Πανό, αφίσες, τρικάκια, κείμενα, μικροφωνικές ενάντια στις εκλογές.
Ενάντια στην λογική της ανάθεσης και τις εκλογικές αυταπάτες
Οι φοιτητικές εκλογές του 2019 πλησιάζουν και έρχεται η στιγμή να εκτελέσεις το πολιτικό σου καθήκον, να ψηφίσεις. Από εκεί και μετά δεν φέρεις καμία ευθύνη. Άλλοι θα αναλάβουν για σένα, είτε είναι αυτοί που εξέλεξες είτε όχι. “Έτσι και αλλιώς δημοκρατία έχουμε”, η πλειοψηφία αποφασίζει και οι εκλεγμένοι εκτελούν. Και κάπως έτσι δημιουργείται μια λογική ιεραρχίας και κυριαρχίας κάτω από το προσωπείο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Δεν είναι καθόλου περίεργο που η ιδέα της ψηφοφορίας για την εκλογή εκπροσώπων και για την λήψη των αποφάσεων καλλιεργείται στον άνθρωπο από τα πρώτα κιόλας βήματά του στην κοινωνία. Καθ’ όλη τη διάρκεια του εκπαιδευτικού του βίου γαλουχείται να την αποδέχεται και να τη θεωρεί απαραίτητη. Έτσι, καλλιεργείται η αντίληψη πως οι καταπιεσμένοι δεν χρειάζεται να αγωνίζονται, αλλά να περιμένουν και να αναθέτουν σε τρίτους (αφέντες, ηγέτες, εκπροσώπους) να διαχειριστούν τις ζωές τους.
Μέσα στη σχολή και κατ’ επέκταση έξω στη κοινωνία αυτοί οι τρίτοι είναι τα κόμματα και τα στελέχη τους που μέσω της εξουσίας που τους δίνεται από την εκλογική διαδικασία ακολουθούν τέτοιες πρακτικές ώστε να μετατρέψουν τους καταπιεσμένους σε πιόνια που ακολουθούν αρχηγούς. Έτσι τα άτομα οδηγούνται στη μαζοποίηση, η οποία βοηθάει τα κόμματα και τους πολιτικούς μηχανισμούς να υλοποιήσουν τα συμφέροντά τους. Αυτό το πετυχαίνουν μέσω των δήθεν ανεξάρτητων παρατάξεων, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τα νόθα παιδιά του πολιτικού συστήματος.
Εμφανή παραδείγματά μέσα στο πανεπιστήμιο είναι η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Οι οποίες προκειμένου να κερδίσουν στις εκλογές και να αποκτήσουν δύναμη χρησιμοποιούν δόλια και γλοιώδη μέσα. Όπως, το να δίνουν σημειώσεις, να μαζεύουν τηλέφωνα πρωτοετών και να καλούν σε καφέδες ή πάρτυ σε δικά τους μαγαζιά κ.ο.κ. Όλο αυτό το πελατειακό μόρφωμα δεν είναι τυχαίο αλλά είναι ταυτόσημο με το καπιταλιστικό μοντέλο που θέλουν να εμφυσήσουν στις συνειδήσεις των φοιτητών/ριών.
Από την άλλη έχουμε και την δήθεν επαναστατική αριστερή νεολαία που θεωρεί ως αναγκαίο κακό την συμμέτοχη της σε αυτή την εκλογική παρωδία. Και αυτή, χρησιμοποιεί ψηφοθηρικές τεχνικές για την προσέγγιση του κόσμου και την απόκτηση εκλογικής δύναμης. Προπαγανδίζει ότι μέσω της δημιουργίας ενός αριστερού σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού κράτους ή με την μεταρρύθμιση του ήδη υπάρχοντος αστικού κράτους θα έρθει η ισότητα, κάτι που η ιστορία έχει επανειλημμένως καταρρίψει. Από την άλλη δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στην ΚΝΕ, που ακολουθώντας μια συγκεκριμένη κομματική γραμμή καπελώνει και καταστέλλει εδώ και χρόνια όποια επαναστατική πράξη βρεθεί απέναντι στα συμφέροντα της.
Εμείς με την σειρά μας αναγνωρίζουμε στα πρόσωπα των παρατάξεων και των κομμάτων τους τα μελλοντικά αφεντικά μας, εκείνα τα άτομα που δεν θα διστάσουν, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους, να πατήσουν επί πτωμάτων. Γι’ αυτό τασσόμαστε ενάντια στις φοιτητικές αλλά και κάθε λογής εκλογές, γιατί δεν συμφωνούμε με την εκμηδένιση της προσωπικότητας και την απάθεια ενός κοινωνικού συνόλου που εφησυχάζετε σε μία ψήφο. Για εμάς οι αντιθέσεις είναι ξεκάθαρες όπως και οι θέσεις μας. Δε θα αφήσουμε κανέναν/μία να καταπιέζει τις ζωές μας. Οργανωνόμαστε, προτάσσουμε συνελεύσεις οριζόντιες, αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες. Οριζόντιες γιατί θέλουμε να ανατρέψουμε τις ιεραρχικές δομές οργάνωσης, αυτοοργανωμένες πέρα από κάθε κομματικό συμφέρον και αδιαμεσολάβητες μακριά από κάθε πρωτοπόρα δύναμη.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΨΗΦΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΛΩΤΣΙΕΣ
ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ ΚΑΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Αυτοπαρουσιαστικό κείμενο «Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού»
Η κοινωνική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την όξυνση της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου την τελευταία δεκαετία είναι γεγονός. Ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει τις κρίσεις – οι οποίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του – και για να διογκώσει τα κέρδη του, εντείνει την επίθεση στους καταπιεσμένους. Γι’ αυτό, προωθείται η περαιτέρω υποτίμηση και φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης αφού πυροδοτούνται ακραίες αντιθέσεις μεταξύ αυτών που κατέχουν τον πλούτο και αυτών που τον παράγουν. Η αναδιάρθρωση του συστήματος που εκφράστηκε με τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, δημιούργησε το κοινωνικό πορτρέτο της εποχής μας. Ακραία φτώχεια στα όρια της εξαθλίωσης για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, μισθοί φιλοδωρήματα για τους ”τυχερούς” και ο σκουπιδοτενεκές της ανεργίας για τους περισσευούμενους. Συντάξεις πείνας για τα άχρηστα και γερασμένα γρανάζια της παραγωγής και ένα ζοφερό μέλλον για τους νέους ανθρώπους που προετοιμάζονται μέσω της εκπαίδευσης να αναπληρώσουν τις θέσεις των προηγούμενων, αλλά και να είναι δεκτικοί συνηθίζοντας την δυστοπία.
Ειδικότερα, στο χώρο του πανεπιστημίου εκπαιδευόμαστε στο να αποτελέσουμε το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που θα στελεχώσει την καπιταλιστική παραγωγή. Αυτή είναι τόσο εντατικοποιημένη, πολυδιασπασμένη και εξειδικευμένη που θέτει την αναγκαιότητα ολοένα και μεγαλύτερης κατάρτισης. Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι οι δια βίου σπουδές, σε προγράμματα επί πληρωμή, καθώς η βασική τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν αρκεί με βάση τα κριτήρια της αγοράς. Η εκπαίδευση διαδραματίζει έτσι κομβικό ρόλο στη διατήρηση της ταξικής κοινωνίας, καθώς, εκτός από τη συνεχή κατάρτιση για τις ανάγκες της αγοράς, εφοδιάζει τους φοιτητές και με την κυρίαρχη ιδεολογία ώστε να είναι πιο ελαστικοί στις ορέξεις των αφεντικών. Ακόμα, διδάσκει τον ανταγωνισμό, την ατομική ανέλιξη, την υποτακτικότητα, την καθολική αποδοχή, την ιεραρχία και εξασκεί εν τέλει την πίστη στους θεσμούς ενός συστήματος που μας πνίγει σα θηλιά όλο και περισσότερο.
Είναι σημαντικό να ερμηνεύονται και να κατανοούνται τα εκάστοτε κοινωνικά προβλήματα ώστε να εντοπίζεται η γενεσιουργός αιτία τους. Το κράτος και το κεφάλαιο είναι υπεύθυνοι για τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και ως εκ τούτου για όλα τα δεινά που επιφέρει. Το κράτος αποτελούμενο από μια μειοψηφία έχει χρήσει τον εαυτό του υπεύθυνο να ορίζει την τύχη και τις ζωές όλων των ανθρώπων. Δημιουργεί νόμους τους οποίους επιβάλλει μέσα από τους μηχανισμούς του παράγοντας συνθήκες καταπίεσης και ανελευθερίας στο κοινωνικό σώμα. Έχει παρουσιαστεί με διάφορες μορφές ιστορικά. Από τη μοναρχία, την ολιγαρχία έως την αστική δημοκρατία συγκροτείται με διαφορετικό περίβλημα -για να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες- αλλά ο ρόλος του παραμένει ίδιος. Αν και με τη συγκεκριμένη μορφή παρουσιάζεται ως πάροχος ελευθεριών και υπερασπιστής της κοινωνικής ειρήνης, δίνοντας την ψευδαίσθηση στο λαό πως διοικεί μέσω της ψήφου, αυτό που κάνει όπως πάντα είναι να ορίζει, να ελέγχει, να καθυποτάσσει και να καταστέλλει ότι του αντιστέκεται. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των μηχανισμών θωράκισης του κράτους, οι οποίοι επιβεβαιώνουν τον καταναγκαστικό του χαρακτήρα. Μέσω της αστυνομίας και του στρατού, το κράτος είναι πάντα σε επιφυλακή για να αποτρέψει κάθε διαδικασία ανατροπής του και να εξασφαλίσει την τάξη και την ασφάλεια στο εσωτερικό του. Οτιδήποτε αμφισβητεί την εξουσία του, το αντιμετωπίζει σαν απειλή. Εκτός από τον τρόπο που επιβάλλει κάθετα τους νόμους του, και το ίδιο το περιεχόμενο τους δεν είναι καθόλου ουδέτερο. Οι νόμοι είναι κατασκευασμένοι ώστε να διασφαλίζουν τις ταξικές αντιθέσεις και να κατοχυρώνουν στο καπιταλιστικό σύστημα το δικαίωμα των εκάστοτε ισχυρών να αντλούν ακόρεστα κέρδος αφήνοντας στο διάβα του καμένη γη.
Η ύπαρξη του κεφαλαίου βασίζεται στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, μέσω της κάρπωσης της υπεραξίας. Τα αφεντικά δηλαδή δίχως να συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία εξασφαλίζουν τα κέρδη της, αμείβοντας με ελάχιστα χρήματα τους εργαζομένους. Ίσα για να καλύψουν την επιβίωσή τους και να συνεχίσουν να τους εκμεταλλεύονται. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί τεράστιες ταξικές ανισότητες. Επικρατούν συνθήκες φτώχειας και ανέχειας στην κοινωνική βάση και πλουτισμού και συσσώρευσης για την αστική τάξη. Επιπλέον, η βαθιά καπιταλιστική κρίση που έχει ξεσπάσει την τελευταία δεκαετία αναδεικνύει τον ωμό και βάρβαρο χαρακτήρα του κεφαλαίου. Στυγνή εκμετάλλευση χωρίς μακιγιάζ, για τη σωτηρία ενός συστήματος που ο μόνος τρόπος που μπορεί να επιβιώσει είναι τρώγοντας ανθρώπινη σάρκα. Επίσης, στα πλαίσια της καπιταλιστικής κουλτούρας, το εμπόρευμα και η κατάκτησή του παρουσιάζονται ως αυτοσκοπός, δημιουργώντας επίπλαστες ανάγκες. Ένα φετίχ που πραγματώνεται εμμονικά με τη ψευδαίσθηση ότι το νόημα της ζωής είναι η κατοχή όλο και περισσότερων νεκρών αντικειμένων.
Η εξουσία δεν αρκείται μόνο στην παραγωγή των σάπιων αξιών της επιβολής, του ανταγωνισμού και των διαχωρισμών. Στοχεύει στο να τις διοχετεύει κάθετα στο κοινωνικό σύνολο, με σκοπό να τις αναπαράγει όσο το δυνατό μεγαλύτερο τμήμα του. Να τις υιοθετήσει και να μην εναντιωθεί σε αυτές, κάτι που θα σηματοδοτούσε εναντίωση στην ίδια την εξουσία. Έτσι, έχει δημιουργήσει ένα σωρό από επίπλαστους διαχωρισμούς που βασίζονται στην καταγωγή, στο φύλο, στην ηλικία, στο σεξουαλικό προσανατολισμό κ.α. Η έξαρση του ρατσισμού δεν εμφανίζεται τυχαία σε περιόδους κρίσης. Οι εξαθλιωμένοι αποτελούν κατά κόρων έφορο έδαφος για τις εθνικιστικές, ρατσιστικές, μισάνθρωπες λογικές που τους πλασάρουν τα κράτη, ώστε να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι μεν πιστεύουν πως βρήκαν την αλήθεια, τον αληθινό υπαίτιο της κατάστασής τους, τον μετανάστη που τους πήρε τη δουλειά, τη γειτονική χώρα που τους πήρε την περηφάνια. Οι δε τρίβουν τα χέρια τους όταν η προπαγάνδα τους πιάνει τόπο και ο κόσμος δεν αναγνωρίζει τον πραγματικό υπαίτιο που είναι αυτοί οι ίδιοι και οι πρακτικές τους. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις, ρατσισμός, φασισμός, πατριωτισμός, εθνικισμός και σε περιόδους σχετικής ευημερίας καθώς όλες αυτές οι λογικές αποτελούν εργαλεία των ισχυρών ώστε να κατευθύνουν το πλήθος. Εργαλεία που ενισχύονται με τη δημιουργία μιας επίπλαστης εθνικής ενότητας, μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, με βάση το έθνος. Μια εφεύρεσή τους, ώστε να χωρίσουν τους πραγματικούς συμμάχους, χαράσσοντας γραμμές πάνω στον πλανήτη και διαποτίζοντας τα μυαλά με μίσος για αυτούς που είναι από την άλλη μεριά μιας τεχνιτής γραμμής.
Επίσης, οι διαχωρισμοί σε σχέση με το φύλο βασίζονται στους ήδη υπάρχοντες κοινωνικούς ρόλους, οι οποίοι επιβάλλονται σε κάθε άτομο ακόμα και αν το ίδιο δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του με βάση αυτούς. Τα άτομα κατηγοριοποιούνται, με γνώμονα τα πατριαρχικά πρότυπα, σε σχέση με το φύλο που τους αποδίδεται (το αρσενικό και το θηλυκό) και όποια διαφοροποίηση όχι απλώς παραβλέπεται αλλά καταπιέζεται κοινωνικά στην μη έκφρασή της. Κάθε τι ‘διαφορετικό’ αντιμετωπίζεται με έχθρα και καχυποψία. Καθώς στις περισσότερες κοινωνίες, ο κοινωνικός ρόλος που φέρει άτυπα την εξουσία είναι αυτός του αρσενικού (πατριαρχικές κοινωνίες), συχνά η εξουσία αυτή καταχράσεται από τα ίδια τα άτομα και καταπιέζει τα υπόλοιπα. Η αντίληψη αυτή είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα του κόσμου – αφού αναπαράγεται από την οικογένεια, την εκκλησία, το σχολείο, τα μμε – που πια αποτελεί κανονικότητα. Μια κανονικότητα όμως που διαιωνίζει εξουσιαστικές λογικές επιβολής στα σώματα γυναικών είτε με ακραίες εκφάνσεις όπως οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, οι βιασμοί, οι σεξιστικές δολοφονίες, είτε συχνότερα με σεξιστικά σχόλια/συμπεριφορές στο δρόμο ακόμα και διαχωρισμών στο τομέα της εργασίας. Την καταπίεση του σεξισμού και της πατριαρχίας δεν την δέχονται όμως μόνο οι γυναίκες και τα άτομα με σεξουαλικό προσανατολισμό που δεν ταυτίζεται με τα υπάρχοντα κοινωνικά πρότυπα, αλλά και αυτά τα αρσενικά που μη αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους ως εξουσιαστή είναι αναγκασμένα να έρχονται συνέχεια σε κόντρα με την προκαθορισμένη ταυτότητα που τους επιβάλλεται.
Εκτός από τους κοινωνικούς διαχωρισμούς, υφίστανται διαχωρισμός μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων με τραγικά αποτελέσματα. Μέσω μιας αυθαίρετης λογικής, τα ζώα θεωρούνται κατώτερης αξίας όντα που υπάρχουν μόνο για να καλύπτουν ανάγκες τροφής, ένδυσης, διασκέδασης, πειραματισμού κτλ. Έτσι, αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα που δεν αισθάνονται χαρά ή λύπη και εγκλωβίζονται, βασανίζονται, δολοφονούνται στα πλαίσια της εντατικοποιημένης παραγωγής ώστε να παράγουν κέρδος για την εκάστοτε βιομηχανία. Αντίστοιχα και η φύση έχει πάψει να θεωρείται πεδίο συμβίωσης, αλλά αντιμετωπίζεται ως πόρος προς εκμετάλλευση και λεηλασία. Ειδικότερα στον καπιταλισμό, αυτή η διαδικασία καταστροφής και υπερ-εξάντλησης της φύσης έχει εκλάβει καταστροφικές διαστάσεις, που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη ζωής στο πλανήτη.
Είναι εμφανές πως εάν θέλουμε να καταστρέψουμε την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου, μαζί με όλα τα εξουσιαστικά κατάλοιπα, δεν αρκεί μόνο καλή θέληση αλλά χρειάζεται και οργάνωση. Ο τρόπος που οργανωνόμαστε αποτελεί μικρογραφία του κόσμου που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Οριζοντιότητα και ισοτιμία στη λήψη αποφάσεων, χωρίς ιεραρχίες και ηγετίσκους. Δίχως συνεργασία με κρατικούς και θεσμικούς φορείς, μακριά από λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και αντιπροσώπευσης. Η συνάφεια του τρόπου που διεξάγουμε τον αγώνα, με το σκοπό που αυτός έχει, αναδεικνύει τον εφικτό χαρακτήρα των προταγμάτων του. Τη δυνατότητα ύπαρξης ενός άλλου τρόπου οργάνωσης πέρα από τον κυρίαρχο, που δε βασίζεται στον ανταγωνισμό, αλλά στην αλληλεγγύη, στην ισότητα, στην αποδοχή του διαφορετικού και στην αλληλοβοήθεια. Για να αντικαταστήσει όμως αυτός ο τρόπος οργάνωσης τον κυρίαρχο που βιώνουμε σήμερα, απαιτείται η ολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο. Καμία εξουσία δεν παρέδωσε αμαχητί τα προνόμιά της, για αυτό μόνο μέσω της επαναστατικής προοπτικής μπορεί να οικοδομηθεί μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και καθολικής ελευθερίας. Στην κατεύθυνση αυτή επιδιώκουμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση των συνθηκών που θα ανατρέψουν το εξουσιαστικό οικοδόμημα μαζί με όλη τη δυστυχία, το πόνο και το θάνατο που αυτό ξερνάει. Προπαγανδίζουμε λοιπόν και στο χώρο των σπουδών μας την αναγκαιότητα άρνησης του υποδουλωμένου μέλλοντος που μας επιφυλάσσουν. Την εναντίωση στην προοπτική για την οποία μας προετοιμάζει το πανεπιστήμιο ως πειθήνια εξειδικευμένα εξαρτήματα της καπιταλιστικής παραγωγής. Την ανάδειξη των ωμών κοινωνικών αντιθέσεων και την κατεδάφιση των ψευδαισθήσεων ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Υφίσταται πόλεμος και είναι καιρός να αντιστραφούν οι όροι του και να απαλλαγούμε από αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ, ΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΡΚΗ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ
ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
*Το Αυτοοργανομένο Στέκι Γεωπονικού μετονομάζεται σε Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού σε συνδυασμό με το νέο αυτοπαρουσιαστικό κείμενο που αποφασίσαμε να βγάλουμε.
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Για την απεργία πείνας του Σπύρου Χριστοδούλου
(Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στη σχολή ώστε να γνωστοποιηθεί στη φοιτητική κοινότητα ο αγώνας του απεργού πείνας Σπύρου Χριστοδούλου αλλά και για να ανοίξει συνολικότερα το ζήτημα των πολιτικών κρατουμένων.)
Στις 14/1/19 ο αναρχικός Σπύρος Χριστοδούλου ξεκίνησε απεργία πείνας στις φυλακές Λάρισας με αίτημα την συγχώνευση των ποινών του. Κάτι που καταχρηστικά του στερείται, παραβιάζοντας οι ίδιοι τους νόμους τους (άρθρο 107 και 101). Το ρόλο του δήμιου έχει αναλάβει ο εισαγγελέας εφετών Δράκος, γνωστός για τις μεθοδεύσεις εναντίον πολιτικών κρατουμένων. Οι δικαστικοί μηχανισμοί του κράτους δείχνουν την εκδικητικότητά τους σε αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία.
Η σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, με οποιοδήποτε τρόπο, έχει πολλές φορές σαν αποτέλεσμα διώξεις και φυλακίσεις των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Μέσα από την καταστολή, το κράτος προσπαθεί να σπείρει τον τρόμο θέτοντας το δίλημμα υποταγή ή εγκλεισμός. Αυτό επίσης προσπαθεί να επιτευχθεί με την στοχοποίηση των πολιτικών κρατουμένων θέλοντας να παραδειγματίσει όσους σκεφτούν να αμφισβητήσουν τη δύναμή του. Οι πολιτικοί κρατούμενοι παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ (πάντοτε μέσω κρατικής εντολής) άλλοτε σαν τρομοκράτες και άλλοτε σαν απλοί εγκληματίες, αποκρύπτοντας την πολιτική σημασία της δράσης τους, με σκοπό να τους απομονώσουν από το κοινωνικό σύνολο. Ως ανάχωμα στην απονοηματοδότηση τους έρχεται η αλληλεγγύη αναδεικνύοντας οτι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού κινήματος, το οποίο στοχεύει στην κατάρριψη κάθε εξουσίας και στη δημιουργία μιας πραγματικά ελεύθερης κοινωνίας.
Η ακεραιότητα του κράτους διαφυλάσσεται από τους νόμους, οι οποίοι επιβάλλονται στο κοινωνικό σύνολο. Οι νόμοι έρχονται να επισφραγίσουν την ανισότητα και την αντίθεση ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους. Όποιοι δεν τους ακολουθούν βρίσκονται αντιμέτωποι με την καταστολή των μπάτσων και έπειτα με τη δικαστική μαφία. Έτσι, διαρκώς γίνεται προσπάθεια να χτιστεί το προφίλ του εγκληματία κατά το οποίο ευθύνεται αποκλειστικά το κάθε υποκείμενο αποκρύβοντας την πραγματική αιτία που οδηγεί στις παραβατικές συμπεριφορές, η οποία είναι ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης που γεννά τη φτώχεια και την ανισότητα.
Ως έσχατο εργαλείο πειθάρχησης χρησιμοποιείται η φυλάκιση. Αν και παρουσιάζεται ως σωφρονισμός, στην πραγματικότητα είναι μία στείρα εκδικητικότητα. Άνθρωποι στοιβάζονται στα στενά κελιά των φυλακών στερούμενοι το στοιχειώδες δικαίωμά τους για ζωή. Ειδικότερα, σε καθεστώς εξαίρεσης βρίσκονται οι πολιτικοί κρατούμενοι στους οποίους επιβάλλονται εξοντωτικές ποινές σε αντίθεση με τα μεγαλοαφεντικά που αθωώνονται ή καταδικάζονται με τις μικρότερες ποινές. Αυτό αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δικαιoσύνης που σαν τα φίδια δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους.
Είναι προφανές οτι σε έναν κόσμο χωρίς ιδιοκτησία, ταξική διαστρωμάτωση, εξουσία, ανταγωνισμό, σεξισμό, δεν θα υπήρχε κοινωνικός κανιβαλισμός και εξουσιαστική επιβολή. Ο νόμος είναι αυτός που γεννά το έγκλημα και η ιδιοκτησία την κλοπή. Οι φυλακές ως προπύργιο του φόβου και της τιμωρίας πρέπει να καταστραφούν και αυτό μπορεί να γίνει μόνο στα πλαίσια της επαναστατικής διαδικασίας που θα καταργήσει το κράτος και το κεφάλαιο. Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι σάρκα από τη σάρκα του αναρχικού κινήματος γι’ αυτό και η αλληλεγγύη είναι ένας τρόπος σύνδεσης του αγώνα των μέσα με τους έξω.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΣΠΥΡΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ
ΟΥΤΕ ΠΟΙΝΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ
ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού
Ενάντια στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά
H άνθιση των νεοφασιστικών οργανώσεων τα τελευταία 15 χρόνια παγκοσμίως , η βάρβαρη καθημερινότητα που βιώνουμε συνεχώς στου χώρους εργασίας και της γενικότερης κοινωνικοποίησης, δημιούργησε την ανάγκη για αυτό το κείμενο. Εν έτη 2018 ο φασισμός ελλοχεύει σε κάθε γωνιά της υφηλίου, όχι ως μορφή κρατικής οργάνωσης (Ναζιστική Γερμανία,Ιταλία του Μουσολίνι, Ισπανία του Φράνκο κτλ) αλλά ως ιδεολογικός σύντροφος του καπιταλιστικού συστήματος που βρίσκεται συνεχώς στο παρασκήνιο και όταν χρειαστεί εφορμά.
Ο φασισμός πηγάζει από το ίδιο το κράτος , είναι κομμάτι του βαθύ πυρήνα του. Λειτουργεί συμπληρωματικά στην καταστολή των πιο ευάλωτων και στοχοποιημένων κοινωνικών τμημάτων, όπως οι μετανάστες/ριες . Καθώς και σε άτομα που εναντιώνονται και αγωνίζονται για την ανατροπή του συστήματος. Ειδικότερα σε περιόδους γενικευμένης οικονομικής κρίσης, ο φασισμός κερδίζει έδαφος. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους και εκμεταλλεύεται την κοινωνική δυσαρέσκεια, κατευθύνοντάς την στους πιο αδύναμους/ες, προωθώντας έτσι τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Υποκρύπτοντας με αυτόν τον τρόπο τα πραγματικά αίτια και τους υπεύθυνους για την φτωχοποίηση μας , που δεν είναι άλλοι απο το κράτος και το κεφάλαιο.
Ο φασισμός και ο εθνικισμός τρέφονται από την εθνική ενότητα και τον πατριωτισμό. Μια ψευδεπίγραφη ενότητα που δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Διοχετεύουν το δηλητήριο του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Το ιδεολογικό υπόβαθρο όλων των εθνικιστικών οργανώσεων στηρίζεται και πατά σε ένα βασικό και πρωτόγονο ανθρώπινο συναίσθημα, τον φόβο. Ο φόβος του νέου , του διαφορετικού , του ακατανόητου, αιτιολογείται και μετατρέπεται μεσά από λαϊκίζουσες και εθνικοσοσιαλιστικές ρητορικές σε μια κινητήρια δύναμη, το μίσος. Μέσα από το μίσος βρίσκει διέξοδο ο φόβος. Με αυτόν τον τρόπο όλα μπορούν να παρερμηνευθούν , κάθε τι μπορεί να μετατραπεί σε απειλή. Τα ιδεολογήματα του φασισμού βασίζονται στον ρατσισμό , την φυλετική καθαρότητα, τον σεξισμό , με σκοπό τον διαχωρισμό των ανθρώπων που βάλλονται από το καπιταλιστικό σύστημα. Στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό του κοινωνικού συνόλου, δημιουργώντας τεχνιτούς εχθρούς.
Όλες αυτές οι αντιλήψεις γαλουχούνται μέσα στους κόλπους και τις δομές του κράτους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το στρατό, που είναι υπεύθυνος για την προστασία και την θωράκιση του καθεστώτος. Το κατασκεύασμα του έθνους χρησιμοποιείται ως βασικό εργαλείο για την υποσκίαση των ταξικών αντιθέσεων, δημιουργώντας επίπλαστους διαχωρισμούς μεταξύ των καταπιεσμένων. Ο εθνικισμός αποτελεί ιδεολόγημα που προετοιμάζει την κοινωνία για πολεμικές συρράξεις που δημιουργούν εκατόμβες νεκρών, εξυπηρετώντας έτσι τους κρατικούς ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Καθοριστικός είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ σε αυτή την συνθήκη καθώς προωθούν την έχθρα για τους γειτονικούς πληθυσμούς , αλλά και σεξιστικά-ομοφοβικά πρότυπα, σπέρνοντας το φόβο και το μίσος, οδηγώντας στον πατριωτισμό που είναι το έδαφος που αναπτύσσεται ο εθνικισμός. Σε αυτό το κρεσέντο παραλογισμού δεν λείπει και η εκκλησία που με κάθε ευκαιρία εκφράζει σε ότι δεν θεωρεί φυσιολογικό την απέχθεια και την περιθωριοποίηση, παραδείγματος χάρη η στοχοποίηση σεξουαλικά διαφοροποποιημένων ατόμων.
Επιπροσθέτως , η διαχείριση των μεταναστών/ριών από το κράτος , είναι φανερό δείγμα ρατσιστικής πολιτικής. Έχει δημιουργηθεί ένα δυστοπικό περιβάλλον, το οποίο είναι εμφανές στα κέντρα κράτησης μεταναστών/ριών, όμοια με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα ματωμένα συρματοπλέγματα του Έβρου, το Αιγαίο πέλαγος που αποτελεί πλέον ένα απέραντο νεκροταφείο, η κοινωνική περιθωριοποίηση των μεταναστών/ριών που αντιμετωπίζονται σαν περισσευούμενος πληθυσμός και η δολοφονία του Petrit Zifle στη Λευκίμμη (από φασίστα της Χ.Α.) είναι γεγονότα που δεν αποτελούν εξαιρέσεις , αλλά σημεία των καιρών.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια επανεμφάνιση των φασιστών στο προσκήνιο είτε προσπαθώντας να ηρωοποιήσουν τον φασίστα Κατσίφα είτε εστιάζοντας το ενδιαφέρον τους στην ονομασία της γειτονικής χώρας. Τα γεγονότα αυτά υποκινούνται από τα ΜΜΕ και την Χρυσή Αυγή με απώτερο σκοπό την αναζωπύρωση του αισθήματος της εθνικής ενότητας και του πατριωτισμού. Συγκεκριμένα η ΧΑ μέσω του μακεδονικού ζητήματος προσπάθησε να υποκινήσει καταλήψεις που έιχαν δημιουργηθεί στα σχολεία τις προηγούμενες μέρες προασανατολίζοντας τους/ις μαθητές/ριες σε ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκει να κερδίσει έδαφος στη μαθητική κοινότητα ώστε αυτή να μη χρησιμοποιεί τις καταλήψεις ως ένα μέσο αγώνα και ριζοσπαστικοποίησης, αλλά για να γίνεται υποχείριο ανούσιων εθνικιστικών αιτημάτων.
Η εναντίωση στον φασισμό είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα μας ενάντια στο κράτος , αφού αποτελεί χρήσιμο εργαλέιο του. Τασσόμαστε ενέντια σε λογικές δημοκρατικών – διαταξικών μετώπων και στείρας αντιφασιστικής ρητορικής που είναι αφομοιώσιμες και ακίνδυνες. Συγκρουόμαστε με τον φασισμό στους χώρους εργασίας και σε όλους τους δημόσιους χώρους με σκοπό να τον στείλουμε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας μαζί με το κράτος και το κεφάλαιο που τον γέννησαν και τον θρέφουν.
Συλλογικοποίηση ενάντια σε κράτος , κεφάλαιο και κάθε κέντρο εξουσίας που θρέφει το φασισμό
Καμία ανοχή στον εθνικισμό και στον πατριωτισμό. Καμία ανοχή στους φασίστες!
Όσο περισσότερο μας κλέβουν τη ζωή, τόσο μας ταϊζουν με έθνος και φυλή
Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού
Δεκέμβρης 2018
Παρέμβαση στην καθηγήτρια Ελισάβετ Χατζηβασιλείου (εργαστήριο φυτοπαθολογίας)
Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε το κείμενο:
Την Τετάρτη 5/12/18 στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών επαναλήφθηκε εξουσιαστική και εκβιαστική συμπεριφορά από καθηγητή σε φοιτητές/φοιτήτριες εν ώρα εργαστηρίου. Συγκεκριμένα η καθηγήτρια φυτοπαθολογίας Ελισάβετ Χατζηβασιλείου με τον αυταρχικό και ερειστικό χαρακτήρα της , απειλούσε τους φοιτητές/φοιτήτριες που καθυστερούσαν να έρθουν(για ένα εργαστήριο το οποίο ειναι 8:30 το πρωί), βάζοντάς τους ένα ερωτηματικό δίπλα από την παρουσία.Όταν ένας φοιτητής διαμαρτυρήθηκε για το ερωτηματικό δίπλα στο όνομά του, εκείνη τον απείλησε λέγοντάς του : ”Μήπως θες να γίνει από τώρα απουσία;”.
Σε μία κατακερματισμένη οικονομικά και πολιτικά χώρα, δεν υπάρχει το χρονικό περιθώριο στο φοιτητή/φοιτήτρια να ασχοληθεί ,πέρα απ΄τις σπουδές και την επιβίωσή του/της (εργασία), με την ψυχαγωγία και την πνευματική του/της καλλιέργεια. Γι’ αυτό το λόγο είναι ευνόητο πως πρέπει να υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των καθηγητών/καθηγητριών και των φοιτητών/φοιτητριών κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους. Οι άνθρωποι , όπως η Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, που χρησιμοποιούν την εξουσία που τους παρέχεται λόγω της κοινωνικής τους θέσης αποτελούν ένα σημαντικό πρόβλημα που προωθεί και διευρύνει τις τεχνικές οργάνωσης του κράτους και του καπιταλισμού.
Η συμπεριφορά αυτή δε δικαιολογείται. Ο εκφοβισμός, οι απειλές και ο εξουσιαστικός χαρακτήρας της Χατζηβασιλείου και οποιουδήποτε άλλου καθηγητή/καθηγήτριας δε θα γίνουν ανεκτά. Θα βρισκόμαστε καθημερινά σε εγρήγορση, έτσι ώστε εάν γίνει αντιληπτό το οποιοδήποτε παρόμοιο γεγονός, η αντίδραση θα είναι άμεση, γι’αυτό καλό θα ήταν να προσέχουν.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού
Παρέμβαση για την επίσκεψη του Phil Hogan στο ΓΠΑ
Την Δευτέρα 10/12/18 είχε προγραματηστεί εκδήλωση στο ΓΠΑ στην οποία θα λάμβανε χώρα η τελετή αναγόρευσης του Επιτρόπου Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης Phil Hogan, ως Επίτιμου Διδάκτορα του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Άμεσα καλέστηκε από εμάς συγκέντρωση-μπλοκάρισμα της εκδήλωσης ( https://athens.indymedia.org/post/1593891/ ), που τελικά δεν έγινε καθώς ακυρώθηκε η βράβευση ‘λόγω αλλαγής του προγράμματος του Hogan’, όπως ενημέρωσε η πρυτανεία την φοιτητική κοινότητα. Αυτό όμως αποδείχτηκε δικαιολογία καθώς η τελετή έγινε εκτός ΓΠΑ (στο κτίριο «Κωστής Παλαμάς» στην Αθήνα) κεκλεισμένων των θυρών χωρίς δημόσια ανακοίνωση. Παρόλα αυτά αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το κτίριο της πρυτανείας όπου γράφτηκαν συνθήματα, πετάχτηκαν 1000 τρικάκια και κρεμάστηκε πανό. Θέλαμε με αυτό τον τρόπο να κάνουμε γνωστές τις προθέσεις μας στην πρυτανεία αλλά και σε όλους τους φοιτητές.
ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού
Ανακοίνωση για τα γεγονότα στην Πάντειο
Τη Δευτέρα 29/10 πραγματοποιήθηκε μαθητική-πανεκπαιδευτική πορεία ενάντια στο νόμο Γαβρόγλου και τα νέα αντιδραστικά νομοσχέδια που περνάει αυτό το διάστημα η κυβέρνηση. Η πορεία κατέληξε στο προαύλιο της Παντείου όπου και πραγματοποιήθηκε συντονιστική συνέλευση των μαθητών/τριων. Κατά τη διάρκεια της τοποθέτησης της Συνέλευσης Μαθητ(ρι)ών από τον Α/Α χώρο (ΣΜΑ/Α) και ενώ έκανε λόγο για το καπέλωμα των μαθητικών κινητοποιήσεων από την ΚΝΕ, ομάδα κνιτών συγκεντρώθηκε και αφού επιτέθηκε λεκτικά στους μαθητές/τριες οι οποίοι προσπαθούσαν να συνεχίσουν την τοποθέτησή τους, στη συνέχεια τους απέσπασε βίαια το μεγάφωνο αφαιρώντας τους το λόγο. Η άμεση αντίδραση της ΣΜΑ/Α και του αλληλέγγυου κόσμου της περιφέρειάς της αντιμετωπίστηκε από τους κνίτες (οι οποίοι δεν ανήκαν στη μαθητική κοινότητα) με άσκηση βίας, χωρίς κανένα πολιτικό επιχείρημα.
Προκαλώντας τη βίαιη αυτή συμπλοκή η ΚΝΕ δείχνει για μια ακόμα φορά το πραγματικό της πρόσωπο. Όχι μόνο καπηλεύεται τους αγώνες αλλά με κάθε ευκαιρία καταστέλλει κάθε εκφραστή αντίθετης με τη “γραμμή του κόμματος” θέσης, δικαιολογώντας απόλυτα τον χαρακτηρισμό ΚΝΑΤ.
Ως Α.Σ.Γ. καταδικάζουμε αυτή την πρακτική και ιδιαίτερα την συγκεκριμένη στοχευμένη επίθεση ενάντια στους/ις συντρόφους/φισσες της ΣΜΑ/Α. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες δίπλα σε αυτές/ούς που παλεύουν για την εδραίωση αδιαμεσολάβητων αγώνων και τη διάχυση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού λόγου στο μαθητικό πεδίο. Στηρίζουμε την άμεση απάντησή τους στους τσαμπουκάδες των ΚΝΑΤ, μη υποκύπτοντας στις διαθέσεις της ΚΝΕ να εξαλείψει όσους της εναντιώνονται σε ένα πεδίο που παραδοσιακά θεωρεί τσιφλίκι της.
Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού
Λίγα λόγια για την κατάσταση στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο
Διαχρονικά το πανεπιστήμιο αποτελεί κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς είναι άμεσα συνδεδεμένο με το κράτος. Στόχος του πανεπιστημίου είναι να διοχετεύσει πειθαρχημένους και εξειδικευμένους εργάτες προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες της αγοράς στην τεχνοκρατούμενη κοινωνία.
Από την μία, η πειθάρχηση των φοιτητών επιτυγχάνεται μέσω των απαιτητικών προγραμμάτων σπουδών (αλυσίδες μαθημάτων, εργαστήρια). Ταυτόχρονα τα πανεπιστήμια εκπαιδεύουν τους φοιτητές σε ένα καθεστώς απλήρωτης εργασίας ή χαμηλών απολαβών μέσω της πρακτικής άσκησης. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα ”πρότυπο” φοιτητή, του οποίου ο μοναδικός στόχος είναι η επαγγελματική κατάρτιση, αποκόβοντάς τον από τους πολύπλευρους κοινωνικούς του ρόλους. Ένα ακόμα εργαλείο πειθάρχησης είναι και ο ανταγωνισμός, ο οποίος εμφυσείται μέσω της εξεταστικής, του βαθμού πτυχίου ,των κριτηρίων εισαγωγής σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις και της κατήχησης των καθηγητών.
Από την άλλη, η υπερεξειδίκευση επιτυγχάνεται με τα αναδιαρθρώμενα νομοσχέδια, τα οποία έχουν στόχο να μειώσουν τα εργασιακά δικαιώματα των πτυχιούχων. Επιπρόσθετα, ο φοιτητής με την υποβάθμιση της αξίας του πτυχίου, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην ανταγωνιστική αγορά εργασίας, είναι αναγκασμένος να αναβαθμίσει το πτυχίο του με επί πληρωμή μεταπτυχιακές σπουδές. Είναι ξεκάθαρο, ότι η διάσπαση του ενιαίου πτυχίου συντελεί στη δημιουργία εξειδικευμένων αποφοίτων με κατακερματισμένο γνωστικό υπόβαθρο, οι οποίοι θα στελεχώνουν συμπληρωματικά την αλυσίδα παραγωγής μιας επιχείρησης.
Όλα αυτά ενσαρκώνονται στο νόμο Γαβρόγλου, ο οποίος βαθαίνει τη σύνδεση του πανεπιστημίου με τις αναδυόμενες επιχειρηματικές τάσεις. Δημιουργούνται έτσι πλασματικές ανάγκες και ένας ολόκληρος εκπαιδευτικός μηχανισμός που θα τις υπηρετεί. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση συγκρότησης του Τμήματος Αγροτουρισμού στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο.
Παράλληλα μειώνεται ο αριθμός εισαχθέντων από τα τεχνικά λύκεια στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η κατάρτιση τους περιορίζεται σε διετή προγράμματα που σκοπό έχουν την άμεση εκπαίδευσή τους για να χρησιμοποιηθούν ως το πλέον υποτιμημένο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό.
Το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών τελεί υπό κατάληψη με απόφαση φοιτητικού συλλόγου από τις 24/10. Εμείς από τη μεριά μας δεν αναγνωρίζουμε τα όργανα του Φοιτητικού συλλόγου ως πεδίο συνδιαμόρφωσης και συλλογικοποιήσης. Θεωρούμε πως οι καταλήψεις αποτελούν ένα εργαλείο αγώνα ενάντια σε αυτό το σαθρό καπιταλιστικό σύστημα υπό την προϋπόθεση ότι πηγάζουν από οριζόντιες αντιιεραρχικές δομές. Οι απαντήσεις στη διαρκή και συνολική υποτίμηση των ζωών μας πρέπει να δίνονται μέσα από αδιαμεσολάβητες διαδικασίες από κρατικούς – κομματικούς φορείς. Δημιουργώντας ένα πραγματικό πεδίο αγώνα που θα συλλογικοποιεί τις αρνήσεις και θα συγκρούεται με το κράτος και το κεφάλαιο στη προοπτική της συνολικής απελευθέρωσης.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ, ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ
Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού
Ο ρόλος του πανεπιστημίου και η οργανική του σχέση με το κράτος και το κεφάλαιο
Το πανεπιστήμιο είναι η ανώτατη κρατική βαθμίδα εκπαίδευσης και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικά δομημένης κοινωνίας. Λόγω αυτού είναι επιφορτισμένο να τελέσει ένα πολύ σημαντικό έργο για τη διατήρηση του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, την σταδιακή εισαγωγή νέων ανθρώπων στον τρόπο λειτουργίας του. Έχοντας αυτή τη λειτουργία ως σκοπό, το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί μια ουδέτερη δομή σε μια εξουσιαστική κοινωνία που βασίζεται στην ανισότητα, το ταξικό διαχωρισμό και την εκμετάλλευση. Αντίθετα, συμβάλει για την ύπαρξη και διαιώνισή της.
Η ύπαρξη του δε βασίζεται σε μια αφηρημένη και αόριστη διάδοση της «γνώσης», αλλά αφορά την κάλυψη συγκεκριμένων αναγκών. Συγκροτήθηκε στα πλαίσια μετάβασης της οικονομίας από φεουδαρχική σε καπιταλιστική για να καλύψει τις πρωτοεμφανισμένες ανάγκες συσσώρευσης του κεφαλαίου στη παραγωγική διαδικασία. Οι επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις που οδήγησαν στην άνοδο του δευτερογενή τομέα παραγωγής -τη βιομηχανία- διαμόρφωσαν την ανάγκη ύπαρξης πανεπιστημιακών κέντρων. Τα οποία θα συγκεντρώνουν, θα αναπτύσσουν και θα μεταδίδουν την επιστημονική γνώση παράγοντας εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που θα στελεχώνει μαζί με το ανειδίκευτο τα παραγωγικά κάτεργα κερδοφορίας του κεφαλαίου. Από τότε τα πανεπιστήμια αποτελούν μέρος της εκβιαστικής λειτουργίας του καπιταλιστικού κόσμου καθώς λειτουργούν συμπληρωματικά στον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Στον καπιταλιστικό κόσμο οι από κάτω αναγκάζονται να βιώνουν καθημερινά την εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας για να επιβιώσουν. Ειδικά στις σύγχρονες κοινωνίες, η παραγωγή είναι τόσο έντονα εξειδικευμένη και κατακερματισμένη που ορίζει εκβιαστικά την αναγκαιότητα εξειδίκευσης μέσω ενός πτυχίου.
Το εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα έχει στόχο να αυξήσει το κέρδος των αφεντικών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Γι’ αυτό και οι σχολές που λειτουργούν σαν μηχανισμός τροφοδοσίας εργατών προσφέρουν γνώση, ερευνητικά προγράμματα και ανακαλύψεις για το κέρδος φορέων-ατόμων. Ατελείωτες ώρες φοιτητές/ριες, διδάκτορες, ερευνητές εργάζονται πάνω σε project που τους έχουν επιβληθεί από κράτη και εταιρίες ώστε να φέρουν ένα κερδοφόρο αποτέλεσμα. Ως γεωπονικό, συμμετάσχουμε σε πολλές έρευνες κάθε χρόνο κάποιες από τις οποίες αξιοποιούνται από εταιρίες όπως η φάγε και η bayer. Επίσης, έχουμε αποτελέσει ένα φτηνό εργαλείο του κράτους ώστε να κάνει πιο εύκολα τις βρομοδουλειές του. Κάπως έτσι το πανεπιστήμιο έγινε συνένοχο στον απαίσιο μηχανισμό που ονομάζουν διαχείριση μεταναστών. Ομάδα του γεωπονικού συμμετείχε στην απεντόμωση κέντρων κράτησης μεταναστών/ριών, χώρων δηλαδή εγκλεισμού ανθρώπων που από παντού διωγμένοι, κατέληξαν σε αυτό που το ελληνικό κράτος αποκαλεί φιλοξενία, χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης της ζωής τους. Επίσης, το γεωπονικό , όπως και άλλες σχολές , συνεργάζεται συχνά με μεγάλους ομίλους όπως τα ιδρύματα των εφοπλιστών Ωνάση και Νιάρχο. Μέσα από αυτές τις συνεργασίες προωθούνται τα συγκεκριμένα ιδρύματα ως φιλανθρωπικοί οργανισμοί, αποκρύπτοντας έτσι τα πραγματικά τους συμφέροντα.
Ως προς την κοινωνία, τα πανεπιστήμια είναι επιφορτισμένα στο να εμφυσήσουν την κυρίαρχη ιδεολογία στους εκπαιδευόμενους/ες. Την αξία του ανταγωνισμού, της ατομικής ανέλιξης στη ταξική διαστρωμάτωση. Την πίστη στους θεσμούς του κράτους, την αίσθηση ότι η επιστήμη ως ιερό δισκοπότηρο θα καλυτερεύσει από μόνη της την κοινωνία. Το κράτος παρουσιάζει το πανεπιστήμιο ως την αυθεντία της γνώσης, η οποία εμφανίζεται με μία μεταφυσική διάσταση αποκομμένη από το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο που λειτουργεί και εδράζεται. Έτσι παράλληλα με την επιστημονική – τεχνική κατάρτιση, διαμορφώνεται και το προφίλ του/ης επιστήμονα με το αποστειρωμένο συνειδησιακό υπόβαθρο που θεωρεί αυταξία την επιστημονική μεθοδολογία και είναι έτοιμος/η πια να ριχτεί ψυχή και σώμα στο στίβο της καπιταλιστικής παραγωγής ως πειθήνιο εξάρτημά της.
Σε περιόδους «ευμάρειας» και ανάπτυξης όπου η ταξική κινητικότητα είναι εφικτή, το πανεπιστήμιο αποτελεί το βασικό μηχανισμό κοινωνικής ανέλιξης , τη δίοδο για την άνοδο στις μεσαίες και ανώτερες τάξεις. Όμως καθώς αυτές οι περίοδοι δεν κρατάνε επ’ αόριστον και οι κρίσεις αναδεικνύουν τον ωμό χαρακτήρα του καπιταλισμού, η ταξική κινητικότητα βαδίζει μόνο προς τα κάτω. Παρόλα αυτά το όραμα της κοινωνικής ανέλιξης δε χάνει την αξία του και χωρίς το ρεαλιστικό του πυρήνα, διατηρεί το φαντασιακό του περίγραμμα. Δηλαδή το κράτος πάντα επενδύει στο να υποδείξει στους/ις καταπιεσμένους/ες τη δυνατότητα ανέλιξης και (μικρό)αστικοποίησης, ώστε να μην αντιληφτούν τη θέση τους και το σημαντικότερο να μην την αμφισβητήσουν. Το πανεπιστήμιο άλλωστε είναι ο κατεξοχήν φορέας διάχυσης ψευδαισθήσεων. Παρουσιάζει την κοινωνική εξέλιξη σαν σπειρωτή σκάλα που βαδίζει αέναα προς τα πάνω και έχει χώρο για τον/ην καθένα/μία αρκεί να είναι πρόθυμος/η να ανέβει τα σκαλοπάτια, θεώρημα που δεν εφάπτεται με την πραγματικότητα. Όμως, ακόμα και όταν η ψευδαίσθηση της ανέλιξης σβήσει, λόγω της εγκαθίδρυσης αυτού του τρόπου σκέψης, διατηρούνται και ενισχύονται οι ταξικοί διαχωρισμοί αφού μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν αντιδρά. Διαχωρισμοί που θεωρούν ανώτερο/η έναν/μια πλούσιο/α επιχειρηματία από ένα/μια φτωχό/η εργάτη/τρια και σε θέματα διαβίωσης αλλά και σε θέματα επιλογών και δικαιωμάτων. Η κατώτερη τάξη διαποτίζεται με το αίσθημα της αχρηστίας, της απαισιοδοξίας και πιστεύει πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα αφού εσωτερικεύει την μη ανέλιξη ως προσωπική ανικανότητα. Η ανώτερη αντίθετα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να διατηρεί αυτό το χάσμα που της επιτρέπει να ηγείται σε κάθε έκφανση της ζωής των άλλων.
Όπως γενικά στην εκπαίδευση έτσι και στο πανεπιστήμιο ο θεσπιζόμενος ανταγωνισμός εμπεριέχεται στη βαθμολόγηση, στο κυνήγι της εξατομικευμένης απόδοσης, στο άγχος των εξετάσεων και στο διαχωρισμό των ατόμων σε ικανούς και ανίκανους. Ο/Η ικανός/ή και ο/η ανίκανος/η που καθορίζονται από συγκεκριμένα πρότυπα μαθητείας και συμπεριφοράς που έχει ο καπιταλιστικός κόσμος. Πρότυπα που κάποιοι/ες αποφάσισαν πως είναι σωστά και πως όλοι/ες εμείς πρέπει να ακολουθούμε. Η διαφορά με τη πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, είναι πως το πανεπιστήμιο, όντας μη υποχρεωτικό, δε βασίζεται τόσο στην εκπειθάρχηση, την τιμωρία και τον έλεγχο των εκπαιδευόμενων. Αλλά επιχειρεί να εμφυσήσει στα ήδη πειθαρχημένα υποκείμενα την πίστη στον ακαδημαϊσμό ως το μέσο για την ανέλιξη τους, παρέχοντας παράλληλα ψευδαισθήσεις ελευθερίας και «ανοιχτού πνεύματος».Το κράτος και η αστική ηθική προβάλουν το πτυχίο ως τη κατάκτηση κάποιου κύρους. Η ειδικότητα του πτυχίου μετατρέπεται σε ταυτότητα, με αποτέλεσμα το επάγγελμα να ορίζει τα άτομα και η αξία τους να κρίνεται από την αξία του επαγγέλματός τους.
Στα πλαίσια της γενικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, υπάρχει η κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων. Επιδιώκοντας να δημιουργηθεί ένα ακόμα μεγαλύτερο πεδίο κερδοφορίας για τα αφεντικά, τα οποία θα χρεώνουν αντί να πληρώνουν τους/ις εκπαιδευόμενους/ες για το χρόνο που σπαταλούν για την κατάρτιση. Μια κατάρτιση που προορίζεται ούτως η άλλως για τα αφεντικά και τις επιχειρήσεις τους. Επιπλέον το κόστος εκπαίδευσης παράγει αποκλεισμούς στη πρόσβαση των κατώτερων τάξεων. Δημιουργεί ζώνες περισσευούμενου πληθυσμού, καταρρίπτοντας επίσημα πια τα παραμύθια της αστικής δημοκρατίας περί ίσων δυνατοτήτων και ευκαιριών στο καπιταλιστικό κόσμο. Μπορεί η συνθήκη της ιδιωτικοποίηση να μην υπάρχει ακόμα, όπως σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, όμως στοιχεία της υπάρχουν και σήμερα. Σε πανεπιστημιακές έρευνες που προορίζονται για επιχειρήσεις, στα δίδακτρα για μεταπτυχιακά προγράμματα, στις εταιρείες που διαχειρίζονται τη σίτιση, στον εθελοντισμό που είναι το άλλο όνομα της απλήρωτης εργασίας, στις πρακτικές με τις αμοιβές χαρτζιλίκι. Η πρακτική είναι υποχρεωτική σε κάθε σχολή ώστε να πάρει κάποιος/α πτυχίο και γι’αυτό αποτελεί πεδίο εκμετάλλευσης από επιχειρήσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν εργατικό δυναμικό χωρίς να καταθέτουν το ανάλογο ποσό το οποίο θα δικαιούταν κάθε εργαζόμενος/η. Ο/Η φοιτητής/ρια ως υποκείμενο βρίσκεται σε μια νεκρή ζώνη, αφού όντας ενήλικος/η καλείται να πληρώνει για τις ανάγκες επιβίωσης, αλλά αντίθετα δεν αμείβεται για την εκπαίδευση που παρακολουθεί. Η οποία του/ης δημιουργεί επιπλέον κόστος σε εισιτήρια για μετακίνηση, ακόμα και για στέγαση καθώς πολλοί/ες έρχονται από την επαρχία ή άλλες πόλεις και αναγκάζονται να κάνουν «διπλοβάρδια» σχολή – δουλειά ξοδεύοντας όλη τους τη μέρα για να βγάλουν τρίχες που με το ζόρι φτάνουν για τα βασικά.
Ακόμα, οι σχολές αποτελούν για τους κομματικούς μηχανισμούς ένα πεδίο που επιδιώκουν να έχουν πρόσβαση για να κάνουν εισοδισμό, στις παρατάξεις που ελέγχουν. Με παρόμοια δράση όλες οι παρατάξεις αποσκοπούν στην εξοικείωση των φοιτητών/ριών με την κουλτούρα των κομμάτων και του κράτους, με την εκλογική διαδικασία και την ανάθεση ως τρόπο λήψης αποφάσεων. Με αποτέλεσμα τα κομματόσκυλα να κάνουν άνετα την προπαγάνδα τους, είτε ακολουθώντας την αναπτυξιακή γραμμή των φιλελευθέρων είτε ταγμένοι/ες στην αριστερή εκδοχή του κράτους, αντί να είναι διαρκώς στο στόχαστρο για τις εθελούσιες υπηρεσίες τους στην υποτίμηση και εξαθλίωση των ζωών μας. Και οι δύο εξυμνούν κρατικά μοντέλα με ιεραρχίες, καταπιεστές και καταπιεσμένους/ες και ουσιαστικά δεν θέλουν να καταλύσουν το ήδη υπάρχον κράτος. Είτε θέλουν να το μετατρέψουν προς όφελος τους είτε θέλουν να το διατηρήσουν ως έχει και να το ενδυναμώσουν ακόμα περισσότερο. Μπορεί αρκετοί/ες φοιτητές/ριες να προέρχονται από τους από τα κάτω, ωστόσο δεν πρέπει να διαφεύγει πως εντός του πανεπιστημίου υπάρχει ταξική διαστρωμάτωση. Εκτός από εργαζόμενους/ες δημιουργούνται μελλοντικά αφεντικά, όπου με την κατάρτιση και ένα έτοιμο κληρονομικό κεφάλαιο θα ανοίξουν επιχειρήσεις και θα εκμεταλλεύονται τους/ις πρώην συμφοιτητές/ριες τους. Είναι αυτοί/ες που γλύφουν τους μεγαλοκαθηγητές, σαλιαρίζουν με τους κομματικούς και τις παρατάξεις για να παίρνουν σημειώσεις. Είναι οι φοιτητές/ριες που ασχολούνται μόνο με τη ζωούλα τους, δεν παίρνουν θέση στο δημόσιο διάλογο και δεν ενδιαφέρονται για τα κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα. Είναι γαλουχημένοι/ες στον ανταγωνισμό και επιδιώκουν με θρησκευτική ευλάβεια να χτίσουν την καριέρα τους.
Το κράτος επίσης επιδιώκει να αναδιαμορφώσει τους συσχετισμούς δυνάμεων και με άλλους τρόπους, προωθώντας την κατάργηση του ασύλου, το οποίο ούτως ή άλλως είναι εικονικό και δημιουργήθηκε για να προσδώσει μια ψεύτικη εικόνα κοινωνικής ειρήνης. Η πρώτη κατάργηση του ασύλου πραγματοποιήθηκε το 73 στο πολυτεχνείο και έπειτα στην νομική σχολή με αποκορύφωμα την αιματηρή εισβολή των αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων στις 17 Νοέμβρη στο πολυτεχνείο και έτσι το άσυλο στιγματίστηκε ως ένα πεδίο συγκρούσεων και αντιστάσεων με το υπάρχον. Επίσημα κατοχυρώνεται επί πασοκ το 82 αν και ταυτόχρονα κατοχυρώνεται και η άρση του από την ομόφωνη απόφαση του/ης πρύτανη ενός μέλους δεπ και του/ης εκπροσώπου των φοιτητών/ριών . Έτσι και η πρώτη άρση πραγματοποιείται το 85 στο χημείο μετά τις συγκρούσεις για την δολοφονία του Καλτεζά και έπειτα το 95 μετά τις συγκρούσεις για αλληλεγγύη στις εξεγέρσεις των φυλακισμένων . Τέλος ο νόμος που ισχύει μέχρι και σήμερα για το άσυλο είναι ο νόμος πλαίσιο όπου πλέον η απόφαση παίρνεται από το πρυτανικό συμβούλιο , ισχύει μόνο μέσα στους χώρους διδασκαλίας , στα αμφιθέατρα και οποιαδήποτε παρεμπόδιση της ομαλής λειτουργίας του πανεπιστημίου σηματοδοτεί και την κατάργηση του ασύλου . Η άρση του αποσκοπεί στην εντονότερη παρουσία ελέγχου και καταστολής στην καθημερινότητα μας. Η χρήση του όμως πραγματώνεται όταν αποσυνδέεται από την φοιτητική κανονικότητα και γίνεται κομμάτι του συνολικού επαναστατικού κινήματος ως εργαλείο αγώνα .
Εμείς αρνούμαστε να ικανοποιήσουμε τις ορέξεις των αφεντικών. Κάθε μέρα προσπαθούμε να δημιουργούμε είτε μικρά είτε μεγάλα προβλήματα στα σχέδιά τους, να μιλάμε για ότι θεωρούμε άδικο, να τους επιστρέφουμε τη βία που μας ασκούν. Αναγνωρίζοντας το πανεπιστήμιο ως ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα εκμετάλλευσης, επιθυμούμε να υπονομεύσουμε την ομαλότητα και τις ψευδαισθήσεις που αυτή παράγει. Να αναδείξουμε το ρόλο του, που σε κάθε του έκφανση παραμένει ο ίδιος. Η προετοιμασία εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού για να θρέψει την καπιταλιστική μηχανή. Να φτύσουμε την προοπτική που μας επιφυλάσσουν τα αφεντικά και να μετατρέψουμε τις σχολές από χώρους έκφρασης της ακαδημαϊκής αφασίας σε πεδία αμφισβήτησης και συλλογικής εναντίωσης στην εξουσία. Δεν θέλουμε ένα κόσμο ανταγωνιστικό, που ο/η πιο δυνατός/ή κερδίζει πατώντας επί πτωμάτων, που η μόνη χαρά είναι το χρήμα. Δεν θέλουμε η μόρφωση να είναι κατακερματισμένη έχοντας σαν κατεύθυνση να καλύψει άχρηστες και επίπλαστες ανάγκες που υπάρχουν μόνο για να δημιουργείται κέρδος και να μας καθιστούν επίτηδες άχρηστους/ες ειδικεύοντας τις γνώσεις μας τόσο πολύ που να αποτελούμε ένα μόνο μικρό κομμάτι μιας μηχανής, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε ποτέ να δημιουργήσουμε κάτι από μόνοι/ες μας. Για την καταστροφή του εξουσιαστικού κόσμου, που το πανεπιστήμιο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του. Ενός κόσμου που βασίζεται στην κρατική καταπίεση, την καπιταλιστική εκμετάλλευση, τους έμφυλους διαχωρισμούς και τους καθημερινούς εξαναγκασμούς. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, την αυτομόρφωση, τη διάδοση της γνώσης χωρίς αυθεντίες αλλά με συλλογική κατάκτηση χωρίς ρόλους και εξειδικεύσεις, την αυτοοργάνωση στη διασκέδαση, την καλλιέργεια της φαντασίας και της δημιουργικότητας σε όλους τους τομείς. Ως το γκρέμισμα κάθε μορφής καταπίεσης, κάθε πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ως το γκρέμισμα του υπάρχοντος και την δόμηση ενός καινούριου ελεύθερου κόσμου.
ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΟΩΡΕΣ ΜΙΖΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΕΣ, ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΓΕΜΑΤΑ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΤΥΧΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΟΧΙ ΥΠΟΤΑΓΗ
Αυτοοργανωμένο Στέκι Γεωπονικού
2018-2019