτυγχάνεται με διάφορες μεθόδους. Από την υποχρηματοδότηση των δημόσιων ιδρυμάτων για την υποβάθμιση τους και την αναβάθμιση των ιδιωτικών πτυχίων, έως την ολοένα και μεγαλύτερη είσοδο ιδιωτικών εταιριών στις σχολές. Ενώ η κατάργηση του ασύλου ανοίγει το δρόμο στην κυβέρνηση για τον μεγαλύτερο έλεγχο των πανεπιστημίων.

Έτσι οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση δείχνουν με το πιο σαφή τρόπο ότι το πανεπιστήμιο υπάρχει για να τροφοδοτεί την αγορά με εξειδικευμένο και εντατικοποιημένο εργατικό δυναμικό. Και μάλιστα ότι  προσαρμόζεται πλήρως στους ρυθμούς που «τρέχει» η αγορά. Όσοι και όσες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν είναι άχρηστοι και περισσεύουν. Έτσι διαγράφονται ή δεν τους επιτρέπουν να μπουν εξ αρχής στη σχολή. Αυτό είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, υποτιμημένη εργασία και ανεργία για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού για να ζουν πλουσιοπάροχα η πολιτική και οικονομική ελίτ.

Η πρόταση μας για το αύριο δεν μπορεί να είναι η συνεχής διαπραγμάτευση νομοσχεδίων έτσι ώστε να κερδηθούν ή όχι κάποια υποτυπώδη δικαιώματα. Όσο η κάθε κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλελεύθερη, ελέγχει το δημόσιο πλούτο και η αστική τάξη κατέχει τα μέσα παραγωγής τα πράγματα θα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο. Το πρόβλημα με το εκπαιδευτικό, όπως και με οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα δεν πρόκειται να το λύσουν αυτοί που τα συντηρούν και βασίζονται στην ύπαρξή του.          Είναι ανάγκη και ζωντανό στοίχημα για εμάς, τον κόσμο που δέχεται την επίθεση του κεφαλαίου, να αντιληφθεί τη συλλογική του δύναμη και να συσπειρωθεί για να ανατρέψει αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας.

Καλούμε σε Συζήτηση σε σχέση με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση την              Παρασκευή 29/11/19 στις 11:00 στο χώρο του στεκιού κάτω από το κυλικείο.

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Παρέμβαση στην Πρυτανεία του ΓΠΑ στις 12/11/19

Με αφορμή τα τελευταία κατασταλτικά γεγονότα, τόσο σε καταλήψεις, στέκια σχολών όσο και σε αγωνιζόμενα άτομα αποφασίσαμε να παρέμβουμε την Τρίτη 12/11/19 στην πρυτανεία της σχολής . Την ίδια ώρα (όπως μάθαμε μετά) ήταν σε εξέλιξη συνάντηση  του Χρυσοχοϊδη με τους πρυτάνεις ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ενόψει της 17 Ν, από την οποία αποφασίστηκε το κλείσιμο αρκετών σχολών δυο μέρες πρίν το τριήμερο (ανάμεσα τους και το ΓΠΑ).  Την παρέμβασή μας ακολούθησε μικροφωνική όπου μοιράστηκε το κείμενο:

Παρέμβαση στην Πρυτανεία του ΓΠΑ στις 12/11/19

Πίσω από τα φανταχτερά πάνελ της τηλεόρασης, τα μεγαλειώδη λόγια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τον ύπουλο λόγο του ρεφορμισμού κρύβεται η αλήθεια για την κατάσταση που διανύουμε. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και η όλο και σκληρότερη επίθεση του κεφαλαίου έρχονται να πλήξουν τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

Η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η κλοπή του δημόσιου πλούτου για τα συμφέροντα των αστών, η εξαθλίωση της ανθρώπινης ζωής που κοστολογείται στα 4 εκατοστάρικα, η μεταχείριση των μεταναστών ως απλούς άψυχους αριθμούς και η επίθεση στα ριζοσπαστικά κομμάτια αυτής της κοινωνίας, είναι μερικοί από τους στόχους της κυβέρνησης. Αυτοί οι στόχοι δεν είναι πρωτόγνωροι. Από τη μεταπολίτευση και μετά οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τώρα τελευταία και ο ΣΥΡΙΖΑ προωθούσαν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και υπηρετούσαν τις εντολές των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ κτλ) . Όλα αυτά κάτω από το πέπλο της τεχνητής κοινωνικής ειρήνης με τη βοήθεια των σωμάτων «ασφαλείας». Τους σταυροφόρους του λεγόμενου δόγματος «νόμος και τάξη».

Σε αυτό το σημείο καλό είναι να σημειωθεί η τραγική ειρωνεία με το δόγμα «νόμος και τάξη». Ποιος νόμος και ποια τάξη; Μήπως μιλάνε για το σύνταγμα και τα νομοσχέδια που οι ίδιοι καταπατούν ή για τους νόμους που είναι κομμένοι και ραμμένοι για τα συμφέροντα των πλουσίων; Μήπως μιλάνε για τα υπέρογκα δημόσια χρέη που οι παραπάνω κυβερνήσεις δημιουργήσανε ή για την ένταξη της Ελλάδας το 2010 στο ΔΝΤ και μετέπειτα στα μνημόνια; Κυβερνήσεις παράνομες (π.χ. κυβέρνηση Παπαδήμου) που τα μπαλώσανε από δικαστήρια που δεν έγιναν ποτέ και από νομοσχέδια που άλλαζαν προκειμένου να την γλυτώσουν. Και όλα αυτά εις βάρος του λαού κλέβοντας τα βαμμένα με αίμα μεροκάματα του για τη σωτηρία του σάπιου συστήματός τους.

Η επίθεση του κράτους όπως είναι λογικό δε θα μπορούσε να λείπει και απτό χώρο της εκπαίδευσης. Αφού μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα το κράτος θέλει να δημιουργήσει υποταγμένους, υπνωτισμένους πολίτες αλλά και υπάκουους και υποτιμημένους εργαζόμενους. Με αυτό το στόχο έρχονται οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που προωθούν την εντατικοποίηση και την υπερεξειδίκευση των σπουδών, με το ψαλίδι της διαγραφής να κόβει όσους δεν είναι παραγωγικοί για τα γούστα τους. Έτσι το πανεπιστήμιο μας παραδίδει σε μια κόλλα χαρτί στα αδηφάγα αφεντικά, που θα εκμεταλλεύονται τη γνώση και τις δυνατότητες μας για να πλουτίζουν εις βάρος μας.

Σχετικά με την επίθεση στη λαϊκή συνείδηση που διψάει για ελευθερία και στα ανατρεπτικά στοιχεία που απειλούν τη θεσούλα των αστών, δεν μένουν πολλά να ειπωθούν. Γνωρίζουν καλά οι εκάστοτε κυβερνώντες ότι η καταστολή των ανθρώπων που αγωνίζονται για μια ελεύθερη κοινωνία δεν μπόρεσε ποτέ να κρύψει τα κοινωνικά προβλήματα. Αντίθετα επιβεβαιώνει την αδυναμία και τη αδιαφορία του κράτους να τα λύσει. Οι εκκενώσεις πολιτικών χώρων και καταλήψεων, οι απαγωγές συντρόφων, οι τυφλές συλλήψεις, τα αδικοφορτωμένα κατηγορητήρια, ο χημικός πόλεμος και το ανεξέλεγκτο ξύλο των ματ σε πορείες και διαδηλώσεις, μας δείχνει ότι η κυριαρχία τους πάνω στις ζωές μας βασίζεται στη διασπορά του φόβου και της βίας. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν μια τρύπα στο νερό και να δυναμώνουν την πεποίθηση μας ότι τίποτα δε θα αλλάξει προς το καλύτερο όσο κάθονται στις καρέκλες τους αυτά τα καθάρματα.

Τους σχεδιασμούς του υπουργείου παιδείας στις σχολές μας, τους υλοποιούν οι πρυτανικές αρχές. Για αυτό είναι συνυπεύθυνοι για την κατάσταση που βιώνουμε όπως και για τις αστυνομικές – κατασταλτικές επιχειρήσεις που γίνονται στα πανεπιστήμια (π.χ. ασοεε). Είναι φανερό πως οι πρυτανικές αρχές εκπροσωπούν την κρατική δεσποτεία στο μικρόκοσμο της σχολής εκτελώντας και αυτοί σαν πειθήνια όργανα τις όποιες εντολές τους δοθούν από την κυβέρνηση και ως εκ τούτου δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανοχή απέναντι τους. Σήμερα το πρωί έγινε πολιτική παρέμβαση στο γραφείο του πρύτανη.

  • Μπάτσοι – πρυτάνεις – καθεστωτικοί όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί!
  • Να οργανωθούμε για να αντισταθούμεσε αυτούς που καταστρέφουνε τις ζωές μας
  • Να αγωνιστούμε για την ελευθερία που θα ανθίσειστα συντρίμμια του κράτους
  • Να χαράξουμε το δρόμο για την επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης που δε θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί.

Υ.Γ  Στηρίζουμε την πορεία του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού ΑΣΟΕΕ,
Παρασκευή 15/11 στις 18:00 στην πλατεία Αμερικής

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
stekigewponikou.espivblogs.net

φωτογραφίες από την παράμβαση:

Δημοσιεύτηκε στισ

Το εργαλείο του ασύλου στα χέρια του κράτους

Το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου συχνά εμφανίζεται στην επικαιρότητα, όπου οι εκάστοτε κυβερνήσεις του προσδίδουν διαφορετική χροιά ανάλογα με την περίσταση. Άλλοτε υποστηρίζοντάς το σιωπηλά, άλλοτε βροντοφωνάζοντας εναντίων του και άλλοτε έρχονται σε πλήρη ρήξη με την μέχρι πρότινος νομική του υπόσταση, όπως συνέβη πριν λίγες μέρες. Ανέκαθεν υπήρχαν χώροι ασύλου που ήταν κοινωνικά αποδεκτοί, χωρίς να είναι καταγεγραμμένοι πάντα σε κάποιο νομικό πλαίσιο. Άσυλο αποτελούσε κάθε χώρος στον οποίο το κράτος δεν μπορούσε να επέμβει με κατασταλτική βία καθώς θα προκαλούσε κοινωνική κατακραυγή. Τα πανεπιστήμια διατέλεσαν αυτό τον ρόλο αρχικά άτυπα, και έπειτα με τη νομιμοποίησή του διαφοροποιήθηκε σταδιακά ακόμα και η έννοια του ασύλου, καθώς την καταχράστηκε η εξουσία. Άσυλο στα πανεπιστήμια πλέον σημαίνει διασφάλιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου των καταπιεστών και όχι η προστασία των αντιστεκόμενων από το κράτος. Καθώς το πανεπιστημιακό άσυλο πέρασε από “40 νομικά κύματα” μέχρι σήμερα, έχει σημασία να γίνει μια γρήγορη ιστορική αναφορά.

Το άσυλο νομοθετήθηκε για πρώτη φορά το 1982 από την τότε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του πασοκ, υπό την πίεση της κοινωνίας η οποία όντας επηρεασμένη από τα γεγονότα της νομικής και του πολυτεχνείου του 1973 ήθελε μια κατοχυρωμένη ασφάλεια απέναντι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν πρόλαβε όμως να περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα και μόλις 3 χρόνια αργότερα η αστυνομία εκκενώνει το χημείο, που ήταν κατειλημμένο μετά την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τους ένστολους δολοφόνους του κράτους. Τα παραδείγματα καταπάτησης του ασύλου είναι επανειλημμένα, όπως το 1991 στην πρυτανεία του εκπα και το 1995 όπου τα ματ εκκενώνουν το πολυτεχνείο με κατόρθωμα τις 500 συλλήψεις. Οι νόμοι, οι τροποποιήσεις τους, η κατ’ επιλογή εφαρμογή τους ή ακόμη και η κατάργησή τους είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβέρνησης. Με αυτό το τρόπο γίνεται αντιληπτό ότι η ισονομία, η ισότητα και η ελευθερία που προσφέρει απλόχερα η δημοκρατία στους πολίτες της δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ψευδαίσθηση.

Κανένα κράτος καμιά κυβέρνηση δεν νομοθετεί υπέρ των κοινωνικών αγώνων. Πάντα ράβει και δένει τους νόμους στα μέτρα της, όπως συνέβη και με το άσυλο. Οι εξουσιαστές δεν θα υποστήριζαν ποτέ το κοινωνικό κομμάτι που μπορεί να τους ανατρέψει. Οπότε το να ζητάμε από το κράτος να μας παραχωρήσει το άσυλο είναι τουλάχιστον αφελές από αναρχική σκοπιά. Είναι σαν να ζητάμε από τον εχθρό μας να μας προστατέψει. Αυτό που έχει σημασία είναι η ευρύτερη κοινωνική αποδοχή ενός χώρου ως ασύλου και η χωρίς όρους χρήση του από το ανταγωνιστικό κίνημα. Όχι η νομιμοποίησή του. Αντιθέτως οι αριστεροί παρουσιάζουν το νομικό άσυλο ως κεκτημένο του κινήματος και διεκδικούν τη επανανομοθέτησή του ως προϋπόθεση συνέχισης των αγώνων τους μέσα στα πανεπιστήμια. Η διαπραγμάτευση με το κράτος είναι αν μη τι άλλο αντεπαναστατική. Οι μονομερείς αγώνες ζητώντας μεταρρυθμίσεις διασπούν, τυφλώνουν και αποπροσανατολίζουν την αντίσταση από τον μακροπρόθεσμο στόχο. Αυτές οι υπερασπιστικές γραμμές αν και παρουσιάζονται ως ο ύστατος αγώνας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βλέψη των αριστερών στη μετατροπή-μεταρρύθμιση της υπάρχουσας εξουσιαστικής δομής και όχι στην ολική καταστροφή της.

Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να αναφερθούμε στη στρατηγική κατάργησης του ασύλου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η κυβέρνηση της ΝΔ προεκλογικά διαλαλούσε την άμεση πάταξη της ανομίας και την διασφάλιση της δημοκρατίας. Από τα πρώτα πράγματα που νομοθέτησε λοιπόν ήταν η κατάργηση του ασύλου, κυρίως για την υλοποίηση των κίβδηλων υποσχέσεών της. Με τέχνασμα τη ρητορική περί ανομίας, παραεμπορίου, μπαχαλάκιδων κλπ η κατάργησή του φάνταζε απαραίτητη. Μιας ρητορικής που στόχο έχει τη χειραγώγηση του κόσμου, κρατώντας τον απασχολημένο και προσκολλημένο στην επιφάνεια. Διευκολύνοντας έτσι τη συνολικότερη επίθεση και επέλαση του κεφαλαίου, που έχει δεδομένη την υποστήριξη από μια κυβέρνηση που κραδαίνει την ταμπέλα της αστικής ανάπτυξης, να περνάει απαρατήρητη. Μιας κυβέρνησης που με φτηνά δημοσιογραφικά και επικοινωνιακά κόλπα, διαδίδει την ύπαρξη ανομίας στα Εξάρχεια και στα πανεπιστήμια ως το κύριο πρόβλημα της ελληνικής “δημοκρατίας”. Παραβλέπει όμως εσκεμμένα τις αιτίες ύπαρξης παραβατικών συμπεριφορών (σύμφωνα με τους νόμους της) λόγω της συνεχή φτωχοποίησης και της τεράστιας καταπίεσης που υποφέρει καθημερινά ο λαός. Στοχεύει έτσι, στο να περνάει απαρατήρητη η ανεξέλεγκτη ανομία των αφεντικών έναντι των εργαζόμενων, των αστών έναντι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων αυτής της κοινωνίας.

Τα πανεπιστήμια ως κρατική δομή βρίσκονται καιρό τώρα σε μια πορεία αξιοποίησής τους από το κεφάλαιο, με εισαγωγή εταιριών, με ειδικά ερευνητικά προγράμματα κλπ. Παίρνοντας την κυβερνητική σκυτάλη από το σύριζα, η ΝΔ συνεχίζει τη σταδιακή αξιοποίηση του πανεπιστημίου με στόχο την καθολική επέλασή του κεφαλαίου. Ευελπιστεί στην υιοθέτηση του προτύπου των πανεπιστημίων του εξωτερικού, δηλαδή στην ιδιωτικοποίησή τους, στην μεγαλύτερη επιτήρηση, στην αποπολιτικοποίηση, στην ‘’καθαρότητα’’ που προσφέρει το τέλεια λειτουργικό και υπάκουο πανεπιστήμιο για τον καπιταλισμό. Το άσυλο αποτελεί εργαλείο για την επίτευξη όλων αυτών, από τη μία ανοίγοντας τον δρόμο στην καταστολή όσων αγωνιστών αντιδράσουν και από την άλλη κρατώντας απασχολημένους τους φοιτητές ενώ θα περνάει καταστροφικά μέτρα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ λοιπόν, όπως και κάθε κυβέρνηση που διαχειρίζεται το κράτος, μπορεί να νομιμοποιεί ή να καταργεί το άσυλο οπότε θέλει, μπορεί να χρησιμοποιεί τις κατασταλτικές δυνάμεις όποτε θέλει, μπορεί να επιτεθεί σε ότι θέλει, όπως έκαναν οι προηγούμενοι και όπως θα κάνουν και οι επόμενοι. Παρόλα αυτά, τα πανεπιστήμια ήταν και θα είναι πάντα εστίες αγώνα και σύγκρουσης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να καταστείλουν τις ιδέες μας σπέρνοντας τον φόβο και τη τρομολαγνεία. Η απάντηση στην συνολικότερη επίθεση που δέχονται οι από τα κάτω δεν είναι η απραγία αλλά η μαζική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, των φοιτητών, των εργαζομένων, του κάθε καταπιεσμένου. Εμείς θα αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, με ή χωρίς άσυλο, για την καταστροφή του εξουσιαστικού αυτού οικοδομήματος και για την υπεράσπιση των ζωών μας, με έναν και μόνο στόχο την ελευθερία όλων.
Μέχρι να δούμε τον κόσμο τους να καταστρέφεται θα είμαστε απέναντί τους, θα είμαστε στον δρόμο κάνοντας στάχτη τα ακριβοπληρωμένα όνειρά τους.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Οι πρυτανικές αρχές στις υπηρεσίες των κομμάτων-Παρέμβαση στην πρυτανεία του ΓΠΑ

Οι πρυτανικές αρχές στις σχολές επιτελούν ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο. Όντας στην ιεραρχία της διοικητικής βαθμίδας είναι υπεύθυνες για τη λειτουργία και την κατεύθυνση που έχουν τα πανεπιστήμια. Το πανεπιστήμιο ως κρατική δομή δεν θα μπορούσε παρά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους και της καπιταλιστικής οικονομίας τροφοδοτώντας τη διαρκώς με εκπαιδευμένους αναλώσιμους και φτηνούς εργαζόμενους. Οι πρυτάνεις σε σύμπραξη με τον υπουργό παιδείας έχουν το ρόλο του τοποτηρητή και του εγγυητή των καπιταλιστικών συμφερόντων προωθώντας την άμεση σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τους ’’νόμους της αγοράς’’. Αυτό σημαίνει υπερεξειδίκευση και καρατόμηση του επιστημονικού πεδίου, νέα κουτσουρεμένα τμήματα και προγράμματα σπουδών κομμένα και ραμμένα στις παραγγελίες των αφεντικών.

Η διαπλεκόμενη αυτή σχέση του πανεπιστημίου με το κράτος και το κεφάλαιο εξηγεί το γεγονός ότι οι πρυτάνεις πολλές φορές είναι ‘’παιδιά’’ του σάπιου πολιτικού συστήματος και των κομμάτων τους. Άλλοτε έμμεσα και άλλοτε ανοιχτά, τάσσονται με τους νεοφιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες τσαρλατάνους ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Δεν είναι τυχαίο που πρυτάνεις και μεγαλοκαθηγητές έχουν μπει στα ψηφοδέλτια των αστικών κομμάτων με χαρακτηριστικά παραδείγματα του Φορτσάκη και του Συρίγου. Σε επίπεδο σχολής αυτή η σχέση αποτυπώνεται με τη στήριξη και συνεργασία των πρυτανικών αρχών με τις καθεστωτικές παρατάξεις όπως την ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και BLOCO – τα παραπαίδια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ – που προσπαθούν να σπείρουν την κομματική τους προπαγάνδα μέσα στα πανεπιστήμια. Οι κομματικοί μηχανισμοί που έχουν επιφέρει την ακραία φτώχια δεν γίνεται να έχουν έδαφος μέσα στο χώρο των σπουδών μας. Εδώ, που ο φοιτητόκοσμος προετοιμάζεται για να βγει στην αδηφάγα αγορά εργασίας βιώνοντας την εκμετάλλευση και την υποτίμηση, τα φερέφωνα των παλιών και νέων κυβερνήσεων δεν έχουν καμία θέση. Η παρουσία κομμάτων και παρατάξεων του καθεστώτος είναι μια αρνητική ‘’παράδοση’’ που πρέπει να σπάσει και θα σπάσει.

Ως Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού έχουμε προχωρήσει σε μια σειρά ενεργειών στη σχολή εναντίον των παρατάξεων της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ και του BLOCO (που έχει μηδαμινή παρουσία) με σκοπό την πλήρη εξαφάνισή τους. Αδειάστηκαν τα στέκια τους και αφαιρέθηκε όλο το προπαγανδιστικό τους υλικό, που περιλάμβανε χιλιάδες αφίσες, πανό, αλλά και μπογιές, κάλπες, stands, τραπεζάκια, μια σιδερογροθιά, κράνη και παλούκια. Επίσης, έχουν καταληφθεί τα σημεία που έκαναν την προπαγάνδα τους με συνέπεια να μην έχουν πουθενά στη σχολή αφίσες και τραπεζάκια. Γι’ αυτούς τους λόγους, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ κλαψουρίζοντας στις πρυτανικές αρχές ζήτησαν την επιβολή της ‘’τάξης’’ μέσω των φυλάκων της σχολής σε ρόλο μπάτσου. Διατυμπανίζουν τώρα ότι ο πρύτανης και ο αντιπρύτανης (όντας φιλικά προσκείμενοι με αυτές τις παρατάξεις)  κινητοποιήθηκαν άμεσα ζητώντας τα ονοματεπώνυμά μας. Ας γνωρίζουν αυτοί που ζητούν τη στοχοποίησή μας πως θα βρεθούν οι ίδιοι στοχοποιημένοι. Γι’ αυτούς τους λόγους πραγματοποιούμε παρέμβαση στα γραφεία του πρύτανη.

Η σύγκρουση με τις νεολαίες των αστικών κομμάτων και με τον πρύτανη Κίντζιο που τους κάνει πλάτες – εκτός των άλλων – αντανακλά σε μοριακό επίπεδο την αναγκαία σύγκρουση με το κράτος, το κεφάλαιο και τα τσιράκια του. Τον αγώνα για την επανάσταση και την συνολική απελευθέρωση που θα περάσει πάνω από κάθε λαμόγιο πρύτανη και κάθε κομματικό χαφιέ.

 

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΝΕΟΛΑΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ – ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΑΡΧΗ

 ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Εισήγηση της προβολής Cowspiracy

Στο ντοκιμαντέρ πρωταγωνιστεί ο Κιπ Άντερσεν, ένας άνθρωπος που ασχολούταν ανέκαθεν με περιβαλλοντικά και οικολογικά ζητήματα, επηρεασμένος όμως από τον κυρίαρχο λόγο. Ακολουθώντας και πιστεύοντας τυφλά τις μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις ποτέ δεν θα πίστευε ότι αυτές αποκρύπτουν δεδομένα από το ευρύ κοινό. Όμως, μετά την εύρεση μιας μελέτης η οποία παρουσίαζε ως βασικό παράγοντα για την καταστροφή του περιβάλλοντος την μαζική κτηνοτροφία και γεωργία, κάτι που κανείς άλλος δεν το ανέφερε ως τότε, ξεκινάει μια έρευνα ώστε να αποκαλύψει τα συμφέροντα αυτών των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.

Όπως όλες οι ΜΚΟ, έτσι και αυτές που ασχολούνται με περιβαλλοντικά ζητήματα λειτουργούν μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια τα οποία όχι μόνο δεν διαταράσσουν την κοινωνική, πολιτική και οικονομική συνοχή του καπιταλιστικού συστήματος αλλά πολλές φορές είναι επιφορτισμένες με τον κατευνασμό κοινωνικών αντιδράσεων. Οι βιομηχανίες, με τη αγαστή συνεργασία των κρατών, για να διογκώσουν τα κέρδη τους καταστρέφουν με κάθε τρόπο τον φυσικό κόσμο, τα ζώα, τους ανθρώπους. Η ανεξέλεγκτη άντληση φυσικών πόρων με τη δημιουργία τεράστιων εκτάσεων μονοκαλλιεργειών ως ζωοτροφών, βοσκοτόπων, ορυχείων και ΑΠΕ (ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) έχει ως συνέπεια τις μαζικές αποψιλώσεις δασών τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για τον πλανήτη. Η  καταστροφική μανία του κεφαλαίου δεν περιορίζεται εκεί. Οι θάλασσες έχουν μετατραπεί σε εργοστάσιο παραγωγής ψαριών και σε συνδυασμό με τη συνεχή απόρριψη κάθε λογής λυμάτων, οι πληθυσμοί των θαλάσσιων οργανισμών όλο και μειώνονται. Επίσης, η ατμόσφαιρα επιβαρύνεται δραματικά από ανθρωπογενείς παράγοντες όπως η καύση ορυκτών αλλά και τους τεράστιους αριθμούς ζώων της βιομηχανικής κτηνοτροφίας. Έτσι, δημιουργούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ζωή στον πλανήτη καθώς η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός.

Η εκμετάλλευση κάθε φυσικού πόρου είναι αλληλένδετη με την καπιταλιστική νοοτροπία που διακατέχει τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας. Όλα είναι ιδιοκτησία, όλα είναι εμπόρευμα. Ακόμα και έμβια όντα αντικειμενοποιούνται και αναπαράγονται με τεχνητούς όρους στα πρότυπα της μαζικής παραγωγής άψυχων εμπορευμάτων. Συνεπώς, ως εμπορεύματα κανείς δεν νοιάζεται για τη διαβίωση, τους βασανισμούς και τον πόνο που βιώνουν. Αυτή η αντίληψη ότι τα ζώα είναι παραγωγικές μονάδες προωθείται και από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως το ΓΠΑ καθώς είναι επιφορτισμένα να εκμεταλλεύονται τα ζώα με επιστημονικούς όρους. Τα ζώα στοιβάζονται στις εγκαταστάσεις του και χρησιμοποιούνται σε πειράματα για την αύξηση της παραγωγής που απαιτούν οι βιομηχανικές μονάδες.

Εκτός των άλλων, η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου θέτει σε κίνδυνο τα ενεργειακά αποθέματα που χρειάζεται το κεφάλαιο για να λειτουργεί. Γι’ αυτό, έχουν αναπτυχθεί οι λεγόμενες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) οι οποίες προωθούνται δήθεν για λόγους ευαισθησίας και προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ υπάρχουν για να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα και μακροημέρευση του συστήματος. Ακόμα και οι ΑΠΕ έχουν καταστροφική λειτουργία για τα οικοσυστήματα όπως συμβαίνει με την εγκατάσταση ανεμογεννητριών που απαιτεί αποψιλώσεις δασών και διαταράσσει τη χλωρίδα και τη πανίδα της περιοχής. Στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είναι αναπόφευκτη η συνεχώς εντεινόμενη λεηλασία του φυσικού και ζωικού κόσμου.

Η δυνατότητα να σταματήσει αυτή η συνθήκη είναι εφικτή μόνο σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από κράτος, κεφάλαιο, εξουσία, όπου η φύση δεν θα νοείται ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση αλλά ως τόπος αρμονικής συμβίωσης. Ο αγώνας προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να είναι συλλογικός και συνολικός. Συνολικός γιατί η ασχολία με ένα μόνο μέρος του εξουσιαστικού συστήματος είναι αφομοιωτική και εν τέλη αποπροσανατολιστική. Συλλογικός γιατί ο ατομικός δρόμος δεν βάζει ανάχωμα στις βλέψεις της εξουσίας αφού οι μεμονωμένες ακτιβιστικές ενέργειες δεν έχουν βαρύτητα για το κράτος και ο οικολογικός εναλλακτικός τρόπος ζωής δεν μπορεί από μόνος του να ανατρέψει τις αιτίες που γεννάνε όλη αυτή την καταστροφή.

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού