Κατηγορία: Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύτηκε στισ

Ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό για όλους…

Εδώ και χρόνια παρατηρούμε τη διαδικασία μεταρρύθμισης στο χώρο της εκπαίδευσης με μπαράζ πολυνομοσχεδίων που – παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων – βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση.  Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που είναι εν εξελίξει εδώ και μια δεκαετία πλέον, δεν θα μπορούσαν να άφηναν άθικτο το εκπαιδευτικό. Μεταρρυθμίσεις που έχουν εφαρμόσει τις πιο ακραίες πολιτικές φτώχειας, για να διασωθούν τα προνόμια των πλουσίων εις βάρος της βαλλόμενης κοινωνικής βάσης.

Έτσι οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στο χώρο της παιδείας είναι σε αμείωτη ένταση, καθώς η εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας για το σύστημα αφού αποτελεί προθάλαμο των νέων ανθρώπων για την ομαλή ένταξη τους στην κοινωνία και μετέπειτα στην αγορά εργασίας ως αναγκαίο «καλό». Εκτός από το γνωστικό μας υπόβαθρο που θα εκμεταλλευτούν τα αφεντικά για να βγάλουν κέρδη, εκπαιδευόμαστε στους απαιτητικούς ρυθμούς σπουδών, στη πειθαρχία και τον ανταγωνισμό ώστε να έχουμε τα «εφόδια» και να είμαστε αποδοτικότεροι ως εργαζόμενοι στο μέλλον. Αυτό ακριβώς τον ρόλο έχουν οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις.

Επιχειρούν την εντατικοποίηση των σπουδών μέσα από μέτρα ν+2, όπου απειλούνται με διαγραφή όσοι φοιτητές δεν είναι αποδοτικοί και παραγωγικοί. Αυτομάτως οι φοιτητές που εργάζονται δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς φοίτησης. Τοποθετείται η βάση του 10 ως κριτήριο εισαγωγής, αποκλείοντας αυτούς που εκτιμά το κράτος ότι είναι ανίκανοι και περιττοί για τη σύγχρονη αγορά εργασίας, την οποία υπηρετεί το πανεπιστήμιο. Παράλληλα με την εντατικοποίηση, έρχεται και η υπερεξειδίκευση των σπουδών με διάσπαση τμημάτων και δημιουργία νέων. Αυτό σημαίνει την επιπλέον καρατόμηση του γνωστικού αντικειμένου εις βάρος των δυνατοτήτων του φοιτητή, ώστε να μετατραπεί σε ένα απλό εξάρτημα στην αλυσίδα παραγωγής, προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των αφεντικών. Ταυτόχρονα ο στόχος της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων είναι σε πλήρη ισχύ και αυτό επιτυγχάνεται με διάφορες μεθόδους. Από την υποχρηματοδότηση των δημόσιων ιδρυμάτων για την υποβάθμιση τους και την αναβάθμιση των ιδιωτικών πτυχίων, έως την ολοένα και μεγαλύτερη είσοδο ιδιωτικών εταιριών στις σχολές. Ενώ η κατάργηση του ασύλου ανοίγει το δρόμο στην κυβέρνηση για τον μεγαλύτερο έλεγχο των πανεπιστημίων.

Έτσι οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση δείχνουν με το πιο σαφή τρόπο ότι το πανεπιστήμιο υπάρχει για να τροφοδοτεί την αγορά με εξειδικευμένο και εντατικοποιημένο εργατικό δυναμικό. Και μάλιστα ότι  προσαρμόζεται πλήρως στους ρυθμούς που «τρέχει» η αγορά. Όσοι και όσες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν είναι άχρηστοι και περισσεύουν. Έτσι διαγράφονται ή δεν τους επιτρέπουν να μπουν εξ αρχής στη σχολή. Αυτό είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, υποτιμημένη εργασία και ανεργία για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού για να ζουν πλουσιοπάροχα η πολιτική και οικονομική ελίτ.

Η πρόταση μας για το αύριο δεν μπορεί να είναι η συνεχής διαπραγμάτευση νομοσχεδίων έτσι ώστε να κερδηθούν ή όχι κάποια υποτυπώδη δικαιώματα. Όσο η κάθε κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλελεύθερη, ελέγχει το δημόσιο πλούτο και η αστική τάξη κατέχει τα μέσα παραγωγής τα πράγματα θα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο. Το πρόβλημα με το εκπαιδευτικό, όπως και με οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα δεν πρόκειται να το λύσουν αυτοί που τα συντηρούν και βασίζονται στην ύπαρξή του.          Είναι ανάγκη και ζωντανό στοίχημα για εμάς, τον κόσμο που δέχεται την επίθεση του κεφαλαίου, να αντιληφθεί τη συλλογική του δύναμη και να συσπειρωθεί για να ανατρέψει αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας.

Καλούμε σε Συζήτηση σε σχέση με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση την              Παρασκευή 29/11/19 στις 11:00 στο χώρο του στεκιού κάτω από το κυλικείο.

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Παρέμβαση στην Πρυτανεία του ΓΠΑ στις 12/11/19

Με αφορμή τα τελευταία κατασταλτικά γεγονότα, τόσο σε καταλήψεις, στέκια σχολών όσο και σε αγωνιζόμενα άτομα αποφασίσαμε να παρέμβουμε την Τρίτη 12/11/19 στην πρυτανεία της σχολής . Την ίδια ώρα (όπως μάθαμε μετά) ήταν σε εξέλιξη συνάντηση  του Χρυσοχοϊδη με τους πρυτάνεις ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ενόψει της 17 Ν, από την οποία αποφασίστηκε το κλείσιμο αρκετών σχολών δυο μέρες πρίν το τριήμερο (ανάμεσα τους και το ΓΠΑ).  Την παρέμβασή μας ακολούθησε μικροφωνική όπου μοιράστηκε το κείμενο:

Παρέμβαση στην Πρυτανεία του ΓΠΑ στις 12/11/19

Πίσω από τα φανταχτερά πάνελ της τηλεόρασης, τα μεγαλειώδη λόγια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τον ύπουλο λόγο του ρεφορμισμού κρύβεται η αλήθεια για την κατάσταση που διανύουμε. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και η όλο και σκληρότερη επίθεση του κεφαλαίου έρχονται να πλήξουν τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

Η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η κλοπή του δημόσιου πλούτου για τα συμφέροντα των αστών, η εξαθλίωση της ανθρώπινης ζωής που κοστολογείται στα 4 εκατοστάρικα, η μεταχείριση των μεταναστών ως απλούς άψυχους αριθμούς και η επίθεση στα ριζοσπαστικά κομμάτια αυτής της κοινωνίας, είναι μερικοί από τους στόχους της κυβέρνησης. Αυτοί οι στόχοι δεν είναι πρωτόγνωροι. Από τη μεταπολίτευση και μετά οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τώρα τελευταία και ο ΣΥΡΙΖΑ προωθούσαν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και υπηρετούσαν τις εντολές των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ κτλ) . Όλα αυτά κάτω από το πέπλο της τεχνητής κοινωνικής ειρήνης με τη βοήθεια των σωμάτων «ασφαλείας». Τους σταυροφόρους του λεγόμενου δόγματος «νόμος και τάξη».

Σε αυτό το σημείο καλό είναι να σημειωθεί η τραγική ειρωνεία με το δόγμα «νόμος και τάξη». Ποιος νόμος και ποια τάξη; Μήπως μιλάνε για το σύνταγμα και τα νομοσχέδια που οι ίδιοι καταπατούν ή για τους νόμους που είναι κομμένοι και ραμμένοι για τα συμφέροντα των πλουσίων; Μήπως μιλάνε για τα υπέρογκα δημόσια χρέη που οι παραπάνω κυβερνήσεις δημιουργήσανε ή για την ένταξη της Ελλάδας το 2010 στο ΔΝΤ και μετέπειτα στα μνημόνια; Κυβερνήσεις παράνομες (π.χ. κυβέρνηση Παπαδήμου) που τα μπαλώσανε από δικαστήρια που δεν έγιναν ποτέ και από νομοσχέδια που άλλαζαν προκειμένου να την γλυτώσουν. Και όλα αυτά εις βάρος του λαού κλέβοντας τα βαμμένα με αίμα μεροκάματα του για τη σωτηρία του σάπιου συστήματός τους.

Η επίθεση του κράτους όπως είναι λογικό δε θα μπορούσε να λείπει και απτό χώρο της εκπαίδευσης. Αφού μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα το κράτος θέλει να δημιουργήσει υποταγμένους, υπνωτισμένους πολίτες αλλά και υπάκουους και υποτιμημένους εργαζόμενους. Με αυτό το στόχο έρχονται οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που προωθούν την εντατικοποίηση και την υπερεξειδίκευση των σπουδών, με το ψαλίδι της διαγραφής να κόβει όσους δεν είναι παραγωγικοί για τα γούστα τους. Έτσι το πανεπιστήμιο μας παραδίδει σε μια κόλλα χαρτί στα αδηφάγα αφεντικά, που θα εκμεταλλεύονται τη γνώση και τις δυνατότητες μας για να πλουτίζουν εις βάρος μας.

Σχετικά με την επίθεση στη λαϊκή συνείδηση που διψάει για ελευθερία και στα ανατρεπτικά στοιχεία που απειλούν τη θεσούλα των αστών, δεν μένουν πολλά να ειπωθούν. Γνωρίζουν καλά οι εκάστοτε κυβερνώντες ότι η καταστολή των ανθρώπων που αγωνίζονται για μια ελεύθερη κοινωνία δεν μπόρεσε ποτέ να κρύψει τα κοινωνικά προβλήματα. Αντίθετα επιβεβαιώνει την αδυναμία και τη αδιαφορία του κράτους να τα λύσει. Οι εκκενώσεις πολιτικών χώρων και καταλήψεων, οι απαγωγές συντρόφων, οι τυφλές συλλήψεις, τα αδικοφορτωμένα κατηγορητήρια, ο χημικός πόλεμος και το ανεξέλεγκτο ξύλο των ματ σε πορείες και διαδηλώσεις, μας δείχνει ότι η κυριαρχία τους πάνω στις ζωές μας βασίζεται στη διασπορά του φόβου και της βίας. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν μια τρύπα στο νερό και να δυναμώνουν την πεποίθηση μας ότι τίποτα δε θα αλλάξει προς το καλύτερο όσο κάθονται στις καρέκλες τους αυτά τα καθάρματα.

Τους σχεδιασμούς του υπουργείου παιδείας στις σχολές μας, τους υλοποιούν οι πρυτανικές αρχές. Για αυτό είναι συνυπεύθυνοι για την κατάσταση που βιώνουμε όπως και για τις αστυνομικές – κατασταλτικές επιχειρήσεις που γίνονται στα πανεπιστήμια (π.χ. ασοεε). Είναι φανερό πως οι πρυτανικές αρχές εκπροσωπούν την κρατική δεσποτεία στο μικρόκοσμο της σχολής εκτελώντας και αυτοί σαν πειθήνια όργανα τις όποιες εντολές τους δοθούν από την κυβέρνηση και ως εκ τούτου δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανοχή απέναντι τους. Σήμερα το πρωί έγινε πολιτική παρέμβαση στο γραφείο του πρύτανη.

  • Μπάτσοι – πρυτάνεις – καθεστωτικοί όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί!
  • Να οργανωθούμε για να αντισταθούμεσε αυτούς που καταστρέφουνε τις ζωές μας
  • Να αγωνιστούμε για την ελευθερία που θα ανθίσειστα συντρίμμια του κράτους
  • Να χαράξουμε το δρόμο για την επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης που δε θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί.

Υ.Γ  Στηρίζουμε την πορεία του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού ΑΣΟΕΕ,
Παρασκευή 15/11 στις 18:00 στην πλατεία Αμερικής

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
stekigewponikou.espivblogs.net

φωτογραφίες από την παράμβαση:

Δημοσιεύτηκε στισ

Το εργαλείο του ασύλου στα χέρια του κράτους

Το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου συχνά εμφανίζεται στην επικαιρότητα, όπου οι εκάστοτε κυβερνήσεις του προσδίδουν διαφορετική χροιά ανάλογα με την περίσταση. Άλλοτε υποστηρίζοντάς το σιωπηλά, άλλοτε βροντοφωνάζοντας εναντίων του και άλλοτε έρχονται σε πλήρη ρήξη με την μέχρι πρότινος νομική του υπόσταση, όπως συνέβη πριν λίγες μέρες. Ανέκαθεν υπήρχαν χώροι ασύλου που ήταν κοινωνικά αποδεκτοί, χωρίς να είναι καταγεγραμμένοι πάντα σε κάποιο νομικό πλαίσιο. Άσυλο αποτελούσε κάθε χώρος στον οποίο το κράτος δεν μπορούσε να επέμβει με κατασταλτική βία καθώς θα προκαλούσε κοινωνική κατακραυγή. Τα πανεπιστήμια διατέλεσαν αυτό τον ρόλο αρχικά άτυπα, και έπειτα με τη νομιμοποίησή του διαφοροποιήθηκε σταδιακά ακόμα και η έννοια του ασύλου, καθώς την καταχράστηκε η εξουσία. Άσυλο στα πανεπιστήμια πλέον σημαίνει διασφάλιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου των καταπιεστών και όχι η προστασία των αντιστεκόμενων από το κράτος. Καθώς το πανεπιστημιακό άσυλο πέρασε από “40 νομικά κύματα” μέχρι σήμερα, έχει σημασία να γίνει μια γρήγορη ιστορική αναφορά.

Το άσυλο νομοθετήθηκε για πρώτη φορά το 1982 από την τότε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του πασοκ, υπό την πίεση της κοινωνίας η οποία όντας επηρεασμένη από τα γεγονότα της νομικής και του πολυτεχνείου του 1973 ήθελε μια κατοχυρωμένη ασφάλεια απέναντι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν πρόλαβε όμως να περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα και μόλις 3 χρόνια αργότερα η αστυνομία εκκενώνει το χημείο, που ήταν κατειλημμένο μετά την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τους ένστολους δολοφόνους του κράτους. Τα παραδείγματα καταπάτησης του ασύλου είναι επανειλημμένα, όπως το 1991 στην πρυτανεία του εκπα και το 1995 όπου τα ματ εκκενώνουν το πολυτεχνείο με κατόρθωμα τις 500 συλλήψεις. Οι νόμοι, οι τροποποιήσεις τους, η κατ’ επιλογή εφαρμογή τους ή ακόμη και η κατάργησή τους είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβέρνησης. Με αυτό το τρόπο γίνεται αντιληπτό ότι η ισονομία, η ισότητα και η ελευθερία που προσφέρει απλόχερα η δημοκρατία στους πολίτες της δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ψευδαίσθηση.

Κανένα κράτος καμιά κυβέρνηση δεν νομοθετεί υπέρ των κοινωνικών αγώνων. Πάντα ράβει και δένει τους νόμους στα μέτρα της, όπως συνέβη και με το άσυλο. Οι εξουσιαστές δεν θα υποστήριζαν ποτέ το κοινωνικό κομμάτι που μπορεί να τους ανατρέψει. Οπότε το να ζητάμε από το κράτος να μας παραχωρήσει το άσυλο είναι τουλάχιστον αφελές από αναρχική σκοπιά. Είναι σαν να ζητάμε από τον εχθρό μας να μας προστατέψει. Αυτό που έχει σημασία είναι η ευρύτερη κοινωνική αποδοχή ενός χώρου ως ασύλου και η χωρίς όρους χρήση του από το ανταγωνιστικό κίνημα. Όχι η νομιμοποίησή του. Αντιθέτως οι αριστεροί παρουσιάζουν το νομικό άσυλο ως κεκτημένο του κινήματος και διεκδικούν τη επανανομοθέτησή του ως προϋπόθεση συνέχισης των αγώνων τους μέσα στα πανεπιστήμια. Η διαπραγμάτευση με το κράτος είναι αν μη τι άλλο αντεπαναστατική. Οι μονομερείς αγώνες ζητώντας μεταρρυθμίσεις διασπούν, τυφλώνουν και αποπροσανατολίζουν την αντίσταση από τον μακροπρόθεσμο στόχο. Αυτές οι υπερασπιστικές γραμμές αν και παρουσιάζονται ως ο ύστατος αγώνας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βλέψη των αριστερών στη μετατροπή-μεταρρύθμιση της υπάρχουσας εξουσιαστικής δομής και όχι στην ολική καταστροφή της.

Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να αναφερθούμε στη στρατηγική κατάργησης του ασύλου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η κυβέρνηση της ΝΔ προεκλογικά διαλαλούσε την άμεση πάταξη της ανομίας και την διασφάλιση της δημοκρατίας. Από τα πρώτα πράγματα που νομοθέτησε λοιπόν ήταν η κατάργηση του ασύλου, κυρίως για την υλοποίηση των κίβδηλων υποσχέσεών της. Με τέχνασμα τη ρητορική περί ανομίας, παραεμπορίου, μπαχαλάκιδων κλπ η κατάργησή του φάνταζε απαραίτητη. Μιας ρητορικής που στόχο έχει τη χειραγώγηση του κόσμου, κρατώντας τον απασχολημένο και προσκολλημένο στην επιφάνεια. Διευκολύνοντας έτσι τη συνολικότερη επίθεση και επέλαση του κεφαλαίου, που έχει δεδομένη την υποστήριξη από μια κυβέρνηση που κραδαίνει την ταμπέλα της αστικής ανάπτυξης, να περνάει απαρατήρητη. Μιας κυβέρνησης που με φτηνά δημοσιογραφικά και επικοινωνιακά κόλπα, διαδίδει την ύπαρξη ανομίας στα Εξάρχεια και στα πανεπιστήμια ως το κύριο πρόβλημα της ελληνικής “δημοκρατίας”. Παραβλέπει όμως εσκεμμένα τις αιτίες ύπαρξης παραβατικών συμπεριφορών (σύμφωνα με τους νόμους της) λόγω της συνεχή φτωχοποίησης και της τεράστιας καταπίεσης που υποφέρει καθημερινά ο λαός. Στοχεύει έτσι, στο να περνάει απαρατήρητη η ανεξέλεγκτη ανομία των αφεντικών έναντι των εργαζόμενων, των αστών έναντι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων αυτής της κοινωνίας.

Τα πανεπιστήμια ως κρατική δομή βρίσκονται καιρό τώρα σε μια πορεία αξιοποίησής τους από το κεφάλαιο, με εισαγωγή εταιριών, με ειδικά ερευνητικά προγράμματα κλπ. Παίρνοντας την κυβερνητική σκυτάλη από το σύριζα, η ΝΔ συνεχίζει τη σταδιακή αξιοποίηση του πανεπιστημίου με στόχο την καθολική επέλασή του κεφαλαίου. Ευελπιστεί στην υιοθέτηση του προτύπου των πανεπιστημίων του εξωτερικού, δηλαδή στην ιδιωτικοποίησή τους, στην μεγαλύτερη επιτήρηση, στην αποπολιτικοποίηση, στην ‘’καθαρότητα’’ που προσφέρει το τέλεια λειτουργικό και υπάκουο πανεπιστήμιο για τον καπιταλισμό. Το άσυλο αποτελεί εργαλείο για την επίτευξη όλων αυτών, από τη μία ανοίγοντας τον δρόμο στην καταστολή όσων αγωνιστών αντιδράσουν και από την άλλη κρατώντας απασχολημένους τους φοιτητές ενώ θα περνάει καταστροφικά μέτρα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ λοιπόν, όπως και κάθε κυβέρνηση που διαχειρίζεται το κράτος, μπορεί να νομιμοποιεί ή να καταργεί το άσυλο οπότε θέλει, μπορεί να χρησιμοποιεί τις κατασταλτικές δυνάμεις όποτε θέλει, μπορεί να επιτεθεί σε ότι θέλει, όπως έκαναν οι προηγούμενοι και όπως θα κάνουν και οι επόμενοι. Παρόλα αυτά, τα πανεπιστήμια ήταν και θα είναι πάντα εστίες αγώνα και σύγκρουσης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να καταστείλουν τις ιδέες μας σπέρνοντας τον φόβο και τη τρομολαγνεία. Η απάντηση στην συνολικότερη επίθεση που δέχονται οι από τα κάτω δεν είναι η απραγία αλλά η μαζική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, των φοιτητών, των εργαζομένων, του κάθε καταπιεσμένου. Εμείς θα αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, με ή χωρίς άσυλο, για την καταστροφή του εξουσιαστικού αυτού οικοδομήματος και για την υπεράσπιση των ζωών μας, με έναν και μόνο στόχο την ελευθερία όλων.
Μέχρι να δούμε τον κόσμο τους να καταστρέφεται θα είμαστε απέναντί τους, θα είμαστε στον δρόμο κάνοντας στάχτη τα ακριβοπληρωμένα όνειρά τους.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Οι πρυτανικές αρχές στις υπηρεσίες των κομμάτων-Παρέμβαση στην πρυτανεία του ΓΠΑ

Οι πρυτανικές αρχές στις σχολές επιτελούν ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο. Όντας στην ιεραρχία της διοικητικής βαθμίδας είναι υπεύθυνες για τη λειτουργία και την κατεύθυνση που έχουν τα πανεπιστήμια. Το πανεπιστήμιο ως κρατική δομή δεν θα μπορούσε παρά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους και της καπιταλιστικής οικονομίας τροφοδοτώντας τη διαρκώς με εκπαιδευμένους αναλώσιμους και φτηνούς εργαζόμενους. Οι πρυτάνεις σε σύμπραξη με τον υπουργό παιδείας έχουν το ρόλο του τοποτηρητή και του εγγυητή των καπιταλιστικών συμφερόντων προωθώντας την άμεση σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τους ’’νόμους της αγοράς’’. Αυτό σημαίνει υπερεξειδίκευση και καρατόμηση του επιστημονικού πεδίου, νέα κουτσουρεμένα τμήματα και προγράμματα σπουδών κομμένα και ραμμένα στις παραγγελίες των αφεντικών.

Η διαπλεκόμενη αυτή σχέση του πανεπιστημίου με το κράτος και το κεφάλαιο εξηγεί το γεγονός ότι οι πρυτάνεις πολλές φορές είναι ‘’παιδιά’’ του σάπιου πολιτικού συστήματος και των κομμάτων τους. Άλλοτε έμμεσα και άλλοτε ανοιχτά, τάσσονται με τους νεοφιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες τσαρλατάνους ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Δεν είναι τυχαίο που πρυτάνεις και μεγαλοκαθηγητές έχουν μπει στα ψηφοδέλτια των αστικών κομμάτων με χαρακτηριστικά παραδείγματα του Φορτσάκη και του Συρίγου. Σε επίπεδο σχολής αυτή η σχέση αποτυπώνεται με τη στήριξη και συνεργασία των πρυτανικών αρχών με τις καθεστωτικές παρατάξεις όπως την ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και BLOCO – τα παραπαίδια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ – που προσπαθούν να σπείρουν την κομματική τους προπαγάνδα μέσα στα πανεπιστήμια. Οι κομματικοί μηχανισμοί που έχουν επιφέρει την ακραία φτώχια δεν γίνεται να έχουν έδαφος μέσα στο χώρο των σπουδών μας. Εδώ, που ο φοιτητόκοσμος προετοιμάζεται για να βγει στην αδηφάγα αγορά εργασίας βιώνοντας την εκμετάλλευση και την υποτίμηση, τα φερέφωνα των παλιών και νέων κυβερνήσεων δεν έχουν καμία θέση. Η παρουσία κομμάτων και παρατάξεων του καθεστώτος είναι μια αρνητική ‘’παράδοση’’ που πρέπει να σπάσει και θα σπάσει.

Ως Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού έχουμε προχωρήσει σε μια σειρά ενεργειών στη σχολή εναντίον των παρατάξεων της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ και του BLOCO (που έχει μηδαμινή παρουσία) με σκοπό την πλήρη εξαφάνισή τους. Αδειάστηκαν τα στέκια τους και αφαιρέθηκε όλο το προπαγανδιστικό τους υλικό, που περιλάμβανε χιλιάδες αφίσες, πανό, αλλά και μπογιές, κάλπες, stands, τραπεζάκια, μια σιδερογροθιά, κράνη και παλούκια. Επίσης, έχουν καταληφθεί τα σημεία που έκαναν την προπαγάνδα τους με συνέπεια να μην έχουν πουθενά στη σχολή αφίσες και τραπεζάκια. Γι’ αυτούς τους λόγους, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ κλαψουρίζοντας στις πρυτανικές αρχές ζήτησαν την επιβολή της ‘’τάξης’’ μέσω των φυλάκων της σχολής σε ρόλο μπάτσου. Διατυμπανίζουν τώρα ότι ο πρύτανης και ο αντιπρύτανης (όντας φιλικά προσκείμενοι με αυτές τις παρατάξεις)  κινητοποιήθηκαν άμεσα ζητώντας τα ονοματεπώνυμά μας. Ας γνωρίζουν αυτοί που ζητούν τη στοχοποίησή μας πως θα βρεθούν οι ίδιοι στοχοποιημένοι. Γι’ αυτούς τους λόγους πραγματοποιούμε παρέμβαση στα γραφεία του πρύτανη.

Η σύγκρουση με τις νεολαίες των αστικών κομμάτων και με τον πρύτανη Κίντζιο που τους κάνει πλάτες – εκτός των άλλων – αντανακλά σε μοριακό επίπεδο την αναγκαία σύγκρουση με το κράτος, το κεφάλαιο και τα τσιράκια του. Τον αγώνα για την επανάσταση και την συνολική απελευθέρωση που θα περάσει πάνω από κάθε λαμόγιο πρύτανη και κάθε κομματικό χαφιέ.

 

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΝΕΟΛΑΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ – ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΑΡΧΗ

 ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Εισήγηση της προβολής Cowspiracy

Στο ντοκιμαντέρ πρωταγωνιστεί ο Κιπ Άντερσεν, ένας άνθρωπος που ασχολούταν ανέκαθεν με περιβαλλοντικά και οικολογικά ζητήματα, επηρεασμένος όμως από τον κυρίαρχο λόγο. Ακολουθώντας και πιστεύοντας τυφλά τις μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις ποτέ δεν θα πίστευε ότι αυτές αποκρύπτουν δεδομένα από το ευρύ κοινό. Όμως, μετά την εύρεση μιας μελέτης η οποία παρουσίαζε ως βασικό παράγοντα για την καταστροφή του περιβάλλοντος την μαζική κτηνοτροφία και γεωργία, κάτι που κανείς άλλος δεν το ανέφερε ως τότε, ξεκινάει μια έρευνα ώστε να αποκαλύψει τα συμφέροντα αυτών των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.

Όπως όλες οι ΜΚΟ, έτσι και αυτές που ασχολούνται με περιβαλλοντικά ζητήματα λειτουργούν μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια τα οποία όχι μόνο δεν διαταράσσουν την κοινωνική, πολιτική και οικονομική συνοχή του καπιταλιστικού συστήματος αλλά πολλές φορές είναι επιφορτισμένες με τον κατευνασμό κοινωνικών αντιδράσεων. Οι βιομηχανίες, με τη αγαστή συνεργασία των κρατών, για να διογκώσουν τα κέρδη τους καταστρέφουν με κάθε τρόπο τον φυσικό κόσμο, τα ζώα, τους ανθρώπους. Η ανεξέλεγκτη άντληση φυσικών πόρων με τη δημιουργία τεράστιων εκτάσεων μονοκαλλιεργειών ως ζωοτροφών, βοσκοτόπων, ορυχείων και ΑΠΕ (ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) έχει ως συνέπεια τις μαζικές αποψιλώσεις δασών τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για τον πλανήτη. Η  καταστροφική μανία του κεφαλαίου δεν περιορίζεται εκεί. Οι θάλασσες έχουν μετατραπεί σε εργοστάσιο παραγωγής ψαριών και σε συνδυασμό με τη συνεχή απόρριψη κάθε λογής λυμάτων, οι πληθυσμοί των θαλάσσιων οργανισμών όλο και μειώνονται. Επίσης, η ατμόσφαιρα επιβαρύνεται δραματικά από ανθρωπογενείς παράγοντες όπως η καύση ορυκτών αλλά και τους τεράστιους αριθμούς ζώων της βιομηχανικής κτηνοτροφίας. Έτσι, δημιουργούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ζωή στον πλανήτη καθώς η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός.

Η εκμετάλλευση κάθε φυσικού πόρου είναι αλληλένδετη με την καπιταλιστική νοοτροπία που διακατέχει τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας. Όλα είναι ιδιοκτησία, όλα είναι εμπόρευμα. Ακόμα και έμβια όντα αντικειμενοποιούνται και αναπαράγονται με τεχνητούς όρους στα πρότυπα της μαζικής παραγωγής άψυχων εμπορευμάτων. Συνεπώς, ως εμπορεύματα κανείς δεν νοιάζεται για τη διαβίωση, τους βασανισμούς και τον πόνο που βιώνουν. Αυτή η αντίληψη ότι τα ζώα είναι παραγωγικές μονάδες προωθείται και από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως το ΓΠΑ καθώς είναι επιφορτισμένα να εκμεταλλεύονται τα ζώα με επιστημονικούς όρους. Τα ζώα στοιβάζονται στις εγκαταστάσεις του και χρησιμοποιούνται σε πειράματα για την αύξηση της παραγωγής που απαιτούν οι βιομηχανικές μονάδες.

Εκτός των άλλων, η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου θέτει σε κίνδυνο τα ενεργειακά αποθέματα που χρειάζεται το κεφάλαιο για να λειτουργεί. Γι’ αυτό, έχουν αναπτυχθεί οι λεγόμενες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) οι οποίες προωθούνται δήθεν για λόγους ευαισθησίας και προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ υπάρχουν για να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα και μακροημέρευση του συστήματος. Ακόμα και οι ΑΠΕ έχουν καταστροφική λειτουργία για τα οικοσυστήματα όπως συμβαίνει με την εγκατάσταση ανεμογεννητριών που απαιτεί αποψιλώσεις δασών και διαταράσσει τη χλωρίδα και τη πανίδα της περιοχής. Στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είναι αναπόφευκτη η συνεχώς εντεινόμενη λεηλασία του φυσικού και ζωικού κόσμου.

Η δυνατότητα να σταματήσει αυτή η συνθήκη είναι εφικτή μόνο σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από κράτος, κεφάλαιο, εξουσία, όπου η φύση δεν θα νοείται ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση αλλά ως τόπος αρμονικής συμβίωσης. Ο αγώνας προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να είναι συλλογικός και συνολικός. Συνολικός γιατί η ασχολία με ένα μόνο μέρος του εξουσιαστικού συστήματος είναι αφομοιωτική και εν τέλη αποπροσανατολιστική. Συλλογικός γιατί ο ατομικός δρόμος δεν βάζει ανάχωμα στις βλέψεις της εξουσίας αφού οι μεμονωμένες ακτιβιστικές ενέργειες δεν έχουν βαρύτητα για το κράτος και ο οικολογικός εναλλακτικός τρόπος ζωής δεν μπορεί από μόνος του να ανατρέψει τις αιτίες που γεννάνε όλη αυτή την καταστροφή.

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Ενάντια στην λογική της ανάθεσης και τις εκλογικές αυταπάτες

Οι φοιτητικές εκλογές του 2019 πλησιάζουν και έρχεται η στιγμή να εκτελέσεις το πολιτικό σου καθήκον, να ψηφίσεις. Από εκεί και μετά δεν φέρεις καμία ευθύνη. Άλλοι θα αναλάβουν για σένα, είτε είναι αυτοί που εξέλεξες είτε όχι. “Έτσι και αλλιώς δημοκρατία έχουμε”, η πλειοψηφία αποφασίζει και οι εκλεγμένοι εκτελούν. Και κάπως έτσι  δημιουργείται μια λογική ιεραρχίας και κυριαρχίας κάτω από το προσωπείο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που η ιδέα της ψηφοφορίας για την εκλογή εκπροσώπων και για την λήψη των αποφάσεων καλλιεργείται στον άνθρωπο από τα πρώτα κιόλας βήματά του στην κοινωνία. Καθ’ όλη τη διάρκεια του εκπαιδευτικού του βίου γαλουχείται να την αποδέχεται και να τη θεωρεί απαραίτητη. Έτσι, καλλιεργείται η αντίληψη πως οι καταπιεσμένοι δεν χρειάζεται να αγωνίζονται, αλλά να περιμένουν και να αναθέτουν σε τρίτους  (αφέντες, ηγέτες, εκπροσώπους) να διαχειριστούν τις ζωές τους.

Μέσα στη σχολή και κατ’ επέκταση έξω στη κοινωνία αυτοί οι τρίτοι είναι τα κόμματα και τα στελέχη τους που μέσω της εξουσίας που τους δίνεται από την εκλογική διαδικασία ακολουθούν τέτοιες πρακτικές ώστε να μετατρέψουν τους καταπιεσμένους σε πιόνια που ακολουθούν αρχηγούς. Έτσι τα άτομα οδηγούνται στη μαζοποίηση, η οποία βοηθάει τα κόμματα και τους πολιτικούς μηχανισμούς να υλοποιήσουν τα συμφέροντά τους. Αυτό το πετυχαίνουν μέσω των δήθεν ανεξάρτητων παρατάξεων, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τα νόθα παιδιά του πολιτικού συστήματος.

Εμφανή παραδείγματά μέσα στο πανεπιστήμιο είναι η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Οι οποίες προκειμένου να κερδίσουν στις εκλογές και να αποκτήσουν δύναμη χρησιμοποιούν δόλια και γλοιώδη μέσα. Όπως, το να δίνουν σημειώσεις, να μαζεύουν τηλέφωνα πρωτοετών και να καλούν σε καφέδες ή πάρτυ σε δικά τους μαγαζιά κ.ο.κ. Όλο αυτό το πελατειακό μόρφωμα δεν είναι τυχαίο αλλά είναι ταυτόσημο με το καπιταλιστικό μοντέλο που θέλουν να εμφυσήσουν στις συνειδήσεις των φοιτητών/ριών.

Από την άλλη έχουμε και την δήθεν επαναστατική αριστερή νεολαία που θεωρεί ως αναγκαίο κακό την συμμέτοχη της σε αυτή την εκλογική παρωδία. Και αυτή, χρησιμοποιεί  ψηφοθηρικές τεχνικές για την προσέγγιση του κόσμου και την απόκτηση εκλογικής δύναμης. Προπαγανδίζει  ότι μέσω της δημιουργίας ενός αριστερού σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού κράτους ή με την μεταρρύθμιση του ήδη υπάρχοντος αστικού κράτους θα έρθει η ισότητα, κάτι που η ιστορία έχει επανειλημμένως καταρρίψει. Από την άλλη δεν γίνεται  να μην αναφερθούμε και στην ΚΝΕ, που ακολουθώντας μια συγκεκριμένη κομματική γραμμή καπελώνει και καταστέλλει εδώ και χρόνια όποια επαναστατική πράξη βρεθεί απέναντι στα συμφέροντα της.

Εμείς με την σειρά μας αναγνωρίζουμε στα πρόσωπα των παρατάξεων και των κομμάτων τους τα μελλοντικά αφεντικά μας, εκείνα τα άτομα που δεν θα διστάσουν, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους, να πατήσουν επί πτωμάτων. Γι’ αυτό τασσόμαστε ενάντια στις φοιτητικές αλλά και κάθε λογής εκλογές, γιατί δεν συμφωνούμε με την εκμηδένιση της προσωπικότητας και την απάθεια ενός κοινωνικού συνόλου που εφησυχάζετε σε μία ψήφο. Για εμάς οι αντιθέσεις είναι ξεκάθαρες όπως και οι θέσεις μας. Δε θα αφήσουμε κανέναν/μία να καταπιέζει τις ζωές μας. Οργανωνόμαστε, προτάσσουμε συνελεύσεις οριζόντιες, αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες. Οριζόντιες γιατί θέλουμε να ανατρέψουμε τις ιεραρχικές δομές οργάνωσης, αυτοοργανωμένες πέρα από κάθε κομματικό συμφέρον και αδιαμεσολάβητες μακριά από κάθε πρωτοπόρα δύναμη.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΨΗΦΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΛΩΤΣΙΕΣ

ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ ΚΑΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

 Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Για την απεργία πείνας του Σπύρου Χριστοδούλου

(Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στη σχολή ώστε να γνωστοποιηθεί στη φοιτητική κοινότητα ο αγώνας του απεργού πείνας Σπύρου Χριστοδούλου αλλά και για να ανοίξει συνολικότερα το ζήτημα των πολιτικών κρατουμένων.)

Στις 14/1/19 ο αναρχικός Σπύρος Χριστοδούλου ξεκίνησε απεργία πείνας στις φυλακές Λάρισας με αίτημα την συγχώνευση των ποινών του. Κάτι που καταχρηστικά του στερείται, παραβιάζοντας οι ίδιοι τους νόμους τους (άρθρο 107 και 101). Το ρόλο του δήμιου έχει αναλάβει ο εισαγγελέας εφετών Δράκος, γνωστός για τις μεθοδεύσεις εναντίον πολιτικών κρατουμένων. Οι δικαστικοί μηχανισμοί του κράτους δείχνουν την εκδικητικότητά τους σε αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία.

Η σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, με οποιοδήποτε τρόπο, έχει πολλές φορές σαν αποτέλεσμα διώξεις και φυλακίσεις των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Μέσα από την καταστολή, το κράτος προσπαθεί να σπείρει τον τρόμο θέτοντας το δίλημμα υποταγή ή εγκλεισμός. Αυτό επίσης προσπαθεί να επιτευχθεί με την στοχοποίηση των πολιτικών κρατουμένων θέλοντας να παραδειγματίσει όσους σκεφτούν να αμφισβητήσουν τη δύναμή του. Οι πολιτικοί κρατούμενοι παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ (πάντοτε μέσω κρατικής εντολής) άλλοτε σαν τρομοκράτες και άλλοτε σαν απλοί εγκληματίες, αποκρύπτοντας την πολιτική σημασία της δράσης τους, με σκοπό να τους απομονώσουν από το κοινωνικό σύνολο. Ως ανάχωμα στην απονοηματοδότηση τους έρχεται η αλληλεγγύη αναδεικνύοντας οτι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού κινήματος, το οποίο στοχεύει στην κατάρριψη κάθε εξουσίας και στη δημιουργία μιας πραγματικά ελεύθερης κοινωνίας.

Η ακεραιότητα του κράτους διαφυλάσσεται από τους νόμους, οι οποίοι επιβάλλονται στο κοινωνικό σύνολο. Οι νόμοι έρχονται να επισφραγίσουν την ανισότητα και την αντίθεση ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους. Όποιοι δεν τους ακολουθούν βρίσκονται αντιμέτωποι με την καταστολή των μπάτσων και έπειτα με τη δικαστική μαφία. Έτσι, διαρκώς γίνεται προσπάθεια να χτιστεί το προφίλ του εγκληματία κατά το οποίο ευθύνεται αποκλειστικά το κάθε υποκείμενο αποκρύβοντας την πραγματική αιτία που οδηγεί στις παραβατικές συμπεριφορές, η οποία είναι ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης που γεννά τη φτώχεια και την ανισότητα.

Ως έσχατο εργαλείο πειθάρχησης χρησιμοποιείται η φυλάκιση. Αν και παρουσιάζεται ως σωφρονισμός, στην πραγματικότητα είναι μία στείρα εκδικητικότητα. Άνθρωποι στοιβάζονται στα στενά κελιά των φυλακών στερούμενοι το στοιχειώδες δικαίωμά τους για ζωή. Ειδικότερα, σε καθεστώς εξαίρεσης βρίσκονται οι πολιτικοί κρατούμενοι στους οποίους επιβάλλονται εξοντωτικές ποινές σε αντίθεση με τα μεγαλοαφεντικά που αθωώνονται ή καταδικάζονται με τις μικρότερες ποινές. Αυτό αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δικαιoσύνης που σαν τα φίδια δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους.

Είναι προφανές οτι σε έναν κόσμο χωρίς ιδιοκτησία, ταξική διαστρωμάτωση, εξουσία, ανταγωνισμό, σεξισμό, δεν θα υπήρχε κοινωνικός κανιβαλισμός και εξουσιαστική επιβολή. Ο νόμος είναι αυτός που γεννά το έγκλημα και η ιδιοκτησία την κλοπή. Οι φυλακές ως προπύργιο του φόβου και της τιμωρίας πρέπει να καταστραφούν και αυτό μπορεί να γίνει μόνο στα πλαίσια της επαναστατικής διαδικασίας που θα καταργήσει το κράτος και το κεφάλαιο. Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι σάρκα από τη σάρκα του αναρχικού κινήματος γι’ αυτό και η αλληλεγγύη είναι ένας τρόπος σύνδεσης του αγώνα των μέσα με τους έξω.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΣΠΥΡΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ

ΟΥΤΕ ΠΟΙΝΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ

ΑΓΩΝΑΣ  ΚΑΙ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΓΙΑ ΕΝΑΝ  ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού

Δημοσιεύτηκε στισ

Ενάντια στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά

H άνθιση των νεοφασιστικών οργανώσεων τα τελευταία 15 χρόνια παγκοσμίως , η βάρβαρη καθημερινότητα που βιώνουμε συνεχώς στου χώρους εργασίας και της γενικότερης κοινωνικοποίησης, δημιούργησε την ανάγκη για αυτό το κείμενο. Εν έτη 2018 ο φασισμός ελλοχεύει σε κάθε γωνιά της υφηλίου, όχι ως μορφή κρατικής οργάνωσης  (Ναζιστική Γερμανία,Ιταλία του Μουσολίνι, Ισπανία του Φράνκο κτλ) αλλά ως ιδεολογικός σύντροφος του καπιταλιστικού συστήματος που βρίσκεται συνεχώς στο παρασκήνιο και όταν χρειαστεί εφορμά.

Ο φασισμός πηγάζει από το ίδιο το κράτος , είναι κομμάτι του βαθύ πυρήνα του. Λειτουργεί συμπληρωματικά στην καταστολή των πιο ευάλωτων και στοχοποιημένων κοινωνικών τμημάτων, όπως οι μετανάστες/ριες . Καθώς και σε άτομα που εναντιώνονται και αγωνίζονται για την ανατροπή του συστήματος. Ειδικότερα σε περιόδους γενικευμένης οικονομικής κρίσης, ο φασισμός κερδίζει έδαφος. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους και εκμεταλλεύεται την κοινωνική δυσαρέσκεια, κατευθύνοντάς την στους πιο αδύναμους/ες, προωθώντας έτσι τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Υποκρύπτοντας με αυτόν τον τρόπο τα πραγματικά αίτια και τους υπεύθυνους για την φτωχοποίηση μας , που δεν είναι άλλοι απο το κράτος και το κεφάλαιο.

Ο φασισμός και ο εθνικισμός τρέφονται από την εθνική ενότητα και τον πατριωτισμό. Μια ψευδεπίγραφη ενότητα που δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Διοχετεύουν το δηλητήριο του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Το ιδεολογικό υπόβαθρο όλων των εθνικιστικών οργανώσεων στηρίζεται και πατά σε ένα βασικό και πρωτόγονο ανθρώπινο συναίσθημα, τον φόβο. Ο φόβος του νέου , του διαφορετικού , του ακατανόητου, αιτιολογείται και μετατρέπεται μεσά από λαϊκίζουσες και εθνικοσοσιαλιστικές ρητορικές  σε μια κινητήρια δύναμη, το μίσος. Μέσα από το μίσος βρίσκει διέξοδο ο φόβος. Με αυτόν τον τρόπο όλα μπορούν να παρερμηνευθούν , κάθε τι μπορεί να μετατραπεί σε απειλή. Τα ιδεολογήματα του φασισμού βασίζονται στον ρατσισμό , την φυλετική καθαρότητα, τον σεξισμό , με σκοπό τον διαχωρισμό των ανθρώπων που βάλλονται από το καπιταλιστικό σύστημα. Στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό του κοινωνικού συνόλου, δημιουργώντας τεχνιτούς εχθρούς.

Όλες αυτές οι αντιλήψεις γαλουχούνται μέσα στους κόλπους και τις δομές του κράτους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το στρατό, που είναι υπεύθυνος για την προστασία και την θωράκιση του καθεστώτος. Το κατασκεύασμα του έθνους χρησιμοποιείται ως βασικό εργαλείο για την υποσκίαση των ταξικών αντιθέσεων, δημιουργώντας επίπλαστους διαχωρισμούς μεταξύ των καταπιεσμένων. Ο εθνικισμός αποτελεί ιδεολόγημα που προετοιμάζει την κοινωνία για πολεμικές συρράξεις που δημιουργούν εκατόμβες νεκρών, εξυπηρετώντας έτσι τους κρατικούς ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Καθοριστικός είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ σε αυτή την συνθήκη καθώς προωθούν την έχθρα για τους γειτονικούς πληθυσμούς , αλλά και σεξιστικά-ομοφοβικά πρότυπα, σπέρνοντας το φόβο και το μίσος, οδηγώντας στον πατριωτισμό που είναι το έδαφος  που αναπτύσσεται ο εθνικισμός. Σε αυτό το κρεσέντο παραλογισμού δεν λείπει και η εκκλησία που με κάθε ευκαιρία εκφράζει σε ότι δεν θεωρεί φυσιολογικό την απέχθεια και την περιθωριοποίηση, παραδείγματος χάρη η στοχοποίηση σεξουαλικά διαφοροποποιημένων ατόμων.

Επιπροσθέτως ,  η διαχείριση των μεταναστών/ριών από το κράτος , είναι φανερό δείγμα ρατσιστικής πολιτικής. Έχει δημιουργηθεί ένα δυστοπικό περιβάλλον, το οποίο είναι εμφανές στα κέντρα κράτησης μεταναστών/ριών, όμοια με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα ματωμένα συρματοπλέγματα του Έβρου, το Αιγαίο πέλαγος που αποτελεί πλέον ένα απέραντο νεκροταφείο, η κοινωνική περιθωριοποίηση των μεταναστών/ριών που αντιμετωπίζονται σαν περισσευούμενος πληθυσμός και η δολοφονία του Petrit Zifle στη Λευκίμμη (από φασίστα της Χ.Α.) είναι γεγονότα που δεν αποτελούν εξαιρέσεις , αλλά σημεία των καιρών.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια επανεμφάνιση των φασιστών στο προσκήνιο είτε προσπαθώντας να ηρωοποιήσουν τον φασίστα Κατσίφα είτε εστιάζοντας το ενδιαφέρον τους στην ονομασία της γειτονικής χώρας. Τα γεγονότα αυτά υποκινούνται από τα ΜΜΕ και την Χρυσή Αυγή με απώτερο σκοπό την αναζωπύρωση του αισθήματος της εθνικής ενότητας και του πατριωτισμού. Συγκεκριμένα η ΧΑ μέσω του μακεδονικού ζητήματος προσπάθησε να υποκινήσει καταλήψεις που έιχαν δημιουργηθεί στα σχολεία τις προηγούμενες μέρες προασανατολίζοντας τους/ις μαθητές/ριες σε ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκει να κερδίσει έδαφος στη μαθητική κοινότητα ώστε αυτή να μη χρησιμοποιεί τις καταλήψεις ως ένα μέσο αγώνα και ριζοσπαστικοποίησης, αλλά για να γίνεται υποχείριο ανούσιων εθνικιστικών αιτημάτων.

Η εναντίωση στον φασισμό είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα μας ενάντια στο κράτος , αφού αποτελεί χρήσιμο εργαλέιο του. Τασσόμαστε ενέντια σε λογικές δημοκρατικών – διαταξικών  μετώπων και στείρας αντιφασιστικής ρητορικής που είναι αφομοιώσιμες και ακίνδυνες. Συγκρουόμαστε με τον φασισμό στους χώρους εργασίας και σε όλους τους δημόσιους χώρους με σκοπό να τον στείλουμε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας μαζί με το κράτος και το κεφάλαιο που τον γέννησαν και τον θρέφουν.

Συλλογικοποίηση ενάντια σε κράτος , κεφάλαιο και κάθε κέντρο εξουσίας που θρέφει το φασισμό

Καμία ανοχή στον εθνικισμό και στον πατριωτισμό. Καμία ανοχή στους φασίστες!

Όσο περισσότερο μας κλέβουν τη ζωή, τόσο μας ταϊζουν με έθνος και φυλή

Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού

Δεκέμβρης 2018

Δημοσιεύτηκε στισ

Ο ρόλος του πανεπιστημίου και η οργανική του σχέση με το κράτος και το κεφάλαιο

Το πανεπιστήμιο είναι η ανώτατη κρατική βαθμίδα εκπαίδευσης και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικά δομημένης κοινωνίας. Λόγω αυτού είναι επιφορτισμένο να τελέσει ένα πολύ σημαντικό έργο για τη διατήρηση του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, την σταδιακή εισαγωγή νέων ανθρώπων στον τρόπο λειτουργίας του. Έχοντας αυτή τη λειτουργία ως σκοπό, το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί μια ουδέτερη δομή σε μια εξουσιαστική κοινωνία που βασίζεται στην ανισότητα, το ταξικό διαχωρισμό και την εκμετάλλευση. Αντίθετα, συμβάλει για την ύπαρξη και διαιώνισή της.

Η ύπαρξη του δε βασίζεται σε μια αφηρημένη και αόριστη διάδοση της  «γνώσης», αλλά αφορά την κάλυψη συγκεκριμένων αναγκών. Συγκροτήθηκε στα πλαίσια μετάβασης της οικονομίας από φεουδαρχική σε καπιταλιστική για να καλύψει τις πρωτοεμφανισμένες ανάγκες συσσώρευσης του κεφαλαίου στη παραγωγική διαδικασία. Οι επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις που οδήγησαν στην άνοδο του δευτερογενή τομέα παραγωγής -τη βιομηχανία- διαμόρφωσαν την ανάγκη ύπαρξης πανεπιστημιακών κέντρων. Τα οποία θα συγκεντρώνουν, θα αναπτύσσουν και θα μεταδίδουν την επιστημονική γνώση παράγοντας εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που θα στελεχώνει μαζί με το ανειδίκευτο τα παραγωγικά κάτεργα κερδοφορίας του κεφαλαίου.  Από τότε τα πανεπιστήμια αποτελούν μέρος της εκβιαστικής λειτουργίας του καπιταλιστικού κόσμου καθώς λειτουργούν συμπληρωματικά στον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Στον καπιταλιστικό κόσμο οι από κάτω αναγκάζονται  να βιώνουν καθημερινά την  εκμετάλλευση στους  χώρους εργασίας για να επιβιώσουν. Ειδικά στις σύγχρονες κοινωνίες, η παραγωγή είναι τόσο έντονα εξειδικευμένη και κατακερματισμένη που ορίζει εκβιαστικά την αναγκαιότητα εξειδίκευσης μέσω ενός πτυχίου.

Το εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα έχει στόχο να αυξήσει το κέρδος των αφεντικών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Γι’ αυτό και οι σχολές που λειτουργούν σαν μηχανισμός τροφοδοσίας εργατών προσφέρουν γνώση, ερευνητικά προγράμματα και ανακαλύψεις για το κέρδος φορέων-ατόμων. Ατελείωτες ώρες φοιτητές/ριες, διδάκτορες, ερευνητές εργάζονται πάνω σε project που τους έχουν επιβληθεί από κράτη και εταιρίες ώστε να φέρουν ένα κερδοφόρο αποτέλεσμα. Ως γεωπονικό, συμμετάσχουμε σε πολλές έρευνες κάθε χρόνο κάποιες από τις οποίες αξιοποιούνται από εταιρίες όπως η φάγε και η bayer. Επίσης, έχουμε αποτελέσει ένα φτηνό εργαλείο του κράτους ώστε να κάνει πιο εύκολα τις βρομοδουλειές του. Κάπως έτσι το πανεπιστήμιο έγινε συνένοχο στον απαίσιο μηχανισμό που ονομάζουν διαχείριση μεταναστών. Ομάδα του γεωπονικού συμμετείχε στην απεντόμωση κέντρων κράτησης μεταναστών/ριών, χώρων δηλαδή εγκλεισμού ανθρώπων που από παντού διωγμένοι, κατέληξαν σε αυτό που το ελληνικό κράτος αποκαλεί φιλοξενία, χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης της ζωής τους. Επίσης, το γεωπονικό , όπως και άλλες σχολές , συνεργάζεται συχνά με μεγάλους ομίλους όπως τα ιδρύματα των εφοπλιστών Ωνάση και Νιάρχο. Μέσα από αυτές τις συνεργασίες προωθούνται τα συγκεκριμένα ιδρύματα ως φιλανθρωπικοί οργανισμοί, αποκρύπτοντας έτσι τα πραγματικά τους συμφέροντα.

Ως προς την κοινωνία, τα πανεπιστήμια είναι επιφορτισμένα στο να εμφυσήσουν την κυρίαρχη ιδεολογία στους εκπαιδευόμενους/ες. Την αξία του ανταγωνισμού, της ατομικής ανέλιξης στη ταξική διαστρωμάτωση. Την πίστη στους θεσμούς του κράτους, την αίσθηση ότι η επιστήμη ως ιερό δισκοπότηρο θα καλυτερεύσει από μόνη της την κοινωνία. Το κράτος παρουσιάζει το πανεπιστήμιο ως την αυθεντία της γνώσης, η οποία εμφανίζεται με μία μεταφυσική διάσταση αποκομμένη από το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο που λειτουργεί και εδράζεται. Έτσι παράλληλα με την επιστημονική – τεχνική κατάρτιση, διαμορφώνεται και το προφίλ του/ης επιστήμονα με το αποστειρωμένο συνειδησιακό υπόβαθρο που θεωρεί αυταξία την επιστημονική μεθοδολογία και είναι έτοιμος/η πια να ριχτεί ψυχή και σώμα στο στίβο της καπιταλιστικής παραγωγής ως πειθήνιο εξάρτημά της.

Σε περιόδους «ευμάρειας» και ανάπτυξης όπου η ταξική κινητικότητα είναι εφικτή, το πανεπιστήμιο αποτελεί το βασικό μηχανισμό κοινωνικής ανέλιξης , τη δίοδο για την άνοδο στις μεσαίες και ανώτερες τάξεις. Όμως καθώς αυτές οι περίοδοι δεν κρατάνε επ’ αόριστον και οι κρίσεις αναδεικνύουν τον ωμό χαρακτήρα του καπιταλισμού, η ταξική κινητικότητα βαδίζει μόνο προς τα κάτω. Παρόλα αυτά το όραμα της κοινωνικής ανέλιξης δε χάνει την αξία του και χωρίς το ρεαλιστικό του πυρήνα, διατηρεί το φαντασιακό του περίγραμμα. Δηλαδή το κράτος πάντα επενδύει στο να υποδείξει στους/ις καταπιεσμένους/ες τη δυνατότητα ανέλιξης και (μικρό)αστικοποίησης, ώστε να μην αντιληφτούν τη θέση τους και το σημαντικότερο να μην την αμφισβητήσουν. Το πανεπιστήμιο άλλωστε είναι ο κατεξοχήν φορέας διάχυσης ψευδαισθήσεων. Παρουσιάζει την κοινωνική εξέλιξη σαν σπειρωτή σκάλα που βαδίζει αέναα προς τα πάνω και έχει χώρο για τον/ην καθένα/μία αρκεί να είναι πρόθυμος/η να ανέβει τα σκαλοπάτια, θεώρημα που δεν εφάπτεται με την πραγματικότητα. Όμως, ακόμα και όταν η ψευδαίσθηση της ανέλιξης σβήσει, λόγω της εγκαθίδρυσης αυτού του τρόπου σκέψης, διατηρούνται και ενισχύονται οι ταξικοί διαχωρισμοί αφού μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν αντιδρά. Διαχωρισμοί που θεωρούν ανώτερο/η έναν/μια πλούσιο/α επιχειρηματία από ένα/μια φτωχό/η εργάτη/τρια και σε θέματα διαβίωσης αλλά και σε θέματα επιλογών και δικαιωμάτων. Η κατώτερη τάξη διαποτίζεται με το αίσθημα της αχρηστίας, της απαισιοδοξίας και πιστεύει πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα αφού εσωτερικεύει την μη ανέλιξη ως προσωπική ανικανότητα. Η ανώτερη αντίθετα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να διατηρεί αυτό το χάσμα που της επιτρέπει να ηγείται σε κάθε έκφανση της ζωής των άλλων.

Όπως γενικά στην εκπαίδευση έτσι και στο πανεπιστήμιο ο θεσπιζόμενος ανταγωνισμός εμπεριέχεται στη βαθμολόγηση, στο κυνήγι της εξατομικευμένης απόδοσης, στο άγχος των εξετάσεων και στο διαχωρισμό των ατόμων σε ικανούς και ανίκανους. Ο/Η ικανός/ή και ο/η ανίκανος/η που καθορίζονται από συγκεκριμένα πρότυπα μαθητείας και συμπεριφοράς που έχει ο καπιταλιστικός κόσμος. Πρότυπα που κάποιοι/ες αποφάσισαν πως είναι σωστά και πως όλοι/ες εμείς πρέπει να ακολουθούμε. Η διαφορά με τη πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, είναι πως το πανεπιστήμιο, όντας μη υποχρεωτικό, δε βασίζεται τόσο στην εκπειθάρχηση, την τιμωρία και τον έλεγχο των εκπαιδευόμενων. Αλλά επιχειρεί να εμφυσήσει στα ήδη πειθαρχημένα υποκείμενα την πίστη στον ακαδημαϊσμό ως το μέσο για την ανέλιξη τους, παρέχοντας παράλληλα ψευδαισθήσεις ελευθερίας και «ανοιχτού πνεύματος».Το κράτος και η αστική ηθική προβάλουν το πτυχίο ως τη κατάκτηση κάποιου κύρους. Η ειδικότητα του πτυχίου μετατρέπεται σε ταυτότητα, με αποτέλεσμα το επάγγελμα να ορίζει τα άτομα και η αξία τους να κρίνεται από την αξία του επαγγέλματός τους.

Στα πλαίσια της γενικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, υπάρχει η κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων. Επιδιώκοντας να δημιουργηθεί ένα ακόμα μεγαλύτερο πεδίο κερδοφορίας για τα αφεντικά, τα οποία θα χρεώνουν αντί να πληρώνουν τους/ις εκπαιδευόμενους/ες για το χρόνο που σπαταλούν για την κατάρτιση. Μια κατάρτιση που προορίζεται ούτως η άλλως για τα αφεντικά και τις επιχειρήσεις τους. Επιπλέον το κόστος εκπαίδευσης παράγει αποκλεισμούς στη πρόσβαση των κατώτερων τάξεων. Δημιουργεί ζώνες περισσευούμενου πληθυσμού, καταρρίπτοντας επίσημα πια τα παραμύθια της αστικής δημοκρατίας περί ίσων δυνατοτήτων και ευκαιριών στο καπιταλιστικό κόσμο. Μπορεί η συνθήκη της ιδιωτικοποίηση να μην υπάρχει ακόμα, όπως σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, όμως στοιχεία της υπάρχουν και σήμερα. Σε πανεπιστημιακές έρευνες που προορίζονται για επιχειρήσεις,  στα δίδακτρα για μεταπτυχιακά προγράμματα, στις εταιρείες που διαχειρίζονται τη σίτιση, στον εθελοντισμό που είναι το άλλο όνομα της απλήρωτης εργασίας, στις πρακτικές με τις αμοιβές χαρτζιλίκι. Η πρακτική είναι υποχρεωτική σε κάθε σχολή ώστε να πάρει κάποιος/α πτυχίο και γι’αυτό αποτελεί πεδίο εκμετάλλευσης από επιχειρήσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν εργατικό δυναμικό χωρίς να καταθέτουν το ανάλογο ποσό το οποίο θα δικαιούταν κάθε εργαζόμενος/η. Ο/Η φοιτητής/ρια ως υποκείμενο βρίσκεται σε μια νεκρή ζώνη, αφού όντας ενήλικος/η καλείται να πληρώνει για τις ανάγκες επιβίωσης, αλλά αντίθετα δεν αμείβεται για την εκπαίδευση που παρακολουθεί. Η οποία του/ης δημιουργεί επιπλέον κόστος σε εισιτήρια για μετακίνηση, ακόμα και  για στέγαση καθώς πολλοί/ες έρχονται από την επαρχία ή άλλες πόλεις και αναγκάζονται να κάνουν «διπλοβάρδια» σχολή – δουλειά ξοδεύοντας όλη τους τη μέρα για να βγάλουν τρίχες που με το ζόρι φτάνουν για τα βασικά.

Ακόμα, οι σχολές αποτελούν για τους κομματικούς μηχανισμούς ένα πεδίο που επιδιώκουν να έχουν πρόσβαση για να κάνουν εισοδισμό, στις παρατάξεις που ελέγχουν. Με παρόμοια δράση όλες οι παρατάξεις αποσκοπούν στην εξοικείωση των φοιτητών/ριών με την κουλτούρα των κομμάτων και του κράτους, με την εκλογική διαδικασία και την ανάθεση ως τρόπο λήψης αποφάσεων. Με αποτέλεσμα τα κομματόσκυλα να κάνουν άνετα την προπαγάνδα τους, είτε ακολουθώντας την αναπτυξιακή γραμμή των φιλελευθέρων είτε ταγμένοι/ες στην αριστερή εκδοχή του κράτους, αντί να είναι διαρκώς στο στόχαστρο για τις εθελούσιες υπηρεσίες τους στην υποτίμηση και εξαθλίωση των ζωών μας. Και οι δύο εξυμνούν κρατικά μοντέλα με ιεραρχίες, καταπιεστές και καταπιεσμένους/ες και ουσιαστικά δεν θέλουν να καταλύσουν το ήδη υπάρχον κράτος. Είτε θέλουν να το μετατρέψουν προς όφελος τους είτε θέλουν να το διατηρήσουν ως έχει και να το ενδυναμώσουν ακόμα περισσότερο. Μπορεί αρκετοί/ες φοιτητές/ριες να προέρχονται από τους από τα κάτω, ωστόσο δεν πρέπει να διαφεύγει πως εντός του πανεπιστημίου υπάρχει ταξική διαστρωμάτωση. Εκτός από εργαζόμενους/ες δημιουργούνται μελλοντικά αφεντικά, όπου με την κατάρτιση και ένα έτοιμο κληρονομικό κεφάλαιο θα ανοίξουν επιχειρήσεις και θα εκμεταλλεύονται τους/ις πρώην συμφοιτητές/ριες τους. Είναι αυτοί/ες που γλύφουν τους μεγαλοκαθηγητές, σαλιαρίζουν με τους κομματικούς και τις παρατάξεις για να παίρνουν σημειώσεις. Είναι οι φοιτητές/ριες που ασχολούνται μόνο με τη ζωούλα τους, δεν παίρνουν θέση στο δημόσιο διάλογο και δεν ενδιαφέρονται για τα κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα. Είναι γαλουχημένοι/ες στον ανταγωνισμό και επιδιώκουν με θρησκευτική ευλάβεια να χτίσουν την καριέρα τους.

Το κράτος επίσης επιδιώκει να αναδιαμορφώσει τους συσχετισμούς δυνάμεων και με άλλους τρόπους, προωθώντας την κατάργηση του ασύλου, το οποίο ούτως ή άλλως είναι εικονικό και δημιουργήθηκε για να προσδώσει μια ψεύτικη εικόνα κοινωνικής ειρήνης. Η πρώτη κατάργηση του ασύλου πραγματοποιήθηκε το 73 στο πολυτεχνείο και έπειτα στην νομική σχολή  με αποκορύφωμα την αιματηρή εισβολή των αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων  στις 17 Νοέμβρη  στο πολυτεχνείο  και έτσι το άσυλο στιγματίστηκε ως ένα πεδίο  συγκρούσεων και αντιστάσεων με το υπάρχον. Επίσημα κατοχυρώνεται επί πασοκ το 82 αν και ταυτόχρονα κατοχυρώνεται και η άρση του  από την ομόφωνη απόφαση του/ης πρύτανη ενός μέλους δεπ και του/ης εκπροσώπου των φοιτητών/ριών . Έτσι  και η  πρώτη άρση   πραγματοποιείται το 85  στο χημείο μετά τις συγκρούσεις για την δολοφονία του Καλτεζά και  έπειτα το 95 μετά τις συγκρούσεις για αλληλεγγύη στις εξεγέρσεις των φυλακισμένων . Τέλος ο νόμος που ισχύει μέχρι και σήμερα  για το άσυλο είναι ο νόμος πλαίσιο  όπου πλέον η απόφαση παίρνεται από το πρυτανικό συμβούλιο , ισχύει μόνο μέσα στους χώρους διδασκαλίας , στα αμφιθέατρα και οποιαδήποτε  παρεμπόδιση της ομαλής λειτουργίας του πανεπιστημίου σηματοδοτεί και την κατάργηση του ασύλου .  Η άρση του αποσκοπεί στην εντονότερη παρουσία  ελέγχου και  καταστολής στην καθημερινότητα μας. Η χρήση του όμως πραγματώνεται όταν  αποσυνδέεται από την φοιτητική κανονικότητα και γίνεται κομμάτι του συνολικού επαναστατικού κινήματος ως εργαλείο αγώνα .

Εμείς αρνούμαστε να ικανοποιήσουμε τις ορέξεις των αφεντικών. Κάθε μέρα προσπαθούμε να δημιουργούμε είτε μικρά είτε μεγάλα προβλήματα στα σχέδιά τους, να μιλάμε για ότι θεωρούμε άδικο, να τους επιστρέφουμε τη βία που μας ασκούν. Αναγνωρίζοντας το πανεπιστήμιο ως ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα εκμετάλλευσης, επιθυμούμε να υπονομεύσουμε την ομαλότητα και τις ψευδαισθήσεις που αυτή παράγει. Να αναδείξουμε το ρόλο του, που σε κάθε του έκφανση παραμένει ο ίδιος. Η προετοιμασία εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού για να θρέψει την καπιταλιστική μηχανή. Να φτύσουμε την προοπτική που μας επιφυλάσσουν τα αφεντικά και να μετατρέψουμε τις σχολές από χώρους έκφρασης της ακαδημαϊκής αφασίας σε πεδία αμφισβήτησης και συλλογικής εναντίωσης στην εξουσία. Δεν θέλουμε ένα κόσμο ανταγωνιστικό, που ο/η πιο δυνατός/ή κερδίζει πατώντας επί πτωμάτων, που η μόνη χαρά είναι το χρήμα. Δεν θέλουμε η μόρφωση να είναι κατακερματισμένη έχοντας σαν κατεύθυνση να καλύψει άχρηστες και επίπλαστες ανάγκες που υπάρχουν μόνο για να δημιουργείται κέρδος και να μας καθιστούν επίτηδες άχρηστους/ες ειδικεύοντας τις γνώσεις μας τόσο πολύ που να αποτελούμε ένα μόνο μικρό κομμάτι μιας μηχανής, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε ποτέ  να δημιουργήσουμε κάτι από μόνοι/ες μας. Για την καταστροφή του εξουσιαστικού κόσμου, που το πανεπιστήμιο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του. Ενός κόσμου που βασίζεται στην κρατική καταπίεση, την καπιταλιστική εκμετάλλευση, τους έμφυλους διαχωρισμούς και τους καθημερινούς εξαναγκασμούς. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, την αυτομόρφωση, τη διάδοση της γνώσης χωρίς αυθεντίες αλλά με συλλογική κατάκτηση χωρίς ρόλους και εξειδικεύσεις, την αυτοοργάνωση στη διασκέδαση, την καλλιέργεια της φαντασίας και της δημιουργικότητας σε όλους τους τομείς. Ως το γκρέμισμα κάθε μορφής καταπίεσης, κάθε πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ως το γκρέμισμα του υπάρχοντος και την δόμηση ενός καινούριου  ελεύθερου κόσμου.

 

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΟΩΡΕΣ ΜΙΖΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΕΣ, ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΓΕΜΑΤΑ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΤΥΧΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΟΧΙ ΥΠΟΤΑΓΗ

Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού

                        2018-2019