Το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου συχνά εμφανίζεται στην επικαιρότητα, όπου οι εκάστοτε κυβερνήσεις του προσδίδουν διαφορετική χροιά ανάλογα με την περίσταση. Άλλοτε υποστηρίζοντάς το σιωπηλά, άλλοτε βροντοφωνάζοντας εναντίων του και άλλοτε έρχονται σε πλήρη ρήξη με την μέχρι πρότινος νομική του υπόσταση, όπως συνέβη πριν λίγες μέρες. Ανέκαθεν υπήρχαν χώροι ασύλου που ήταν κοινωνικά αποδεκτοί, χωρίς να είναι καταγεγραμμένοι πάντα σε κάποιο νομικό πλαίσιο. Άσυλο αποτελούσε κάθε χώρος στον οποίο το κράτος δεν μπορούσε να επέμβει με κατασταλτική βία καθώς θα προκαλούσε κοινωνική κατακραυγή. Τα πανεπιστήμια διατέλεσαν αυτό τον ρόλο αρχικά άτυπα, και έπειτα με τη νομιμοποίησή του διαφοροποιήθηκε σταδιακά ακόμα και η έννοια του ασύλου, καθώς την καταχράστηκε η εξουσία. Άσυλο στα πανεπιστήμια πλέον σημαίνει διασφάλιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου των καταπιεστών και όχι η προστασία των αντιστεκόμενων από το κράτος. Καθώς το πανεπιστημιακό άσυλο πέρασε από “40 νομικά κύματα” μέχρι σήμερα, έχει σημασία να γίνει μια γρήγορη ιστορική αναφορά.
Το άσυλο νομοθετήθηκε για πρώτη φορά το 1982 από την τότε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του πασοκ, υπό την πίεση της κοινωνίας η οποία όντας επηρεασμένη από τα γεγονότα της νομικής και του πολυτεχνείου του 1973 ήθελε μια κατοχυρωμένη ασφάλεια απέναντι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν πρόλαβε όμως να περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα και μόλις 3 χρόνια αργότερα η αστυνομία εκκενώνει το χημείο, που ήταν κατειλημμένο μετά την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τους ένστολους δολοφόνους του κράτους. Τα παραδείγματα καταπάτησης του ασύλου είναι επανειλημμένα, όπως το 1991 στην πρυτανεία του εκπα και το 1995 όπου τα ματ εκκενώνουν το πολυτεχνείο με κατόρθωμα τις 500 συλλήψεις. Οι νόμοι, οι τροποποιήσεις τους, η κατ’ επιλογή εφαρμογή τους ή ακόμη και η κατάργησή τους είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβέρνησης. Με αυτό το τρόπο γίνεται αντιληπτό ότι η ισονομία, η ισότητα και η ελευθερία που προσφέρει απλόχερα η δημοκρατία στους πολίτες της δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ψευδαίσθηση.
Κανένα κράτος καμιά κυβέρνηση δεν νομοθετεί υπέρ των κοινωνικών αγώνων. Πάντα ράβει και δένει τους νόμους στα μέτρα της, όπως συνέβη και με το άσυλο. Οι εξουσιαστές δεν θα υποστήριζαν ποτέ το κοινωνικό κομμάτι που μπορεί να τους ανατρέψει. Οπότε το να ζητάμε από το κράτος να μας παραχωρήσει το άσυλο είναι τουλάχιστον αφελές από αναρχική σκοπιά. Είναι σαν να ζητάμε από τον εχθρό μας να μας προστατέψει. Αυτό που έχει σημασία είναι η ευρύτερη κοινωνική αποδοχή ενός χώρου ως ασύλου και η χωρίς όρους χρήση του από το ανταγωνιστικό κίνημα. Όχι η νομιμοποίησή του. Αντιθέτως οι αριστεροί παρουσιάζουν το νομικό άσυλο ως κεκτημένο του κινήματος και διεκδικούν τη επανανομοθέτησή του ως προϋπόθεση συνέχισης των αγώνων τους μέσα στα πανεπιστήμια. Η διαπραγμάτευση με το κράτος είναι αν μη τι άλλο αντεπαναστατική. Οι μονομερείς αγώνες ζητώντας μεταρρυθμίσεις διασπούν, τυφλώνουν και αποπροσανατολίζουν την αντίσταση από τον μακροπρόθεσμο στόχο. Αυτές οι υπερασπιστικές γραμμές αν και παρουσιάζονται ως ο ύστατος αγώνας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βλέψη των αριστερών στη μετατροπή-μεταρρύθμιση της υπάρχουσας εξουσιαστικής δομής και όχι στην ολική καταστροφή της.
Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να αναφερθούμε στη στρατηγική κατάργησης του ασύλου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η κυβέρνηση της ΝΔ προεκλογικά διαλαλούσε την άμεση πάταξη της ανομίας και την διασφάλιση της δημοκρατίας. Από τα πρώτα πράγματα που νομοθέτησε λοιπόν ήταν η κατάργηση του ασύλου, κυρίως για την υλοποίηση των κίβδηλων υποσχέσεών της. Με τέχνασμα τη ρητορική περί ανομίας, παραεμπορίου, μπαχαλάκιδων κλπ η κατάργησή του φάνταζε απαραίτητη. Μιας ρητορικής που στόχο έχει τη χειραγώγηση του κόσμου, κρατώντας τον απασχολημένο και προσκολλημένο στην επιφάνεια. Διευκολύνοντας έτσι τη συνολικότερη επίθεση και επέλαση του κεφαλαίου, που έχει δεδομένη την υποστήριξη από μια κυβέρνηση που κραδαίνει την ταμπέλα της αστικής ανάπτυξης, να περνάει απαρατήρητη. Μιας κυβέρνησης που με φτηνά δημοσιογραφικά και επικοινωνιακά κόλπα, διαδίδει την ύπαρξη ανομίας στα Εξάρχεια και στα πανεπιστήμια ως το κύριο πρόβλημα της ελληνικής “δημοκρατίας”. Παραβλέπει όμως εσκεμμένα τις αιτίες ύπαρξης παραβατικών συμπεριφορών (σύμφωνα με τους νόμους της) λόγω της συνεχή φτωχοποίησης και της τεράστιας καταπίεσης που υποφέρει καθημερινά ο λαός. Στοχεύει έτσι, στο να περνάει απαρατήρητη η ανεξέλεγκτη ανομία των αφεντικών έναντι των εργαζόμενων, των αστών έναντι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων αυτής της κοινωνίας.
Τα πανεπιστήμια ως κρατική δομή βρίσκονται καιρό τώρα σε μια πορεία αξιοποίησής τους από το κεφάλαιο, με εισαγωγή εταιριών, με ειδικά ερευνητικά προγράμματα κλπ. Παίρνοντας την κυβερνητική σκυτάλη από το σύριζα, η ΝΔ συνεχίζει τη σταδιακή αξιοποίηση του πανεπιστημίου με στόχο την καθολική επέλασή του κεφαλαίου. Ευελπιστεί στην υιοθέτηση του προτύπου των πανεπιστημίων του εξωτερικού, δηλαδή στην ιδιωτικοποίησή τους, στην μεγαλύτερη επιτήρηση, στην αποπολιτικοποίηση, στην ‘’καθαρότητα’’ που προσφέρει το τέλεια λειτουργικό και υπάκουο πανεπιστήμιο για τον καπιταλισμό. Το άσυλο αποτελεί εργαλείο για την επίτευξη όλων αυτών, από τη μία ανοίγοντας τον δρόμο στην καταστολή όσων αγωνιστών αντιδράσουν και από την άλλη κρατώντας απασχολημένους τους φοιτητές ενώ θα περνάει καταστροφικά μέτρα.
Η κυβέρνηση της ΝΔ λοιπόν, όπως και κάθε κυβέρνηση που διαχειρίζεται το κράτος, μπορεί να νομιμοποιεί ή να καταργεί το άσυλο οπότε θέλει, μπορεί να χρησιμοποιεί τις κατασταλτικές δυνάμεις όποτε θέλει, μπορεί να επιτεθεί σε ότι θέλει, όπως έκαναν οι προηγούμενοι και όπως θα κάνουν και οι επόμενοι. Παρόλα αυτά, τα πανεπιστήμια ήταν και θα είναι πάντα εστίες αγώνα και σύγκρουσης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να καταστείλουν τις ιδέες μας σπέρνοντας τον φόβο και τη τρομολαγνεία. Η απάντηση στην συνολικότερη επίθεση που δέχονται οι από τα κάτω δεν είναι η απραγία αλλά η μαζική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, των φοιτητών, των εργαζομένων, του κάθε καταπιεσμένου. Εμείς θα αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, με ή χωρίς άσυλο, για την καταστροφή του εξουσιαστικού αυτού οικοδομήματος και για την υπεράσπιση των ζωών μας, με έναν και μόνο στόχο την ελευθερία όλων.
Μέχρι να δούμε τον κόσμο τους να καταστρέφεται θα είμαστε απέναντί τους, θα είμαστε στον δρόμο κάνοντας στάχτη τα ακριβοπληρωμένα όνειρά τους.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού