Στο παρακμάζων παγκοσμιοποιημένο σύστημα που ζούμε δεν διακινούνται ελεύθερα μόνο τα κεφάλαια, οι μετοχές και τα εμπορεύματα. Παθογόνοι ιοί και μεταλλάξεις αυτών εξαπλώνονται από τη καπιταλιστική περιφέρεια αναπόφευκτα προς το κέντρο και δοκιμάζουν τα ισχυρά κράτη, τα ανεπαρκή συστήματα υγείας που διαθέτουν και τις κοινωνίες που μέτρησαν θύματα και καλούνται να σηκώσουν το βάρος της νέας μεγάλης κρίσης που είναι προ των πυλών.
Παρατηρήσαμε την γελοιότητα αρχηγών μεγάλων κρατών όπως οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία που αυτοαναιρούνταν κάθε λίγες μέρες πασχίζοντας να κρατήσουν άθικτη την κερδοφορία του κεφαλαίου αποφεύγοντας το lock down, το οποίο εν τέλει εφαρμόστηκε αφού ο covid είχε ήδη εγκατασταθεί στη χώρα. Ο απολογισμός των νεκρών στις ΗΠΑ πήρε τεράστιες διαστάσεις και καθόλου τυχαίο δεν είναι που η πλειονότητα των νεκρών είναι άνθρωποι των κατώτερων τάξεων με τους περισσότερους να είναι αφροαμερικανοί. Οι φτωχοί είναι αυτοί που βάλλονται πιο πολύ, καθώς η υγεία τους δεν είναι εξασφαλισμένη σε καμία περίπτωση και οι συνθήκες διαβίωσης και η χρόνια αδυναμία πρόσβασης στις δομές υγείας και περίθαλψης τους καθιστά υποψήφιους στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Η μοίρα αυτών που νοσούν βαριά είναι να αργοπεθαίνουν στους στοιβαγμένους διαδρόμους κάποιου νοσοκομείου. Το ίδιο είδαμε να συμβαίνει και στην Ιταλία όπου τα περισσότερα θύματα βρίσκονται στους βιομηχανικούς εργάτες του βορρά και στους φτωχούς ηλικιωμένους που αντιμετωπίζονται σαν τα άχρηστα και γερασμένα γρανάζια του συστήματος.
Στην Ελλάδα μπορεί να μην είχαμε τα τραγικά αποτελέσματα άλλων χωρών μιας και το κράτος άκουσε νωρίτερα τις εισηγήσεις των επιστημόνων. Όμως φυσικά αυτό δεν το έκανε επειδή βάζει την υγεία πάνω απ’ την οικονομία όπως ψευδώς καυχιούνται οι κρατικοί λακέδες. Μέλημα του ήταν να αποφύγει την ευθύνη και το μεγάλο πολιτικό κόστος που θα σηματοδοτούσαν οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί και η δολοφονική πολιτική του triage, όπου αποφασίζεται ποιος θα μπει στις λίγες ΜΕΘ που υπάρχουν και έχει ελπίδα να ζήσει και ποιος θα παραμείνει στο διάδρομο του νοσοκομείου και θα πεθάνει. Μια πολιτική που μοιάζει αναπόφευκτη δεδομένου του παρακμασμένου συστήματος δημόσιας υγείας, το οποίο ουδέποτε θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες περίθαλψης στις ΜΕΘ αν υπήρχε έξαρση της πανδημίας στη χώρα. Η υγειονομική κρίση ανέδειξε και τον χαρακτήρα της ιδιωτικοποιημένης υγείας, η οποία αρκέστηκε στο να έχει το ρόλο του ξενοδόχου που μισθώνει παρασιτικά τις κλίνες του, ενώ ενόψει πανδημίας έπρεπε απλά να επιταχθούν για να καλύψουν τις ανάγκες για νοσηλεία χωρίς καμία επιβάρυνση.
Το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, έβαλε τα κέρδη των επιχειρήσεων πάνω απτήν υγεία των εργαζομένων, όπου πολλοί αναγκάστηκαν να δουλεύουν με ελλιπή έως ανύπαρκτα μέτρα προστασίας. Με πιο εντατικούς ρυθμούς και σε πολλές περιπτώσεις η εργοδοσία να κρύβει κρούσματα για να μη σταματήσει η ροή της επιχείρησης. Επίσης το ίδιο κράτος που θέσπιζε την υγεία και την δημόσια ζωή ως ύψιστη αξία, προνοεί επιλεκτικά και αδιαφορεί πλήρως για τους αόρατους ανθρώπους που βρίσκονται στοιβαγμένοι σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η αντιμετώπιση αυτή πυροδότησε αγώνες σε φυλακές με αποκορύφωμα την εξέγερση στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Η απάντησης του κράτους που κομπάζει ότι ενδιαφέρεται για την δημόσια υγεία ήταν να τιμωρήσει τον αγώνα των κρατουμένων για μέτρα προστασίας και αποσυμφόρησης των φυλακών, μοιράζοντας πειθαρχικά.
Ωστόσο σημασία έχει ο τρόπος που η κυβέρνηση εφάρμοσε τα υγειονομικά μέτρα. Επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά πως το κράτος αντιμετωπίζει την κοινωνία με το τρίπτυχο Επιβολή – Επιτήρηση – Καταστολή. Αυτή άλλωστε είναι η μόνη γλώσσα που ξέρει να μιλάει. Παρουσίασε το λαό σαν ένα ανεύθυνο μωρό που θέλει την προστασία και την επιτήρηση του κηδεμόνα – κράτους. Εξαπέλυσε το φόβο και την εξατομίκευση μέσα από το δόγμα της περιβόητης ατομικής ευθύνης. Κρύβοντας έτσι τη δική του ευθύνη, αλλά και υπονομεύοντας το συλλογικό πνεύμα της αλληλοβοήθειας που αναπτύσσεται πέρα απτά διατάγματα των κυβερνώντων. Αυτό το πνεύμα αλληλεγγύης και κοινωνικής ενσυναίσθησης ως προς τις πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για τη μείωση της διασποράς του κορωνοϊού. Αυτή η διάθεση εκφράστηκε και πολιτικά με την δημιουργία ομάδων αλληλοβοήθειας από τα κάτω που παρείχαν τροφή, γάντια, μάσκες, αντισηπτικά και λοιπά αναλώσιμα σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αποκτήσουν.
Επίσης το κράτος λειτούργησε καιροσκοπικά (πράγμα που το έχει στο dna του για την επιβίωσή του) και εκμεταλλεύτηκε την υγειονομική κρίση για να κάνει επίδειξη ισχύος με τα στρατιωτικοποιημένα αστυνομικά σώματα. Φάνηκε πως προτεραιότητα του δεν είναι η μόνιμη ενίσχυση των δομών υγείας αλλά η διόγκωση των σωμάτων ασφαλείας. Επιθυμεί να χτίσει την ψευδαίσθηση ότι είναι παντοδύναμο, ότι μπορεί να ελέγξει κάθε δημόσιο χώρο και να επιβάλλει την τάξη ακόμα και εκεί που δεν χρειάζεται. Δε θα πρέπει να ξεχνάει όμως πως η αλαζονεία της εξουσίας πολλές φορές της γυρνάει μπούμερανγκ, όπως συνέβη πρόσφατα στις ΗΠΑ.
Η πανδημία και το lock down της αγοράς που τη συνόδεψε λειτούργησαν καταλυτικά στο να ξεσπάσει ένας νέος κύκλος οικονομικής κρίσης που αργά ή γρήγορα θα έσκαγε. Ωστόσο θα είναι πιο σκληρός και καταστροφικός για την κοινωνική βάση από τον προηγούμενο. Η ανεργία αναμένεται να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, οι μισθοί θα δεχθούν παραπέρα μειώσεις και θα κυριαρχήσουν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με εδραίωση του καθεστώτος ημιαπασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας. Ειδικά στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας που βασίζεται στον τουρισμό και την εστίαση –τομείς που επλήγησαν συντριπτικά– η ύφεση και το δημόσιο χρέος θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο το σύστημα. Τα δήθεν μέτρα ανάκαμψης της οικονομίας είναι απλά δάνεια που αναβάλλουν το κραχ για μικρό χρονικό διάστημα. Στο οποίο το σύστημα προετοιμάζεται για την διάσωσή του με τον μόνο τρόπο που μπορεί να επιβιώσει, δηλαδή την αφαίμαξη των φτωχών. Η αφαίμαξη αυτή θα πλαισιωθεί με αφηγήσεις εθνικής ενότητας και «όλοι μαζί μπορούμε» για να καταφέρει το κεφάλαιο ανεμπόδιστα να μοιράσει τα βάρη προς τα κάτω, στην κοινωνική βάση.
Οι προηγούμενοι μήνες δεν μας άφησαν αλώβητους, τόσο η αποστασιοποίηση, αλλά και η πολιτική πειθάρχησης που υποστήκαμε ακρωτηρίασαν τους κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο η εσωστρέφεια και η περισυλλογή δεν θα μείνουν ανεκμετάλλευτες. Σε αυτήν την ιστορικά κρίσιμη περίοδο που θα προκύψουν πολιτικές αναδιατάξεις και κοινωνικοί αγώνες, είναι αναγκαίο να υψώσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να χαράξουμε την επαναστατική προοπτική. Να μη δώσουμε χώρο στην ανάθεση να αποδυναμώσει ξανά τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά να προωθήσουμε την οργάνωση και την πίστη στις δυνάμεις μας. Έτσι μόνο θα ανατρέψουμε το νοσηρό καπιταλιστικό οικοδόμημα και τότε καμία καταστολή δεν θα είναι αρκετή για να μας φιμώσει.
Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΟΧΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού
stekigewponikou@espiv.net