[Αρχείο Μαρτίου] Για τα ματωμένα σύνορα και την δαιμονοποίηση των μεταναστών
Τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε αντιμέτωποι με συνεχείς πολέμους μεταξύ κρατών τα οποία έχουν σκοπό την ανακατανομή του κόσμου. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα —όπως έχει ξανασυμβεί— για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση που το ίδιο δημιούργησε, δεν διστάζει να εξαπολύσει πολέμους για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων σε λιγότερα χέρια, αδιαφορώντας πλήρως για τους αμέτρητους θανάτους και ξεριζωμούς ανθρώπων. Λόγω της συνθήκης αυτής δημιουργούνται ροές προσφύγων με σκοπό την αναζήτηση καταφυγίου. Πέρα από τις χώρες που πλήττονται από τον πόλεμο, υπάρχουν και άλλες όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι τόσο αντίξοες και απάνθρωπες, που αναγκάζουν τους ανθρώπους να τις εγκαταλείπουν για ένα καλύτερο μέλλον.
Χάρη στην γεωγραφική της θέση, η Ελλάδα καλείται να παίξει τον ρόλο του τροχονόμου για την ΕΕ, πράττοντας κατα τα συμφωνηθέντα. Ένα απ’ αυτά είναι και η Συνθήκη του Δουβλίνου, η οποία προβλέπει την επιστροφή των μεταναστών στην χώρα εισόδου τους στην ΕΕ, δηλαδή κατα κύριο λόγο στην Ελλάδα. Κράτος, ΜΚΟ και ΕΕ στήνουν το παιχνίδι τους, φυλακίζοντας πρόσφυγες και μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για την εξυπηρέτηση των σχεδίων του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Από την μία το εγχώριο κεφάλαιο πλουτίζει στις πλάτες μεταναστών, προσφέροντας τους δουλειά με αντίτιμο πενιχρά ποσά, ενώ συχνά δεν λαμβάνουν τα δεδουλευμένα τους ή δέχονται ακόμη και απειλές εάν τα διεκδικήσουν. Από την άλλη το ξένο κεφάλαιο επωφελείται με την διαλογή ειδικευμένων μεταναστών, προορίζοντας τους για εργάτες σε εργοστάσια ανεπτυγμένων χωρών (π.χ. Γερμανία).
Το τουρκικό κράτος παίζει το επικοινωνιακό του παιχνίδι, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ανοίγοντας τα σύνορα προς την Ευρώπη και δίνοντας φρούδες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η μαζική προσέλευση προσφύγων και μεταναστών στα ελληνικά σύνορα. Το ελληνικό κρατος δεν δίστασε να επιτεθεί με χημικά και πραγματικά πυρά, που κόστισαν ανθρώπινες ψυχές (Μοχάμεντ Αλ Άραμπ, ηλικία 22 ετών και καταγωγή από τη Συρία και Μουχάμαντ Γκουλζάρ καταγωγή από το Πακιστάν) αλλά και πολλούς τραυματίες. Την ίδια στιγμή στην Λέσβο προσφυγικές ροές καταφτάνουν σε λέμβους οι οποίες δέχονται επιθέσεις από λιμενόμπατσους που περνούν δίπλα τους με σκάφη και με ιλιγγιώδη ταχύτητα, απειλώντας την σωματική τους ακεραιότητα.
Τα γεγονότα αυτά προσέφεραν γόνιμο έδαφος για την έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών παραληρημάτων τόσο από τους κρατικούς διαχειριστές όσο και από τους πολίτες τις κοινωνίας. Το κράτος ως μόνη λύση προτείνει πλωτά φράγματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης σε ξερονήσια, πρακτικές που παραπέμπουν σε αυταρχικά καθεστώτα και μονάχα την απομόνωση και την εξαθλίωση θα επιφέρουν.Τον ρόλο τους δεν έλειψαν να εξυπηρετήσουν και τα Μ.Μ.Ε. τα οποία νομιμοποιούν την θανατοπολιτική του κράτους και σπείρουν τον φόβο τροφοδοτώντας με το δηλητήριο του ρατσισμού και της τρομολαγνείας την κοινωνία.Η νοσηρότητα της κατάστασης και ο εκφασισμός της κοινωνίας έγιναν έκδηλα με την αντιμετώπιση μίας μερίδας ντόπιων στην Λέσβο, οι οποίοι εμπόδισαν, προπυλάκισαν και έβρισαν τους κατατρεγμένους, επιβάλλοντας την εξουσία με όπλο την εθνική τους ταυτότητα και υπερηφάνεια. Μάλιστα ρατσιστικά απόβλητα προέβησαν στο κάψιμο δομών αλληλεγγύης και ενός σχολείου μεταναστών. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρήθηκαν και στον Έβρο όπου εθνικόφρονες οπλισμένοι επιδίωξαν να προστατεύσουν τα σύνορα σε ρόλο μπάτσου και στρατού. Για ακόμη μία φορά διαπιστώνουμε ότι ο μέσος νοικοκυραίος με την πρώτη αφορμή δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό ενός ανθρώπου φοβισμένου που μπορεί να επιβληθεί μόνο στον πιο άτυχο απ’ αυτόν και ταξικά κατώτερο του.
Στον πόλεμο μεταξύ των αφεντικών και των καταπιεσμένων στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε μετανάστες και πρόσφυγες, αναγνωρίζοντας την θέληση, το θάρρος και την έμφυτη ανάγκη των ανθρώπων αυτών για μία ζωή με αξιοπρέπεια και για ένα αύριο δίχως αφέντες και καταπιεστές.Απαίτηση μας η ελεύθερη μετακίνηση κάθε ανθρώπου όπου επιθυμεί και η δημιουργία ενός κόσμου δίχως σύνορα, κράτη, στρατούς, καπιταλισμό, ανισότητα και θάνατο.
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ
ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ, ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού 
Blog: stekigewponikou.espivblogs.net
Mail: stekigewponikou@espiv.net
Επίθεση σε παράρτημα του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων
Την Τρίτη 21 Ιανουαρίου επιτεθήκαμε σε παράρτημα του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων, συγκεκριμένα στο κτήριο της ειδικής γραμματείας κοινοτικών πόρων και υποδομών. Με αυτή την ενέργεια θέλουμε να στοχοποιήσουμε το υπουργείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση για το ρόλο που έχουν στην αγροτική πολιτική και την καταστοφική δράση τους στο αγροτικό και διατροφικό ζήτημα.
Πριν την ανάπτυξη του καπιταλισμού η ύπαιθρος αποτελούσε τον βασικό τομέα ενασχόλησης και εργασίας για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Με την άνοδο της βιομηχανίας και την παράλληλη υποτίμηση της αγροτικής παραγωγής οι άνθρωποι συσσωρεύτηκαν στα αστικά κέντρα για την αναζήτηση εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης ήταν να δημιουργηθεί η εργατική τάξη, όπου με τους φτωχούς αγρότες αποτέλεσαν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Σταδιακά η ζωή στην ύπαιθρο υποβαθμίστηκε και οι άνθρωποι που παρέμειναν εκεί θεωρούνταν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και απομεινάρι του παλιού κόσμου. Έτσι ξεχάστηκαν και θάφτηκαν οι προαιώνιες σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που βασίζονταν οι αγροτικές κοινότητες.
Με την πάροδο των χρόνων αναδιαρθρώθηκε η ύπαιθρος, αλλά τα προβλήματα των αγροτών και το αγροτικό ζήτημα δεν επιλύθηκαν. Μπορεί οι χωρικοί να απαλλάχτηκαν από το ζυγό της δουλοπαροικίας και της φεουδαρχίας, αλλά δε βρήκαν στον καπιταλισμό κάποια όαση που τους είχαν υποσχεθεί. Παρόλο που οι φτωχοί αγρότες είναι κάτοχοι ενός μικρού τμήματος γης, δεν τους εξασφαλίζει τα αναγκαία για την επιβίωση. Τα αγροτικά προϊόντα βρίσκονται σε χαμηλή τιμή διάθεσης από τους παραγωγούς και μεγάλη τιμή πώλησης από τους μεσάζοντες, οι οποίοι καρπώνονται το μεγαλύτερο κέρδος της παραγωγής. Συγχρόνως οι μεγαλοαγρότες, οι οποίοι είναι συγκριτικά λιγότεροι, διαθέτουν τεράστιες εκτάσεις γης και εκμεταλλεύονται τους εργάτες γης, που δουλεύουν στα χωράφια τους. Επωφελούνται από τις επιδοτήσεις , αφού το 80% αυτών πηγαίνει στους μεγαλοαγρότες και σε αγροεπιχειρήσεις σε βάρος των φτωχών αγροτών που αποκλείονται από τα κριτήρια. Συχνά μάλιστα τους στερείται η αγροτική ιδιότητα μιας και είναι πολυαπασχολούμενοι και αναγκάζονται να κάνουν κι άλλες μη αγροτικές εργασίες , καθώς διαθέτουν μικρά κτήματα που δεν τους εξασφαλίζουν τα αναγκαία.
Η κατάσταση αυτή διογκώνεται και προωθείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής . Στόχος αυτής είναι η συγκεντροποίηση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και μεγάλων αγροτικών επιχειρήσεων. Έτσι ενισχύεται η καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής οικονομίας με την είσοδο αγροβιομηχανικών μονάδων και πολυεθνικών, οι οποίες αρπάζουν την γη των φτωχών αγροτών που τους εξωθούν στην εγκατάλειψη της. Παράλληλα οι τιμες των αγροτικών προϊόντων καθορίζονται από το μεγάλο κεφάλαιο (π.χ. Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) σε πολύ χαμηλά επίπεδα προς όφελος του εμποροαγροτικού τομέα και των βιομηχανιών μεταποίησης.
Ενδεικτικά ελάχιστες πολυεθνικές ελέγχουν το μεγαλύτερο ποσοστό του διεθνούς εμπορίου, όπου τα κοράκια του χρηματιστηριακού κεφαλαίου τζογάρουν στις τιμές των προϊόντων αδιαφορώντας για το αν οι άνθρωποι θα έχουν πρόσβαση στη τροφή. Απόρροια αυτής της κατάστασης είναι το παγκόσμιο πρόβλημα επισιτισμού όπου 30 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε χρόνο. Αυτό δεν οφείλεται στη έλλειψη παραγωγής, αλλά κυρίως λόγω του συστήματος διανομής της τροφής. Τραγική ειρωνεία είναι ότι χώρες που έχουν από τις μεγαλύτερες παραγωγές όπως η Ινδία, μαστίζεται τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού τους από τη πείνα.
Ωστόσο το διατροφικό πρόβλημα δεν έχει να κάνει μόνο με τη τιμή των τροφίμων αλλά και με τη ποιότητα τους. Τα γεωργικά προϊόντα αποτελούν ένα χημικό κοκτέιλ από φυτοφάρμακα, παρασιτοκτόνα, λιπάσματα, ορμόνες και εντομοκτόνα. Εταιρίες πλουτίζουν έχοντας το μονοπώλιο των φυτοπροστατευτικών προϊόντων και των αγροτικών εφοδίων που είναι αναγκαία για να αναπτυχθούν οι ποικιλίες υβρίδια. Είναι γεγονός ότι οι μονοκαλλιέργειες και τα υβρίδια διαβρώνουν το γονιδιακό απόθεμα και διαταράσσουν την βιοποικιλότητα και την ισορροπία των οικοσυστημάτων. Η γη ρυπαίνεται από όλες αυτές τις αθρόες εισροές χημικών ουσιών που μεταφέροντα και διαχέονται μέσα από τον υδροφόρο ορίζοντα χιλιόμετρα μακριά. Οι σπόροι που άνηκαν αιώνες στα χέρια των καλλιεργητών και αποτελούσαν τις παραδοσιακές ποικιλίες, μεταφέρθηκαν στις πολυεθνικές (π.χ. Bayer), οι οποίες τους πατεντάρουν ή τροποποιούν γενετικά και τους θεωρούν ιδιοκτησία τους.
Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι οι αγρότες αποτελούν νεκρό κοινωνικό κομμάτι, οι ίδιοι βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο της ιστορίας . Οι αγροτικές εξεγέρσεις, συνόδευαν την παγκόσμια ιστορία ανά τους αιώνες Στον ελλαδικό χώρο οι αγώνες των αγροτών ήταν απτό τις πιο μαζικές και επικίνδυνες αντιδράσεις. Ενδεικτική είναι η εξέγερση του Κιλελέρ το 1910 από τους αγρότες και ακτήμονες κολίγους ενάντια στους τσιφλικάδες και την κυβέρνηση που τους έδιωξαν απ’ τη γη τους. Είχε προηγηθεί το 1907 η δολοφονία του αγωνιστή Μαρίνου Αντύπα (σοσιαλιστή αναρχικών τάσεων) από τους επιστάτες των τσιφλικάδων στον Πυργετό. Όπως και οι αγώνες των καπνεργατών στο Βόλο. Υπό τον φόβο μίας γενικής εξέγερσης και επανάστασης (μόλις είχε συμβεί και η Οκτωβριανή) ο Ελευθέριος Βενιζέλος ψήφισε την αγροτική μεταρρύθμιση το 1917 για να κατευνάσει τους αγρότες, χωρίς όμως να επιλυθεί πραγματικά το αγροτικό ζήτημα που τροφοδοτείται όσο υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις. Στα Τρίκαλα επίσης το 1925 ο κοινός αγώνας εργατών και αγροτών οδήγησε σε λαϊκή εξέγερση ενάντια στα συμφέροντα των πλουσίων και της εκκλησίας που υφάρπαζαν τη γη και τους εκμεταλλεύονταν.
Οι αγώνες των αγροτών και όλων των καταπιεσμένων παραμένουν αδικαίωτοι και επίκαιροι. Είτε δούλοι, είτε δουλοπάροικοι, είτε μισθωτοί σκλάβοι ποτέ δεν θα δούμε την ελευθερία όσο η κοινωνία κηδεμονεύεται από το κράτος και λίγοι ζουν παρασιτικά και εις βάρος των φτωχών–τόσο στις πόλεις, όσο και στην ύπαιθρο-.Μέσα από τους κοινούς αγώνες των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, αγροτών και εργατών για μία επαναστατική κοινωνική αλλαγή μπορεί να σχεδιαστεί η παραγωγή για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι για το κέρδος. Με την απαλλοτρίωση όλων των μεγάλων ιδιοκτησιών γης και την μεταφορά στα χέρια των κοινοτήτων και των αγροτών που θα τις καλλιεργούν συλλογικά και σε πλαίσια αλληλεγγύης. Με την κατάργηση των μεσαζόντων και κάθε λογής κερδοσκόπων, όπου η τροφή θα διανέμεται απευθείας σε όλους τους ανθρώπους και θα ναι απαλλαγμένη από όλες τις χημικές και καρκινογόνες ουσίες. Σε έναν κόσμο από εμάς για εμάς, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Υ.Γ Όσο για τον υπουργό «κύριο» Βορίδη που καταδίκασε την επίθεση μας, να του υπενθυμίσουμε ότι 12 χιλιάδες δεν βγάζει ετησίως μια ολόκληρη οικογένεια στην σύγχρονη ελλάδα. Στην επομένη παρέμβαση μας θα του φέρουμε εμείς μια βασιλόπιτα να φάει με τα υπόλοιπα λαμόγια.
Πανό για 6/12/19 στην Ιερά οδό
Party οικονομικής ενίσχυσης 13/12/19
Ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό για όλους…
Εδώ και χρόνια παρατηρούμε τη διαδικασία μεταρρύθμισης στο χώρο της εκπαίδευσης με μπαράζ πολυνομοσχεδίων που – παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων – βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση. Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που είναι εν εξελίξει εδώ και μια δεκαετία πλέον, δεν θα μπορούσαν να άφηναν άθικτο το εκπαιδευτικό. Μεταρρυθμίσεις που έχουν εφαρμόσει τις πιο ακραίες πολιτικές φτώχειας, για να διασωθούν τα προνόμια των πλουσίων εις βάρος της βαλλόμενης κοινωνικής βάσης.
Έτσι οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στο χώρο της παιδείας είναι σε αμείωτη ένταση, καθώς η εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας για το σύστημα αφού αποτελεί προθάλαμο των νέων ανθρώπων για την ομαλή ένταξη τους στην κοινωνία και μετέπειτα στην αγορά εργασίας ως αναγκαίο «καλό». Εκτός από το γνωστικό μας υπόβαθρο που θα εκμεταλλευτούν τα αφεντικά για να βγάλουν κέρδη, εκπαιδευόμαστε στους απαιτητικούς ρυθμούς σπουδών, στη πειθαρχία και τον ανταγωνισμό ώστε να έχουμε τα «εφόδια» και να είμαστε αποδοτικότεροι ως εργαζόμενοι στο μέλλον. Αυτό ακριβώς τον ρόλο έχουν οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις.
Επιχειρούν την εντατικοποίηση των σπουδών μέσα από μέτρα ν+2, όπου απειλούνται με διαγραφή όσοι φοιτητές δεν είναι αποδοτικοί και παραγωγικοί. Αυτομάτως οι φοιτητές που εργάζονται δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς φοίτησης. Τοποθετείται η βάση του 10 ως κριτήριο εισαγωγής, αποκλείοντας αυτούς που εκτιμά το κράτος ότι είναι ανίκανοι και περιττοί για τη σύγχρονη αγορά εργασίας, την οποία υπηρετεί το πανεπιστήμιο. Παράλληλα με την εντατικοποίηση, έρχεται και η υπερεξειδίκευση των σπουδών με διάσπαση τμημάτων και δημιουργία νέων. Αυτό σημαίνει την επιπλέον καρατόμηση του γνωστικού αντικειμένου εις βάρος των δυνατοτήτων του φοιτητή, ώστε να μετατραπεί σε ένα απλό εξάρτημα στην αλυσίδα παραγωγής, προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των αφεντικών. Ταυτόχρονα ο στόχος της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων είναι σε πλήρη ισχύ και αυτό επιτυγχάνεται με διάφορες μεθόδους. Από την υποχρηματοδότηση των δημόσιων ιδρυμάτων για την υποβάθμιση τους και την αναβάθμιση των ιδιωτικών πτυχίων, έως την ολοένα και μεγαλύτερη είσοδο ιδιωτικών εταιριών στις σχολές. Ενώ η κατάργηση του ασύλου ανοίγει το δρόμο στην κυβέρνηση για τον μεγαλύτερο έλεγχο των πανεπιστημίων.
Έτσι οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση δείχνουν με το πιο σαφή τρόπο ότι το πανεπιστήμιο υπάρχει για να τροφοδοτεί την αγορά με εξειδικευμένο και εντατικοποιημένο εργατικό δυναμικό. Και μάλιστα ότι προσαρμόζεται πλήρως στους ρυθμούς που «τρέχει» η αγορά. Όσοι και όσες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν είναι άχρηστοι και περισσεύουν. Έτσι διαγράφονται ή δεν τους επιτρέπουν να μπουν εξ αρχής στη σχολή. Αυτό είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, υποτιμημένη εργασία και ανεργία για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού για να ζουν πλουσιοπάροχα η πολιτική και οικονομική ελίτ.
Η πρόταση μας για το αύριο δεν μπορεί να είναι η συνεχής διαπραγμάτευση νομοσχεδίων έτσι ώστε να κερδηθούν ή όχι κάποια υποτυπώδη δικαιώματα. Όσο η κάθε κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλελεύθερη, ελέγχει το δημόσιο πλούτο και η αστική τάξη κατέχει τα μέσα παραγωγής τα πράγματα θα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο. Το πρόβλημα με το εκπαιδευτικό, όπως και με οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα δεν πρόκειται να το λύσουν αυτοί που τα συντηρούν και βασίζονται στην ύπαρξή του. Είναι ανάγκη και ζωντανό στοίχημα για εμάς, τον κόσμο που δέχεται την επίθεση του κεφαλαίου, να αντιληφθεί τη συλλογική του δύναμη και να συσπειρωθεί για να ανατρέψει αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας.
Καλούμε σε Συζήτηση σε σχέση με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση την Παρασκευή 29/11/19 στις 11:00 στο χώρο του στεκιού κάτω από το κυλικείο.
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
Πολιτικό άνοιγμα 29/11/19
Παρέμβαση στην Πρυτανεία του ΓΠΑ στις 12/11/19
Με αφορμή τα τελευταία κατασταλτικά γεγονότα, τόσο σε καταλήψεις, στέκια σχολών όσο και σε αγωνιζόμενα άτομα αποφασίσαμε να παρέμβουμε την Τρίτη 12/11/19 στην πρυτανεία της σχολής . Την ίδια ώρα (όπως μάθαμε μετά) ήταν σε εξέλιξη συνάντηση του Χρυσοχοϊδη με τους πρυτάνεις ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ενόψει της 17 Ν, από την οποία αποφασίστηκε το κλείσιμο αρκετών σχολών δυο μέρες πρίν το τριήμερο (ανάμεσα τους και το ΓΠΑ). Την παρέμβασή μας ακολούθησε μικροφωνική όπου μοιράστηκε το κείμενο:
Παρέμβαση στην Πρυτανεία του ΓΠΑ στις 12/11/19
Πίσω από τα φανταχτερά πάνελ της τηλεόρασης, τα μεγαλειώδη λόγια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τον ύπουλο λόγο του ρεφορμισμού κρύβεται η αλήθεια για την κατάσταση που διανύουμε. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και η όλο και σκληρότερη επίθεση του κεφαλαίου έρχονται να πλήξουν τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.
Η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η κλοπή του δημόσιου πλούτου για τα συμφέροντα των αστών, η εξαθλίωση της ανθρώπινης ζωής που κοστολογείται στα 4 εκατοστάρικα, η μεταχείριση των μεταναστών ως απλούς άψυχους αριθμούς και η επίθεση στα ριζοσπαστικά κομμάτια αυτής της κοινωνίας, είναι μερικοί από τους στόχους της κυβέρνησης. Αυτοί οι στόχοι δεν είναι πρωτόγνωροι. Από τη μεταπολίτευση και μετά οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τώρα τελευταία και ο ΣΥΡΙΖΑ προωθούσαν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και υπηρετούσαν τις εντολές των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ κτλ) . Όλα αυτά κάτω από το πέπλο της τεχνητής κοινωνικής ειρήνης με τη βοήθεια των σωμάτων «ασφαλείας». Τους σταυροφόρους του λεγόμενου δόγματος «νόμος και τάξη».
Σε αυτό το σημείο καλό είναι να σημειωθεί η τραγική ειρωνεία με το δόγμα «νόμος και τάξη». Ποιος νόμος και ποια τάξη; Μήπως μιλάνε για το σύνταγμα και τα νομοσχέδια που οι ίδιοι καταπατούν ή για τους νόμους που είναι κομμένοι και ραμμένοι για τα συμφέροντα των πλουσίων; Μήπως μιλάνε για τα υπέρογκα δημόσια χρέη που οι παραπάνω κυβερνήσεις δημιουργήσανε ή για την ένταξη της Ελλάδας το 2010 στο ΔΝΤ και μετέπειτα στα μνημόνια; Κυβερνήσεις παράνομες (π.χ. κυβέρνηση Παπαδήμου) που τα μπαλώσανε από δικαστήρια που δεν έγιναν ποτέ και από νομοσχέδια που άλλαζαν προκειμένου να την γλυτώσουν. Και όλα αυτά εις βάρος του λαού κλέβοντας τα βαμμένα με αίμα μεροκάματα του για τη σωτηρία του σάπιου συστήματός τους.
Η επίθεση του κράτους όπως είναι λογικό δε θα μπορούσε να λείπει και απτό χώρο της εκπαίδευσης. Αφού μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα το κράτος θέλει να δημιουργήσει υποταγμένους, υπνωτισμένους πολίτες αλλά και υπάκουους και υποτιμημένους εργαζόμενους. Με αυτό το στόχο έρχονται οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που προωθούν την εντατικοποίηση και την υπερεξειδίκευση των σπουδών, με το ψαλίδι της διαγραφής να κόβει όσους δεν είναι παραγωγικοί για τα γούστα τους. Έτσι το πανεπιστήμιο μας παραδίδει σε μια κόλλα χαρτί στα αδηφάγα αφεντικά, που θα εκμεταλλεύονται τη γνώση και τις δυνατότητες μας για να πλουτίζουν εις βάρος μας.
Σχετικά με την επίθεση στη λαϊκή συνείδηση που διψάει για ελευθερία και στα ανατρεπτικά στοιχεία που απειλούν τη θεσούλα των αστών, δεν μένουν πολλά να ειπωθούν. Γνωρίζουν καλά οι εκάστοτε κυβερνώντες ότι η καταστολή των ανθρώπων που αγωνίζονται για μια ελεύθερη κοινωνία δεν μπόρεσε ποτέ να κρύψει τα κοινωνικά προβλήματα. Αντίθετα επιβεβαιώνει την αδυναμία και τη αδιαφορία του κράτους να τα λύσει. Οι εκκενώσεις πολιτικών χώρων και καταλήψεων, οι απαγωγές συντρόφων, οι τυφλές συλλήψεις, τα αδικοφορτωμένα κατηγορητήρια, ο χημικός πόλεμος και το ανεξέλεγκτο ξύλο των ματ σε πορείες και διαδηλώσεις, μας δείχνει ότι η κυριαρχία τους πάνω στις ζωές μας βασίζεται στη διασπορά του φόβου και της βίας. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν μια τρύπα στο νερό και να δυναμώνουν την πεποίθηση μας ότι τίποτα δε θα αλλάξει προς το καλύτερο όσο κάθονται στις καρέκλες τους αυτά τα καθάρματα.
Τους σχεδιασμούς του υπουργείου παιδείας στις σχολές μας, τους υλοποιούν οι πρυτανικές αρχές. Για αυτό είναι συνυπεύθυνοι για την κατάσταση που βιώνουμε όπως και για τις αστυνομικές – κατασταλτικές επιχειρήσεις που γίνονται στα πανεπιστήμια (π.χ. ασοεε). Είναι φανερό πως οι πρυτανικές αρχές εκπροσωπούν την κρατική δεσποτεία στο μικρόκοσμο της σχολής εκτελώντας και αυτοί σαν πειθήνια όργανα τις όποιες εντολές τους δοθούν από την κυβέρνηση και ως εκ τούτου δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανοχή απέναντι τους. Σήμερα το πρωί έγινε πολιτική παρέμβαση στο γραφείο του πρύτανη.
- Μπάτσοι – πρυτάνεις – καθεστωτικοί όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί!
- Να οργανωθούμε για να αντισταθούμεσε αυτούς που καταστρέφουνε τις ζωές μας
- Να αγωνιστούμε για την ελευθερία που θα ανθίσειστα συντρίμμια του κράτους
- Να χαράξουμε το δρόμο για την επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης που δε θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί.
Υ.Γ Στηρίζουμε την πορεία του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού ΑΣΟΕΕ,
Παρασκευή 15/11 στις 18:00 στην πλατεία Αμερικής
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
stekigewponikou.espivblogs.net
φωτογραφίες από την παράμβαση:
Για την έναρξη της νέας ‘σχολικής’ χρονιάς
Αφίσα που κολλιέται στο χώρο της σχολής σε συνδιασμό με μοιράσματα του αυτοπαρουσιαστικού κειμένου του αναρχικού στεκιού του γεωπονικού
Το εργαλείο του ασύλου στα χέρια του κράτους
Το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου συχνά εμφανίζεται στην επικαιρότητα, όπου οι εκάστοτε κυβερνήσεις του προσδίδουν διαφορετική χροιά ανάλογα με την περίσταση. Άλλοτε υποστηρίζοντάς το σιωπηλά, άλλοτε βροντοφωνάζοντας εναντίων του και άλλοτε έρχονται σε πλήρη ρήξη με την μέχρι πρότινος νομική του υπόσταση, όπως συνέβη πριν λίγες μέρες. Ανέκαθεν υπήρχαν χώροι ασύλου που ήταν κοινωνικά αποδεκτοί, χωρίς να είναι καταγεγραμμένοι πάντα σε κάποιο νομικό πλαίσιο. Άσυλο αποτελούσε κάθε χώρος στον οποίο το κράτος δεν μπορούσε να επέμβει με κατασταλτική βία καθώς θα προκαλούσε κοινωνική κατακραυγή. Τα πανεπιστήμια διατέλεσαν αυτό τον ρόλο αρχικά άτυπα, και έπειτα με τη νομιμοποίησή του διαφοροποιήθηκε σταδιακά ακόμα και η έννοια του ασύλου, καθώς την καταχράστηκε η εξουσία. Άσυλο στα πανεπιστήμια πλέον σημαίνει διασφάλιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου των καταπιεστών και όχι η προστασία των αντιστεκόμενων από το κράτος. Καθώς το πανεπιστημιακό άσυλο πέρασε από “40 νομικά κύματα” μέχρι σήμερα, έχει σημασία να γίνει μια γρήγορη ιστορική αναφορά.
Το άσυλο νομοθετήθηκε για πρώτη φορά το 1982 από την τότε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του πασοκ, υπό την πίεση της κοινωνίας η οποία όντας επηρεασμένη από τα γεγονότα της νομικής και του πολυτεχνείου του 1973 ήθελε μια κατοχυρωμένη ασφάλεια απέναντι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν πρόλαβε όμως να περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα και μόλις 3 χρόνια αργότερα η αστυνομία εκκενώνει το χημείο, που ήταν κατειλημμένο μετά την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τους ένστολους δολοφόνους του κράτους. Τα παραδείγματα καταπάτησης του ασύλου είναι επανειλημμένα, όπως το 1991 στην πρυτανεία του εκπα και το 1995 όπου τα ματ εκκενώνουν το πολυτεχνείο με κατόρθωμα τις 500 συλλήψεις. Οι νόμοι, οι τροποποιήσεις τους, η κατ’ επιλογή εφαρμογή τους ή ακόμη και η κατάργησή τους είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβέρνησης. Με αυτό το τρόπο γίνεται αντιληπτό ότι η ισονομία, η ισότητα και η ελευθερία που προσφέρει απλόχερα η δημοκρατία στους πολίτες της δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ψευδαίσθηση.
Κανένα κράτος καμιά κυβέρνηση δεν νομοθετεί υπέρ των κοινωνικών αγώνων. Πάντα ράβει και δένει τους νόμους στα μέτρα της, όπως συνέβη και με το άσυλο. Οι εξουσιαστές δεν θα υποστήριζαν ποτέ το κοινωνικό κομμάτι που μπορεί να τους ανατρέψει. Οπότε το να ζητάμε από το κράτος να μας παραχωρήσει το άσυλο είναι τουλάχιστον αφελές από αναρχική σκοπιά. Είναι σαν να ζητάμε από τον εχθρό μας να μας προστατέψει. Αυτό που έχει σημασία είναι η ευρύτερη κοινωνική αποδοχή ενός χώρου ως ασύλου και η χωρίς όρους χρήση του από το ανταγωνιστικό κίνημα. Όχι η νομιμοποίησή του. Αντιθέτως οι αριστεροί παρουσιάζουν το νομικό άσυλο ως κεκτημένο του κινήματος και διεκδικούν τη επανανομοθέτησή του ως προϋπόθεση συνέχισης των αγώνων τους μέσα στα πανεπιστήμια. Η διαπραγμάτευση με το κράτος είναι αν μη τι άλλο αντεπαναστατική. Οι μονομερείς αγώνες ζητώντας μεταρρυθμίσεις διασπούν, τυφλώνουν και αποπροσανατολίζουν την αντίσταση από τον μακροπρόθεσμο στόχο. Αυτές οι υπερασπιστικές γραμμές αν και παρουσιάζονται ως ο ύστατος αγώνας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βλέψη των αριστερών στη μετατροπή-μεταρρύθμιση της υπάρχουσας εξουσιαστικής δομής και όχι στην ολική καταστροφή της.
Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να αναφερθούμε στη στρατηγική κατάργησης του ασύλου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η κυβέρνηση της ΝΔ προεκλογικά διαλαλούσε την άμεση πάταξη της ανομίας και την διασφάλιση της δημοκρατίας. Από τα πρώτα πράγματα που νομοθέτησε λοιπόν ήταν η κατάργηση του ασύλου, κυρίως για την υλοποίηση των κίβδηλων υποσχέσεών της. Με τέχνασμα τη ρητορική περί ανομίας, παραεμπορίου, μπαχαλάκιδων κλπ η κατάργησή του φάνταζε απαραίτητη. Μιας ρητορικής που στόχο έχει τη χειραγώγηση του κόσμου, κρατώντας τον απασχολημένο και προσκολλημένο στην επιφάνεια. Διευκολύνοντας έτσι τη συνολικότερη επίθεση και επέλαση του κεφαλαίου, που έχει δεδομένη την υποστήριξη από μια κυβέρνηση που κραδαίνει την ταμπέλα της αστικής ανάπτυξης, να περνάει απαρατήρητη. Μιας κυβέρνησης που με φτηνά δημοσιογραφικά και επικοινωνιακά κόλπα, διαδίδει την ύπαρξη ανομίας στα Εξάρχεια και στα πανεπιστήμια ως το κύριο πρόβλημα της ελληνικής “δημοκρατίας”. Παραβλέπει όμως εσκεμμένα τις αιτίες ύπαρξης παραβατικών συμπεριφορών (σύμφωνα με τους νόμους της) λόγω της συνεχή φτωχοποίησης και της τεράστιας καταπίεσης που υποφέρει καθημερινά ο λαός. Στοχεύει έτσι, στο να περνάει απαρατήρητη η ανεξέλεγκτη ανομία των αφεντικών έναντι των εργαζόμενων, των αστών έναντι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων αυτής της κοινωνίας.
Τα πανεπιστήμια ως κρατική δομή βρίσκονται καιρό τώρα σε μια πορεία αξιοποίησής τους από το κεφάλαιο, με εισαγωγή εταιριών, με ειδικά ερευνητικά προγράμματα κλπ. Παίρνοντας την κυβερνητική σκυτάλη από το σύριζα, η ΝΔ συνεχίζει τη σταδιακή αξιοποίηση του πανεπιστημίου με στόχο την καθολική επέλασή του κεφαλαίου. Ευελπιστεί στην υιοθέτηση του προτύπου των πανεπιστημίων του εξωτερικού, δηλαδή στην ιδιωτικοποίησή τους, στην μεγαλύτερη επιτήρηση, στην αποπολιτικοποίηση, στην ‘’καθαρότητα’’ που προσφέρει το τέλεια λειτουργικό και υπάκουο πανεπιστήμιο για τον καπιταλισμό. Το άσυλο αποτελεί εργαλείο για την επίτευξη όλων αυτών, από τη μία ανοίγοντας τον δρόμο στην καταστολή όσων αγωνιστών αντιδράσουν και από την άλλη κρατώντας απασχολημένους τους φοιτητές ενώ θα περνάει καταστροφικά μέτρα.
Η κυβέρνηση της ΝΔ λοιπόν, όπως και κάθε κυβέρνηση που διαχειρίζεται το κράτος, μπορεί να νομιμοποιεί ή να καταργεί το άσυλο οπότε θέλει, μπορεί να χρησιμοποιεί τις κατασταλτικές δυνάμεις όποτε θέλει, μπορεί να επιτεθεί σε ότι θέλει, όπως έκαναν οι προηγούμενοι και όπως θα κάνουν και οι επόμενοι. Παρόλα αυτά, τα πανεπιστήμια ήταν και θα είναι πάντα εστίες αγώνα και σύγκρουσης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να καταστείλουν τις ιδέες μας σπέρνοντας τον φόβο και τη τρομολαγνεία. Η απάντηση στην συνολικότερη επίθεση που δέχονται οι από τα κάτω δεν είναι η απραγία αλλά η μαζική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, των φοιτητών, των εργαζομένων, του κάθε καταπιεσμένου. Εμείς θα αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, με ή χωρίς άσυλο, για την καταστροφή του εξουσιαστικού αυτού οικοδομήματος και για την υπεράσπιση των ζωών μας, με έναν και μόνο στόχο την ελευθερία όλων.
Μέχρι να δούμε τον κόσμο τους να καταστρέφεται θα είμαστε απέναντί τους, θα είμαστε στον δρόμο κάνοντας στάχτη τα ακριβοπληρωμένα όνειρά τους.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού