Εδώ και χρόνια παρατηρούμε τη διαδικασία μεταρρύθμισης στο χώρο της εκπαίδευσης με μπαράζ πολυνομοσχεδίων που – παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων – βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση. Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που είναι εν εξελίξει εδώ και μια δεκαετία πλέον, δεν θα μπορούσαν να άφηναν άθικτο το εκπαιδευτικό. Μεταρρυθμίσεις που έχουν εφαρμόσει τις πιο ακραίες πολιτικές φτώχειας, για να διασωθούν τα προνόμια των πλουσίων εις βάρος της βαλλόμενης κοινωνικής βάσης.
Έτσι οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στο χώρο της παιδείας είναι σε αμείωτη ένταση, καθώς η εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας για το σύστημα αφού αποτελεί προθάλαμο των νέων ανθρώπων για την ομαλή ένταξη τους στην κοινωνία και μετέπειτα στην αγορά εργασίας ως αναγκαίο «καλό». Εκτός από το γνωστικό μας υπόβαθρο που θα εκμεταλλευτούν τα αφεντικά για να βγάλουν κέρδη, εκπαιδευόμαστε στους απαιτητικούς ρυθμούς σπουδών, στη πειθαρχία και τον ανταγωνισμό ώστε να έχουμε τα «εφόδια» και να είμαστε αποδοτικότεροι ως εργαζόμενοι στο μέλλον. Αυτό ακριβώς τον ρόλο έχουν οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις.
Επιχειρούν την εντατικοποίηση των σπουδών μέσα από μέτρα ν+2, όπου απειλούνται με διαγραφή όσοι φοιτητές δεν είναι αποδοτικοί και παραγωγικοί. Αυτομάτως οι φοιτητές που εργάζονται δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς φοίτησης. Τοποθετείται η βάση του 10 ως κριτήριο εισαγωγής, αποκλείοντας αυτούς που εκτιμά το κράτος ότι είναι ανίκανοι και περιττοί για τη σύγχρονη αγορά εργασίας, την οποία υπηρετεί το πανεπιστήμιο. Παράλληλα με την εντατικοποίηση, έρχεται και η υπερεξειδίκευση των σπουδών με διάσπαση τμημάτων και δημιουργία νέων. Αυτό σημαίνει την επιπλέον καρατόμηση του γνωστικού αντικειμένου εις βάρος των δυνατοτήτων του φοιτητή, ώστε να μετατραπεί σε ένα απλό εξάρτημα στην αλυσίδα παραγωγής, προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των αφεντικών. Ταυτόχρονα ο στόχος της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων είναι σε πλήρη ισχύ και αυτό επιτυγχάνεται με διάφορες μεθόδους. Από την υποχρηματοδότηση των δημόσιων ιδρυμάτων για την υποβάθμιση τους και την αναβάθμιση των ιδιωτικών πτυχίων, έως την ολοένα και μεγαλύτερη είσοδο ιδιωτικών εταιριών στις σχολές. Ενώ η κατάργηση του ασύλου ανοίγει το δρόμο στην κυβέρνηση για τον μεγαλύτερο έλεγχο των πανεπιστημίων.
Έτσι οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση δείχνουν με το πιο σαφή τρόπο ότι το πανεπιστήμιο υπάρχει για να τροφοδοτεί την αγορά με εξειδικευμένο και εντατικοποιημένο εργατικό δυναμικό. Και μάλιστα ότι προσαρμόζεται πλήρως στους ρυθμούς που «τρέχει» η αγορά. Όσοι και όσες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν είναι άχρηστοι και περισσεύουν. Έτσι διαγράφονται ή δεν τους επιτρέπουν να μπουν εξ αρχής στη σχολή. Αυτό είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, υποτιμημένη εργασία και ανεργία για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού για να ζουν πλουσιοπάροχα η πολιτική και οικονομική ελίτ.
Η πρόταση μας για το αύριο δεν μπορεί να είναι η συνεχής διαπραγμάτευση νομοσχεδίων έτσι ώστε να κερδηθούν ή όχι κάποια υποτυπώδη δικαιώματα. Όσο η κάθε κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλελεύθερη, ελέγχει το δημόσιο πλούτο και η αστική τάξη κατέχει τα μέσα παραγωγής τα πράγματα θα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο. Το πρόβλημα με το εκπαιδευτικό, όπως και με οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα δεν πρόκειται να το λύσουν αυτοί που τα συντηρούν και βασίζονται στην ύπαρξή του. Είναι ανάγκη και ζωντανό στοίχημα για εμάς, τον κόσμο που δέχεται την επίθεση του κεφαλαίου, να αντιληφθεί τη συλλογική του δύναμη και να συσπειρωθεί για να ανατρέψει αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας.
Καλούμε σε Συζήτηση σε σχέση με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση την Παρασκευή 29/11/19 στις 11:00 στο χώρο του στεκιού κάτω από το κυλικείο.
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού