Οι πρυτανικές αρχές στις υπηρεσίες των κομμάτων-Παρέμβαση στην πρυτανεία του ΓΠΑ
Οι πρυτανικές αρχές στις σχολές επιτελούν ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο. Όντας στην ιεραρχία της διοικητικής βαθμίδας είναι υπεύθυνες για τη λειτουργία και την κατεύθυνση που έχουν τα πανεπιστήμια. Το πανεπιστήμιο ως κρατική δομή δεν θα μπορούσε παρά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους και της καπιταλιστικής οικονομίας τροφοδοτώντας τη διαρκώς με εκπαιδευμένους αναλώσιμους και φτηνούς εργαζόμενους. Οι πρυτάνεις σε σύμπραξη με τον υπουργό παιδείας έχουν το ρόλο του τοποτηρητή και του εγγυητή των καπιταλιστικών συμφερόντων προωθώντας την άμεση σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τους ’’νόμους της αγοράς’’. Αυτό σημαίνει υπερεξειδίκευση και καρατόμηση του επιστημονικού πεδίου, νέα κουτσουρεμένα τμήματα και προγράμματα σπουδών κομμένα και ραμμένα στις παραγγελίες των αφεντικών.
Η διαπλεκόμενη αυτή σχέση του πανεπιστημίου με το κράτος και το κεφάλαιο εξηγεί το γεγονός ότι οι πρυτάνεις πολλές φορές είναι ‘’παιδιά’’ του σάπιου πολιτικού συστήματος και των κομμάτων τους. Άλλοτε έμμεσα και άλλοτε ανοιχτά, τάσσονται με τους νεοφιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες τσαρλατάνους ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Δεν είναι τυχαίο που πρυτάνεις και μεγαλοκαθηγητές έχουν μπει στα ψηφοδέλτια των αστικών κομμάτων με χαρακτηριστικά παραδείγματα του Φορτσάκη και του Συρίγου. Σε επίπεδο σχολής αυτή η σχέση αποτυπώνεται με τη στήριξη και συνεργασία των πρυτανικών αρχών με τις καθεστωτικές παρατάξεις όπως την ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και BLOCO – τα παραπαίδια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ – που προσπαθούν να σπείρουν την κομματική τους προπαγάνδα μέσα στα πανεπιστήμια. Οι κομματικοί μηχανισμοί που έχουν επιφέρει την ακραία φτώχια δεν γίνεται να έχουν έδαφος μέσα στο χώρο των σπουδών μας. Εδώ, που ο φοιτητόκοσμος προετοιμάζεται για να βγει στην αδηφάγα αγορά εργασίας βιώνοντας την εκμετάλλευση και την υποτίμηση, τα φερέφωνα των παλιών και νέων κυβερνήσεων δεν έχουν καμία θέση. Η παρουσία κομμάτων και παρατάξεων του καθεστώτος είναι μια αρνητική ‘’παράδοση’’ που πρέπει να σπάσει και θα σπάσει.
Ως Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού έχουμε προχωρήσει σε μια σειρά ενεργειών στη σχολή εναντίον των παρατάξεων της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ και του BLOCO (που έχει μηδαμινή παρουσία) με σκοπό την πλήρη εξαφάνισή τους. Αδειάστηκαν τα στέκια τους και αφαιρέθηκε όλο το προπαγανδιστικό τους υλικό, που περιλάμβανε χιλιάδες αφίσες, πανό, αλλά και μπογιές, κάλπες, stands, τραπεζάκια, μια σιδερογροθιά, κράνη και παλούκια. Επίσης, έχουν καταληφθεί τα σημεία που έκαναν την προπαγάνδα τους με συνέπεια να μην έχουν πουθενά στη σχολή αφίσες και τραπεζάκια. Γι’ αυτούς τους λόγους, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ κλαψουρίζοντας στις πρυτανικές αρχές ζήτησαν την επιβολή της ‘’τάξης’’ μέσω των φυλάκων της σχολής σε ρόλο μπάτσου. Διατυμπανίζουν τώρα ότι ο πρύτανης και ο αντιπρύτανης (όντας φιλικά προσκείμενοι με αυτές τις παρατάξεις) κινητοποιήθηκαν άμεσα ζητώντας τα ονοματεπώνυμά μας. Ας γνωρίζουν αυτοί που ζητούν τη στοχοποίησή μας πως θα βρεθούν οι ίδιοι στοχοποιημένοι. Γι’ αυτούς τους λόγους πραγματοποιούμε παρέμβαση στα γραφεία του πρύτανη.
Η σύγκρουση με τις νεολαίες των αστικών κομμάτων και με τον πρύτανη Κίντζιο που τους κάνει πλάτες – εκτός των άλλων – αντανακλά σε μοριακό επίπεδο την αναγκαία σύγκρουση με το κράτος, το κεφάλαιο και τα τσιράκια του. Τον αγώνα για την επανάσταση και την συνολική απελευθέρωση που θα περάσει πάνω από κάθε λαμόγιο πρύτανη και κάθε κομματικό χαφιέ.
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΝΕΟΛΑΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ
ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ – ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΑΡΧΗ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Εισήγηση της προβολής Cowspiracy
Στο ντοκιμαντέρ πρωταγωνιστεί ο Κιπ Άντερσεν, ένας άνθρωπος που ασχολούταν ανέκαθεν με περιβαλλοντικά και οικολογικά ζητήματα, επηρεασμένος όμως από τον κυρίαρχο λόγο. Ακολουθώντας και πιστεύοντας τυφλά τις μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις ποτέ δεν θα πίστευε ότι αυτές αποκρύπτουν δεδομένα από το ευρύ κοινό. Όμως, μετά την εύρεση μιας μελέτης η οποία παρουσίαζε ως βασικό παράγοντα για την καταστροφή του περιβάλλοντος την μαζική κτηνοτροφία και γεωργία, κάτι που κανείς άλλος δεν το ανέφερε ως τότε, ξεκινάει μια έρευνα ώστε να αποκαλύψει τα συμφέροντα αυτών των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Όπως όλες οι ΜΚΟ, έτσι και αυτές που ασχολούνται με περιβαλλοντικά ζητήματα λειτουργούν μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια τα οποία όχι μόνο δεν διαταράσσουν την κοινωνική, πολιτική και οικονομική συνοχή του καπιταλιστικού συστήματος αλλά πολλές φορές είναι επιφορτισμένες με τον κατευνασμό κοινωνικών αντιδράσεων. Οι βιομηχανίες, με τη αγαστή συνεργασία των κρατών, για να διογκώσουν τα κέρδη τους καταστρέφουν με κάθε τρόπο τον φυσικό κόσμο, τα ζώα, τους ανθρώπους. Η ανεξέλεγκτη άντληση φυσικών πόρων με τη δημιουργία τεράστιων εκτάσεων μονοκαλλιεργειών ως ζωοτροφών, βοσκοτόπων, ορυχείων και ΑΠΕ (ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) έχει ως συνέπεια τις μαζικές αποψιλώσεις δασών τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για τον πλανήτη. Η καταστροφική μανία του κεφαλαίου δεν περιορίζεται εκεί. Οι θάλασσες έχουν μετατραπεί σε εργοστάσιο παραγωγής ψαριών και σε συνδυασμό με τη συνεχή απόρριψη κάθε λογής λυμάτων, οι πληθυσμοί των θαλάσσιων οργανισμών όλο και μειώνονται. Επίσης, η ατμόσφαιρα επιβαρύνεται δραματικά από ανθρωπογενείς παράγοντες όπως η καύση ορυκτών αλλά και τους τεράστιους αριθμούς ζώων της βιομηχανικής κτηνοτροφίας. Έτσι, δημιουργούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ζωή στον πλανήτη καθώς η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός.
Η εκμετάλλευση κάθε φυσικού πόρου είναι αλληλένδετη με την καπιταλιστική νοοτροπία που διακατέχει τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας. Όλα είναι ιδιοκτησία, όλα είναι εμπόρευμα. Ακόμα και έμβια όντα αντικειμενοποιούνται και αναπαράγονται με τεχνητούς όρους στα πρότυπα της μαζικής παραγωγής άψυχων εμπορευμάτων. Συνεπώς, ως εμπορεύματα κανείς δεν νοιάζεται για τη διαβίωση, τους βασανισμούς και τον πόνο που βιώνουν. Αυτή η αντίληψη ότι τα ζώα είναι παραγωγικές μονάδες προωθείται και από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως το ΓΠΑ καθώς είναι επιφορτισμένα να εκμεταλλεύονται τα ζώα με επιστημονικούς όρους. Τα ζώα στοιβάζονται στις εγκαταστάσεις του και χρησιμοποιούνται σε πειράματα για την αύξηση της παραγωγής που απαιτούν οι βιομηχανικές μονάδες.
Εκτός των άλλων, η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου θέτει σε κίνδυνο τα ενεργειακά αποθέματα που χρειάζεται το κεφάλαιο για να λειτουργεί. Γι’ αυτό, έχουν αναπτυχθεί οι λεγόμενες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) οι οποίες προωθούνται δήθεν για λόγους ευαισθησίας και προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ υπάρχουν για να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα και μακροημέρευση του συστήματος. Ακόμα και οι ΑΠΕ έχουν καταστροφική λειτουργία για τα οικοσυστήματα όπως συμβαίνει με την εγκατάσταση ανεμογεννητριών που απαιτεί αποψιλώσεις δασών και διαταράσσει τη χλωρίδα και τη πανίδα της περιοχής. Στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είναι αναπόφευκτη η συνεχώς εντεινόμενη λεηλασία του φυσικού και ζωικού κόσμου.
Η δυνατότητα να σταματήσει αυτή η συνθήκη είναι εφικτή μόνο σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από κράτος, κεφάλαιο, εξουσία, όπου η φύση δεν θα νοείται ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση αλλά ως τόπος αρμονικής συμβίωσης. Ο αγώνας προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να είναι συλλογικός και συνολικός. Συνολικός γιατί η ασχολία με ένα μόνο μέρος του εξουσιαστικού συστήματος είναι αφομοιωτική και εν τέλη αποπροσανατολιστική. Συλλογικός γιατί ο ατομικός δρόμος δεν βάζει ανάχωμα στις βλέψεις της εξουσίας αφού οι μεμονωμένες ακτιβιστικές ενέργειες δεν έχουν βαρύτητα για το κράτος και ο οικολογικός εναλλακτικός τρόπος ζωής δεν μπορεί από μόνος του να ανατρέψει τις αιτίες που γεννάνε όλη αυτή την καταστροφή.
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Προβολή/Συζήτηση “Cowspiracy” 23/5/19
Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα
Προβολή/Συζήτηση Τετάρτη 17/4/19
Προπαγανδιστικές δράσεις ενάντια στις εκλογές
Πανό, αφίσες, τρικάκια, κείμενα, μικροφωνικές ενάντια στις εκλογές.
Ενάντια στην λογική της ανάθεσης και τις εκλογικές αυταπάτες
Οι φοιτητικές εκλογές του 2019 πλησιάζουν και έρχεται η στιγμή να εκτελέσεις το πολιτικό σου καθήκον, να ψηφίσεις. Από εκεί και μετά δεν φέρεις καμία ευθύνη. Άλλοι θα αναλάβουν για σένα, είτε είναι αυτοί που εξέλεξες είτε όχι. “Έτσι και αλλιώς δημοκρατία έχουμε”, η πλειοψηφία αποφασίζει και οι εκλεγμένοι εκτελούν. Και κάπως έτσι δημιουργείται μια λογική ιεραρχίας και κυριαρχίας κάτω από το προσωπείο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Δεν είναι καθόλου περίεργο που η ιδέα της ψηφοφορίας για την εκλογή εκπροσώπων και για την λήψη των αποφάσεων καλλιεργείται στον άνθρωπο από τα πρώτα κιόλας βήματά του στην κοινωνία. Καθ’ όλη τη διάρκεια του εκπαιδευτικού του βίου γαλουχείται να την αποδέχεται και να τη θεωρεί απαραίτητη. Έτσι, καλλιεργείται η αντίληψη πως οι καταπιεσμένοι δεν χρειάζεται να αγωνίζονται, αλλά να περιμένουν και να αναθέτουν σε τρίτους (αφέντες, ηγέτες, εκπροσώπους) να διαχειριστούν τις ζωές τους.
Μέσα στη σχολή και κατ’ επέκταση έξω στη κοινωνία αυτοί οι τρίτοι είναι τα κόμματα και τα στελέχη τους που μέσω της εξουσίας που τους δίνεται από την εκλογική διαδικασία ακολουθούν τέτοιες πρακτικές ώστε να μετατρέψουν τους καταπιεσμένους σε πιόνια που ακολουθούν αρχηγούς. Έτσι τα άτομα οδηγούνται στη μαζοποίηση, η οποία βοηθάει τα κόμματα και τους πολιτικούς μηχανισμούς να υλοποιήσουν τα συμφέροντά τους. Αυτό το πετυχαίνουν μέσω των δήθεν ανεξάρτητων παρατάξεων, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τα νόθα παιδιά του πολιτικού συστήματος.
Εμφανή παραδείγματά μέσα στο πανεπιστήμιο είναι η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Οι οποίες προκειμένου να κερδίσουν στις εκλογές και να αποκτήσουν δύναμη χρησιμοποιούν δόλια και γλοιώδη μέσα. Όπως, το να δίνουν σημειώσεις, να μαζεύουν τηλέφωνα πρωτοετών και να καλούν σε καφέδες ή πάρτυ σε δικά τους μαγαζιά κ.ο.κ. Όλο αυτό το πελατειακό μόρφωμα δεν είναι τυχαίο αλλά είναι ταυτόσημο με το καπιταλιστικό μοντέλο που θέλουν να εμφυσήσουν στις συνειδήσεις των φοιτητών/ριών.
Από την άλλη έχουμε και την δήθεν επαναστατική αριστερή νεολαία που θεωρεί ως αναγκαίο κακό την συμμέτοχη της σε αυτή την εκλογική παρωδία. Και αυτή, χρησιμοποιεί ψηφοθηρικές τεχνικές για την προσέγγιση του κόσμου και την απόκτηση εκλογικής δύναμης. Προπαγανδίζει ότι μέσω της δημιουργίας ενός αριστερού σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού κράτους ή με την μεταρρύθμιση του ήδη υπάρχοντος αστικού κράτους θα έρθει η ισότητα, κάτι που η ιστορία έχει επανειλημμένως καταρρίψει. Από την άλλη δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στην ΚΝΕ, που ακολουθώντας μια συγκεκριμένη κομματική γραμμή καπελώνει και καταστέλλει εδώ και χρόνια όποια επαναστατική πράξη βρεθεί απέναντι στα συμφέροντα της.
Εμείς με την σειρά μας αναγνωρίζουμε στα πρόσωπα των παρατάξεων και των κομμάτων τους τα μελλοντικά αφεντικά μας, εκείνα τα άτομα που δεν θα διστάσουν, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους, να πατήσουν επί πτωμάτων. Γι’ αυτό τασσόμαστε ενάντια στις φοιτητικές αλλά και κάθε λογής εκλογές, γιατί δεν συμφωνούμε με την εκμηδένιση της προσωπικότητας και την απάθεια ενός κοινωνικού συνόλου που εφησυχάζετε σε μία ψήφο. Για εμάς οι αντιθέσεις είναι ξεκάθαρες όπως και οι θέσεις μας. Δε θα αφήσουμε κανέναν/μία να καταπιέζει τις ζωές μας. Οργανωνόμαστε, προτάσσουμε συνελεύσεις οριζόντιες, αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες. Οριζόντιες γιατί θέλουμε να ανατρέψουμε τις ιεραρχικές δομές οργάνωσης, αυτοοργανωμένες πέρα από κάθε κομματικό συμφέρον και αδιαμεσολάβητες μακριά από κάθε πρωτοπόρα δύναμη.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΨΗΦΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΛΩΤΣΙΕΣ
ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ ΚΑΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Αυτοπαρουσιαστικό κείμενο «Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού»
Η κοινωνική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την όξυνση της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου την τελευταία δεκαετία είναι γεγονός. Ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει τις κρίσεις – οι οποίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του – και για να διογκώσει τα κέρδη του, εντείνει την επίθεση στους καταπιεσμένους. Γι’ αυτό, προωθείται η περαιτέρω υποτίμηση και φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης αφού πυροδοτούνται ακραίες αντιθέσεις μεταξύ αυτών που κατέχουν τον πλούτο και αυτών που τον παράγουν. Η αναδιάρθρωση του συστήματος που εκφράστηκε με τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, δημιούργησε το κοινωνικό πορτρέτο της εποχής μας. Ακραία φτώχεια στα όρια της εξαθλίωσης για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, μισθοί φιλοδωρήματα για τους ”τυχερούς” και ο σκουπιδοτενεκές της ανεργίας για τους περισσευούμενους. Συντάξεις πείνας για τα άχρηστα και γερασμένα γρανάζια της παραγωγής και ένα ζοφερό μέλλον για τους νέους ανθρώπους που προετοιμάζονται μέσω της εκπαίδευσης να αναπληρώσουν τις θέσεις των προηγούμενων, αλλά και να είναι δεκτικοί συνηθίζοντας την δυστοπία.
Ειδικότερα, στο χώρο του πανεπιστημίου εκπαιδευόμαστε στο να αποτελέσουμε το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που θα στελεχώσει την καπιταλιστική παραγωγή. Αυτή είναι τόσο εντατικοποιημένη, πολυδιασπασμένη και εξειδικευμένη που θέτει την αναγκαιότητα ολοένα και μεγαλύτερης κατάρτισης. Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι οι δια βίου σπουδές, σε προγράμματα επί πληρωμή, καθώς η βασική τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν αρκεί με βάση τα κριτήρια της αγοράς. Η εκπαίδευση διαδραματίζει έτσι κομβικό ρόλο στη διατήρηση της ταξικής κοινωνίας, καθώς, εκτός από τη συνεχή κατάρτιση για τις ανάγκες της αγοράς, εφοδιάζει τους φοιτητές και με την κυρίαρχη ιδεολογία ώστε να είναι πιο ελαστικοί στις ορέξεις των αφεντικών. Ακόμα, διδάσκει τον ανταγωνισμό, την ατομική ανέλιξη, την υποτακτικότητα, την καθολική αποδοχή, την ιεραρχία και εξασκεί εν τέλει την πίστη στους θεσμούς ενός συστήματος που μας πνίγει σα θηλιά όλο και περισσότερο.
Είναι σημαντικό να ερμηνεύονται και να κατανοούνται τα εκάστοτε κοινωνικά προβλήματα ώστε να εντοπίζεται η γενεσιουργός αιτία τους. Το κράτος και το κεφάλαιο είναι υπεύθυνοι για τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και ως εκ τούτου για όλα τα δεινά που επιφέρει. Το κράτος αποτελούμενο από μια μειοψηφία έχει χρήσει τον εαυτό του υπεύθυνο να ορίζει την τύχη και τις ζωές όλων των ανθρώπων. Δημιουργεί νόμους τους οποίους επιβάλλει μέσα από τους μηχανισμούς του παράγοντας συνθήκες καταπίεσης και ανελευθερίας στο κοινωνικό σώμα. Έχει παρουσιαστεί με διάφορες μορφές ιστορικά. Από τη μοναρχία, την ολιγαρχία έως την αστική δημοκρατία συγκροτείται με διαφορετικό περίβλημα -για να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες- αλλά ο ρόλος του παραμένει ίδιος. Αν και με τη συγκεκριμένη μορφή παρουσιάζεται ως πάροχος ελευθεριών και υπερασπιστής της κοινωνικής ειρήνης, δίνοντας την ψευδαίσθηση στο λαό πως διοικεί μέσω της ψήφου, αυτό που κάνει όπως πάντα είναι να ορίζει, να ελέγχει, να καθυποτάσσει και να καταστέλλει ότι του αντιστέκεται. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των μηχανισμών θωράκισης του κράτους, οι οποίοι επιβεβαιώνουν τον καταναγκαστικό του χαρακτήρα. Μέσω της αστυνομίας και του στρατού, το κράτος είναι πάντα σε επιφυλακή για να αποτρέψει κάθε διαδικασία ανατροπής του και να εξασφαλίσει την τάξη και την ασφάλεια στο εσωτερικό του. Οτιδήποτε αμφισβητεί την εξουσία του, το αντιμετωπίζει σαν απειλή. Εκτός από τον τρόπο που επιβάλλει κάθετα τους νόμους του, και το ίδιο το περιεχόμενο τους δεν είναι καθόλου ουδέτερο. Οι νόμοι είναι κατασκευασμένοι ώστε να διασφαλίζουν τις ταξικές αντιθέσεις και να κατοχυρώνουν στο καπιταλιστικό σύστημα το δικαίωμα των εκάστοτε ισχυρών να αντλούν ακόρεστα κέρδος αφήνοντας στο διάβα του καμένη γη.
Η ύπαρξη του κεφαλαίου βασίζεται στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, μέσω της κάρπωσης της υπεραξίας. Τα αφεντικά δηλαδή δίχως να συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία εξασφαλίζουν τα κέρδη της, αμείβοντας με ελάχιστα χρήματα τους εργαζομένους. Ίσα για να καλύψουν την επιβίωσή τους και να συνεχίσουν να τους εκμεταλλεύονται. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί τεράστιες ταξικές ανισότητες. Επικρατούν συνθήκες φτώχειας και ανέχειας στην κοινωνική βάση και πλουτισμού και συσσώρευσης για την αστική τάξη. Επιπλέον, η βαθιά καπιταλιστική κρίση που έχει ξεσπάσει την τελευταία δεκαετία αναδεικνύει τον ωμό και βάρβαρο χαρακτήρα του κεφαλαίου. Στυγνή εκμετάλλευση χωρίς μακιγιάζ, για τη σωτηρία ενός συστήματος που ο μόνος τρόπος που μπορεί να επιβιώσει είναι τρώγοντας ανθρώπινη σάρκα. Επίσης, στα πλαίσια της καπιταλιστικής κουλτούρας, το εμπόρευμα και η κατάκτησή του παρουσιάζονται ως αυτοσκοπός, δημιουργώντας επίπλαστες ανάγκες. Ένα φετίχ που πραγματώνεται εμμονικά με τη ψευδαίσθηση ότι το νόημα της ζωής είναι η κατοχή όλο και περισσότερων νεκρών αντικειμένων.
Η εξουσία δεν αρκείται μόνο στην παραγωγή των σάπιων αξιών της επιβολής, του ανταγωνισμού και των διαχωρισμών. Στοχεύει στο να τις διοχετεύει κάθετα στο κοινωνικό σύνολο, με σκοπό να τις αναπαράγει όσο το δυνατό μεγαλύτερο τμήμα του. Να τις υιοθετήσει και να μην εναντιωθεί σε αυτές, κάτι που θα σηματοδοτούσε εναντίωση στην ίδια την εξουσία. Έτσι, έχει δημιουργήσει ένα σωρό από επίπλαστους διαχωρισμούς που βασίζονται στην καταγωγή, στο φύλο, στην ηλικία, στο σεξουαλικό προσανατολισμό κ.α. Η έξαρση του ρατσισμού δεν εμφανίζεται τυχαία σε περιόδους κρίσης. Οι εξαθλιωμένοι αποτελούν κατά κόρων έφορο έδαφος για τις εθνικιστικές, ρατσιστικές, μισάνθρωπες λογικές που τους πλασάρουν τα κράτη, ώστε να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι μεν πιστεύουν πως βρήκαν την αλήθεια, τον αληθινό υπαίτιο της κατάστασής τους, τον μετανάστη που τους πήρε τη δουλειά, τη γειτονική χώρα που τους πήρε την περηφάνια. Οι δε τρίβουν τα χέρια τους όταν η προπαγάνδα τους πιάνει τόπο και ο κόσμος δεν αναγνωρίζει τον πραγματικό υπαίτιο που είναι αυτοί οι ίδιοι και οι πρακτικές τους. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις, ρατσισμός, φασισμός, πατριωτισμός, εθνικισμός και σε περιόδους σχετικής ευημερίας καθώς όλες αυτές οι λογικές αποτελούν εργαλεία των ισχυρών ώστε να κατευθύνουν το πλήθος. Εργαλεία που ενισχύονται με τη δημιουργία μιας επίπλαστης εθνικής ενότητας, μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, με βάση το έθνος. Μια εφεύρεσή τους, ώστε να χωρίσουν τους πραγματικούς συμμάχους, χαράσσοντας γραμμές πάνω στον πλανήτη και διαποτίζοντας τα μυαλά με μίσος για αυτούς που είναι από την άλλη μεριά μιας τεχνιτής γραμμής.
Επίσης, οι διαχωρισμοί σε σχέση με το φύλο βασίζονται στους ήδη υπάρχοντες κοινωνικούς ρόλους, οι οποίοι επιβάλλονται σε κάθε άτομο ακόμα και αν το ίδιο δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του με βάση αυτούς. Τα άτομα κατηγοριοποιούνται, με γνώμονα τα πατριαρχικά πρότυπα, σε σχέση με το φύλο που τους αποδίδεται (το αρσενικό και το θηλυκό) και όποια διαφοροποίηση όχι απλώς παραβλέπεται αλλά καταπιέζεται κοινωνικά στην μη έκφρασή της. Κάθε τι ‘διαφορετικό’ αντιμετωπίζεται με έχθρα και καχυποψία. Καθώς στις περισσότερες κοινωνίες, ο κοινωνικός ρόλος που φέρει άτυπα την εξουσία είναι αυτός του αρσενικού (πατριαρχικές κοινωνίες), συχνά η εξουσία αυτή καταχράσεται από τα ίδια τα άτομα και καταπιέζει τα υπόλοιπα. Η αντίληψη αυτή είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα του κόσμου – αφού αναπαράγεται από την οικογένεια, την εκκλησία, το σχολείο, τα μμε – που πια αποτελεί κανονικότητα. Μια κανονικότητα όμως που διαιωνίζει εξουσιαστικές λογικές επιβολής στα σώματα γυναικών είτε με ακραίες εκφάνσεις όπως οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, οι βιασμοί, οι σεξιστικές δολοφονίες, είτε συχνότερα με σεξιστικά σχόλια/συμπεριφορές στο δρόμο ακόμα και διαχωρισμών στο τομέα της εργασίας. Την καταπίεση του σεξισμού και της πατριαρχίας δεν την δέχονται όμως μόνο οι γυναίκες και τα άτομα με σεξουαλικό προσανατολισμό που δεν ταυτίζεται με τα υπάρχοντα κοινωνικά πρότυπα, αλλά και αυτά τα αρσενικά που μη αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους ως εξουσιαστή είναι αναγκασμένα να έρχονται συνέχεια σε κόντρα με την προκαθορισμένη ταυτότητα που τους επιβάλλεται.
Εκτός από τους κοινωνικούς διαχωρισμούς, υφίστανται διαχωρισμός μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων με τραγικά αποτελέσματα. Μέσω μιας αυθαίρετης λογικής, τα ζώα θεωρούνται κατώτερης αξίας όντα που υπάρχουν μόνο για να καλύπτουν ανάγκες τροφής, ένδυσης, διασκέδασης, πειραματισμού κτλ. Έτσι, αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα που δεν αισθάνονται χαρά ή λύπη και εγκλωβίζονται, βασανίζονται, δολοφονούνται στα πλαίσια της εντατικοποιημένης παραγωγής ώστε να παράγουν κέρδος για την εκάστοτε βιομηχανία. Αντίστοιχα και η φύση έχει πάψει να θεωρείται πεδίο συμβίωσης, αλλά αντιμετωπίζεται ως πόρος προς εκμετάλλευση και λεηλασία. Ειδικότερα στον καπιταλισμό, αυτή η διαδικασία καταστροφής και υπερ-εξάντλησης της φύσης έχει εκλάβει καταστροφικές διαστάσεις, που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη ζωής στο πλανήτη.
Είναι εμφανές πως εάν θέλουμε να καταστρέψουμε την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου, μαζί με όλα τα εξουσιαστικά κατάλοιπα, δεν αρκεί μόνο καλή θέληση αλλά χρειάζεται και οργάνωση. Ο τρόπος που οργανωνόμαστε αποτελεί μικρογραφία του κόσμου που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Οριζοντιότητα και ισοτιμία στη λήψη αποφάσεων, χωρίς ιεραρχίες και ηγετίσκους. Δίχως συνεργασία με κρατικούς και θεσμικούς φορείς, μακριά από λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και αντιπροσώπευσης. Η συνάφεια του τρόπου που διεξάγουμε τον αγώνα, με το σκοπό που αυτός έχει, αναδεικνύει τον εφικτό χαρακτήρα των προταγμάτων του. Τη δυνατότητα ύπαρξης ενός άλλου τρόπου οργάνωσης πέρα από τον κυρίαρχο, που δε βασίζεται στον ανταγωνισμό, αλλά στην αλληλεγγύη, στην ισότητα, στην αποδοχή του διαφορετικού και στην αλληλοβοήθεια. Για να αντικαταστήσει όμως αυτός ο τρόπος οργάνωσης τον κυρίαρχο που βιώνουμε σήμερα, απαιτείται η ολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο. Καμία εξουσία δεν παρέδωσε αμαχητί τα προνόμιά της, για αυτό μόνο μέσω της επαναστατικής προοπτικής μπορεί να οικοδομηθεί μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και καθολικής ελευθερίας. Στην κατεύθυνση αυτή επιδιώκουμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση των συνθηκών που θα ανατρέψουν το εξουσιαστικό οικοδόμημα μαζί με όλη τη δυστυχία, το πόνο και το θάνατο που αυτό ξερνάει. Προπαγανδίζουμε λοιπόν και στο χώρο των σπουδών μας την αναγκαιότητα άρνησης του υποδουλωμένου μέλλοντος που μας επιφυλάσσουν. Την εναντίωση στην προοπτική για την οποία μας προετοιμάζει το πανεπιστήμιο ως πειθήνια εξειδικευμένα εξαρτήματα της καπιταλιστικής παραγωγής. Την ανάδειξη των ωμών κοινωνικών αντιθέσεων και την κατεδάφιση των ψευδαισθήσεων ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Υφίσταται πόλεμος και είναι καιρός να αντιστραφούν οι όροι του και να απαλλαγούμε από αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ, ΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΡΚΗ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ
ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
*Το Αυτοοργανομένο Στέκι Γεωπονικού μετονομάζεται σε Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού σε συνδυασμό με το νέο αυτοπαρουσιαστικό κείμενο που αποφασίσαμε να βγάλουμε.
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Αυτοκόλλητα που κολλούνται στη σχολή
